~राजिव घिमिरे~
कालो ज्याकेट लगाएकि रहेछ । मैले तल पनि नजर दौडाएं । कटराईजको खैरो पाईन्ट रहेछ । म तिर नहेरि, माईक्रोबाट बाहिर हेरि रहेकि थिई । शायद म चढ्नु अगाडि उसले मलाई देखि सकेको हुनु पर्दछ । उ हाम्रो एक अर्काको आँखा जुधाईलाई छल्ने प्रयासमा थिई । उसले मलाई देखिसकेको कुरा मलाई थाहा छ भनेर पनि उलाई थाहा हुन पर्दछ । तर पनि उ मलाई छलि रहेकि थिई ।
यसले गर्दा मैले झनै उसलाई नियाल्ने मौका पाए ।कपालमा हल्का मेहेन्दिको रंग थियो । कानमा पथ्थर भएको सानो टप । झ्याल खोलेर बसेकि थिइ । हावाले उसको कपाल हल्का उडाएको थियो । उ त्यो चिसो हावालाई सहेर बसेकि थिई । हाईनेक ले छाति ढाकेको थियो । काठमाण्डौ जाडो नै हुन्छ, बिहान बिहान।।
बबिता भनेकि थिई उसले नाम । म अझै सम्झंछु । बिर्सन पनि कसरी सकिन्छ र! मलाई बिश्वास छ, उसको सक्कली नाम त्यो होईन । मैले त्यो नामले उसलाई बोलाउन सकिन । म उसलाई नियाली रहे, जाँचि रहे, जोखी रहे । अलिकति मोट्टाईछ । तर अझै उस्तै राम्री । उ गम्भिर नै थिई ।
उ भित्रको ब्यवहार छल्न बाहिर को संसार चिहाउँदै थिई । शायद यो हामी सबैको बानि हो । आफ्ना केहि पल हरु साह्रै गह्रौ भयो भने, हामी अर्को संसार चियाउँछौ । सिरेटो ले उसका कान राता भईसकेका थिए, नाक सुँक सुँक । माईक्रो ले बेला बेला उफारि रहन्थ्यो, उ झस्कि रहन्थी । उसले त जिति रहेकि थिई, छेवै कि दिदिले राम्ररि नै गालि गर्नु भयो । उ बिवश भई, झ्याल बन्द गर्नु नै पर्र्यो । ढिलो चाँडो को कुरा थियो । हाम्रो आँखा जु्ध्यो । उसले नजानिदो गरि आँखा बटार्न पनि सकिन । म चौडा हांसी दिए । उ मधुरो मुस्काई ।
‘सन्चै छौ?’
‘हजुर, तपाई नि?’
‘म पनि सन्चै छु ।‘
‘अरु के छ?’
‘ठिक छ’
‘तपाई को?’
‘मेरो पनि ठिक छ ।‘
सकियो, अब के भन्ने? साह्रै अफ्ठ्यारो भयो । मैले हजार सोचे हुँला, तर अंह केहि कुरा उप्काउन नै सकिन । गाह्रौ हुँदो रहेछ । म नै झ्याल बाहिर हेर्न थाले ।उसले मलाई अवलोकन गरि गरिन, दैवै जानोस । मैले नजर बाहिर डुलाए । बेला बेला भित्र हेर्दथे । आँखा जुध्दा उ पनि हाँसि दिन्थि, म पनि । दुवै बोलेनौ । यो कस्तो अप्ठ्यारो होला जीवनको जहाँ चाह हुन्छ हाल खबर जान्ने । तर खै के ले हो सदा छेकि रहन्छ । कहिले काहि लाग्दछ, हामी सबै आफूलाई बरिपरिबाट एउटा पर्दाले छेकि दिन्छौ, जसले कहिले काँहि आफ्नो बाहिर को संसार चिहाउनबाट आफैलाई बन्चित गर्दछ । शायद यो जरुरी पनि छ, कति अवस्थामा । जे सुकै भए पनि, यो हाम्रो जीवनका पाटो हरु मध्धे एक हो जसलाई चाहेर नचाहेर स्वीकार गर्नै पर्छ ।
उ म संग रात बिताएकि केटि हो । अंह, यो भन्न गलत हुन्छ । म उसलाई जान्दछु । बरु, म उसको शरिर लाई जान्दछु । मैले उसको शरिर भोगेको हो । उसलाई होईन । उ झर्ने बेला भएछ, झोलाबाट पर्स निकाल्न थाली । मैले पर्दैन म दिन्छु भने । उसले आफ्नो जिद कायम राखि ।‘भाँडा पनि तिर्न नदिने, मलाई?’ मैले अन्तिम अनुरोध गरे ।
उ हारि दिई, यो बेला ।मलाई सुख भयो । माईक्रो छोडेर उ आफ्नो बाटो लागि । म उसलाई हेरि रहे । उ टुपुटुपु हिडिंरहेकि थिई । माईक्रो बिस्तारै गुड्यो । मलाई म बसेको माईक्रो स्थिर रहेर, उ हिडि रहेको धर्तिनै म संग बाट पर हुदै दौडिएको जस्तो लाग्यो । धर्ति झनै दौडियो । उ बिस्तारै पर भई । देखिन छोडी । तर पनि म हेरि रहे, हेरि नै रहे । यो उसको र मेरो एउटा अकस्मात भएको भेट थियो । फेरि कहिले भेट हुन्छ म भन्न सक्दिन । अब कहिले पनि भेट नहुन पनि सक्छ । तर पनि उ मेरो संम्झानमा एउटा ठुलो चाक्लो ओगटेर बसेकि छे, सदाका लागि । मलाई मेरो माईक्रो यात्राको गन्तब्य संग मतलाब रहेन । अफिस भनेर हिडेको थिंए । अब, जानु नजानु को खासै महत्त्व थिएन । जीवनले कहिले काहिं बितग बाट यस्ता क्षण हरु बोकेर ल्याईदिन्छ जसको अगाडि हाम्रा बर्तमानका महत्पूर्णहरु गौण भईदिन्छन ।
म बिगतमा निकै डुबिसकेको थिए, माईक्रो रोकिदाँ । न मलाई अफिसमा बुझाउने रिपोर्टको टेन्सन रहन्छ न ताता राजनैतिक खबरको अध्याबधि । खै हामी कसरी भेटेका थियौ । साथीले फोनमा कुरा गराएको थियो ।
‘पि के कि साथी हो भनेर । दाम राम्रो चाहिन्छ । जथाभावी व्यवहार नगर्नु । गर्लफेण्ड जस्तो ट्रिट गर्नु । उ पनि खुशी तं पनि ।‘
यस्तै भनेको थियो साथीले । मलाई पनि उन्माद थियो । हामीले एक अर्का को आवश्यकता साटासाट गरेका थियौ । अहिले सम्झंदा उसको र मेरो आवश्यकता जोख्ने कडि नै झुठा लाग्छ । हामी दुबैको आवश्यकता एउटै तराजु मा जोख्नै नमिल्ने थियो । किन यस्तो हुन्छ । आफैले रमाएर गरेका कति कर्महरु समयको बहाव संगै अर्को मोडमा पुग्दा खल्लो लाग्दछ । नमिठो लाग्दछ । मलाई यस्ता अनुभुतिलाई ‘गल्ति’ भन्ने संज्ञा दिन मन लाग्दैन । समयको त्यो बिन्दुमा यदि मैले त्यसमा निहित खराबी छ भनेर अनुभुति गर्दिन भने म त्यसलाई गल्ति भनेर कसरी पन्छिन सक्छु र!! तर पनि जव समयले अर्को मोडमा पुर्र्याई दिँदा बिगत ले कहिले काहिं झस्काई दिन्छ । शायद, अनुभव भनेको यसरी नै बढ्दै जाने हो । एउटा बिन्दुमा राम्रो लाग्ने घट्ना/अनुभव समयको मोड हरु सँगै परिवर्तन हुन सक्छ भनेर बिचार गर्न सक्ने । बिचार गरेर निर्णय गर्न सक्ने ।
उ मसंग छैन । उसको र मेरो बिगत को भेट अब कुनै हालतमा पनि बिगतबाट उठेर मेरो बर्तमान मा आउँदैन । यो सत्य हो । तर पनि म बिगतमा नै छु । मेरा संम्झनाहरु ले बिगतलाई वर्तमानमा र वर्तमानलाई बिगतमा ल्याउन/लैजान सक्छन । यो संम्भव कुरा हो । म यसै मा छु ।
फोन भएको दोस्रो दिन मा नै हामी भेटेका थियौ । उ मुस्काई रहन्थी । हामी एउटा मीठो ‘डेट’ मा थियौ । हाम्रो लवजमा निकै परिचित साथीसँगको नजिकता थियो । भन्न अफ्ठ्यारो कुराहरु पर्दा पछाडि नै राखेर हामी अगाडि बढिरहेका थियो । बिस्तारै सांझ पर्यो । हामीलाई जानु थियो, संगै । हामी दुवैलाई रात बिताउनु थियो, एक अर्का संग । यसैका लागि उ मसंग थिई, म उ सँग । यो कुरा मलाई जति प्रष्ट थियो, उसलाई पनि उति नै ।तर पनि हामी यो सत्यलाई निकै शिष्टाचारले छोपि रहेका थियौ । हामीलाई नाङ्गो सत्य लुकाउनु थियो, छोप्नु थियो ।
……………………….भाग १ बाट अगाडि
उ र म एउटै कोठामा थियौ । ढोका लागेको थियो, लक पनि । न म उसको प्रेमी थिए, न उ मेरी । हामी त्यहां कारोबार को लागि उपस्थित थियौ, जुन उसले आफ्ना लुकाएका आवश्यकता को लागि गर्दै थिइ, म आफ्ना । सांझ बिदा भईसकेको थियो । त्यो रात मेरो थियो, मैले किनेको ।
काठमाण्डौका देवता हरु सबै सुति सकेका थिए । संगै म भित्र को देवता पनि । म पू्र्ण मान्छे थिए, जहां मेरो सोचाई र कर्ममा देवताको लेप लाग्दैन थियो । शुद्ध लोग्नेमान्छे ।
रातले मादकता ल्याएको थियो । म उसलाई प्रश्न हरु सोध्दै जान्थे, एक पछि अर्को । जुन प्रश्नहरु को कुनै औचित्य थिएन । उ सबै उत्तर झुठा दिन्थी, मधुरो मादकता मिसाएर । म लठ्ठ हुदै जान्थे । हामी नजिकिदै गयौ । रात छिप्पिदै गयो । हाम्रो ब्यबहार पनि । उ स्त्री थिई । म पुरुष । उ अथाह संसार लाई समाउने क्षमता राख्दथी । म भोग गर्ने । तर पनि हाम्रा कति मान्यताहरु छन् । जसलाई तोड्न हामी सक्दैनौ । हाम्रो समाज एक दिनमा परिवर्तन हुदैन र हुन खोज्यो भने हामी त्यसलाई हुन दिदैनौ । म नै दिन्न । यो बास्तबिकता हो । हाम्रो सम्पति यहि हो । हाम्रो आदर्श यहि हो । युगौ देखि अर्जेको हाम्रो पहिचान यहि हो । अनि, एउटा सानो आवश्कताको लागि हामी किन हामीलाई गुमाउँछौ र ! बरु, लुकि छिपि हामी नियम हरु नाघी दिन्छौ । समयसँगै, बिचार सँगै उम्रेका रहरहरु पूरा गरेर ढिलो चाँडो हामी फर्किन्छौ हाम्रा मान्यताहरुमा । मलाई थाह छैन, भोली हाम्रो मान्यता के हुन्छ । आजको सत्य यहि हो । मेरो सत्य यहि हो । म यसै मा छु ।
काठमाण्डौका देवता हरु सुर्योदय अगाडि नै उठिसकेका थिए । म भित्र को देवता ले मलाई उठायो ।उ सुतिरहेकि थिई । निश्चल, निर्मल । मैले उसमा कुनै दोष देखिन । कुनै छल देखिन ।उसले मलाई सुखी बनाई । म त्यो रात को मीठो सम्झना लिएर हिड्न लागे । अफ्ठ्यारो मानेर उसले अलि ढिलो जान मिल्छ भन्ने अनुरोध राखी । हो, मलाई त्यही क्षण उ प्रति अथाह माया लागेर आयो । मैले उसंग रात बिताई सकेको थिए । माया र सेक्स एक अर्कासंग निहित हुन्छन् । एउटा बिना अर्को अपुरो हुन्छ । तर पनि, यदि सेक्सलाई पूरै हटाएर संसारमा माया संम्भव छ भने, मलाई त्यो क्षणमा त्यस्तो माया लागेर आयो, बबिता प्रति ।
मेरो उसंगको रात भरिको संसर्ग म बाट एक भुगोल पर भयो, त्यो निमेषमा र माया जागेर आयो । मलाई आफ्नो धरातल र कर्म प्रति पहिले चोटि अफ्ठ्यारो लाग्यो ।
उसले किन एक छिन ढिला जाउँ भनेर भनि, मलाई स्पष्ट थियो । उ लोग्ने मान्छे थिईन । म लोग्नेमान्छेको प्रतिनिधि थिए । महरु बाट उब्जेको ब्यबहार देखियो । यदि आवश्कताहरु दुबै को भए, हाम्रा मान्यता छिट्टै परिबर्तन हुन्छन्, हुन पनि पर्छ । तर आबश्कता र बाध्यता को बिचमा मैले कारोबार गरे जस्तो भयो मलाई राम्रो लागेन । यो नहुन पनि सक्थ्यो । तर मेरो अनुमानले मलाई पिरोल्यो ।
बिचारहरु कति सापेक्षिक हुन्छन, रातको अघिल्लो कुनामा मलाई मीठो लागेको मेरो मान्यता झिसमिसेमा खल्लो लाग्यो । बबितालाई यो मान्यताको स्वाद एउटा होला । अर्को लोग्ने मान्छेलाई अर्को । बिवाहित लाई एउटा, नारीलाई अर्को ।
चिया संगै उ बिदा भई । म पनि । मलाई बबिताको बारेमा जान्न मन लाग्यो । मलाई बबिताको नाम जान्न मन लाग्यो । मलाई बबिता को हो जान्न मन लाग्यो । मलाई बबिताको सत्य जान्न मन लाग्यो । किन उपलब्ध भई उ मेरा लागि, महरुका लागि । मनले नचाहेको भएपनि उसले आफुलाई पस्की, महरु सामु । यो पनि हुन सक्छ, उसले महरु लाई खोजि । मेरा जस्तै उसका पनि आवश्कता हरु जागे । जे पनि हुन सक्छ । तर मेरालागि यो दुई मा के हो भनेर जान्न जरुरी भयो । कारण दोस्रो हुँदा मलाई ढुक्क हुन्थ्यो ।
बिचार हो, म उसंग को समयलाई मीठो सम्झनाको रुपमा राख्ने थिए । अनि उसले पनि शायद । तर होईन, यदि कारण पुरै पहिलो भए, म आफुलाई त्यहि हुलमा भएको पाउँथे, जहां म जस्ता कयौ महरु यौवन किनि रहन्छन । जहां कयौ बबिताहरु आर्थिक आवश्कता को नाम संगै आफ्ना रातहरु बेचिरहन्छन । यो काठमाण्डौंहरु को सत्य हो । यो बबिताहरु को सत्य हो । यो महरुको सत्य हो ।
त्यो बेला त्यस्तै भयो । दैनिकि ले छोप्यो । बिचार त्यसै सेलाएर गएको थियो । फेरि मैले रात बिताएकि केटिको सोधिखोजि दिन मा गर्न मलाई मेरो प्रतिष्ठाले कहां दियो र ! माईक्रोमा उसलाई देखेको दिन त्यसै बित्यो । हप्ता बित्यो । महिना हुन लाग्यो । तर पनि उसलाई देखेपछि, पुराना जिज्ञासा फेरि जान्न मन लाग्यो । एकदिन उहि पुरानो साथीलाई फोन लगाए । बबिता को बारेमा जान्न मन लाग्यो । उसैले भन्यो । बबिता ले काम छोडि अरे । फोन नं. पनि छैन । ४ महिना भयो अरे, उसले कामछोडेर मलेशिया गएको । साथीले नै भन्यो । यहां मोज गरी, मलेसिया गई ।
यहि निचोड दियो उसले बबिताको ब्यक्तित्व लाई । मैले सुने, सुनि नै रहे । मलाई अप्ठ्यारो भयो । मेरो अधुरो अनुमान, लगभग सत्य भएको थियो । उ यहि शहर मा थिई । र पनि उसको बबिता भन्ने ब्यक्तित्व मलेशिया पठाई । काठमाण्डौमा यादहरु छोडेर । यो उसको सत्य हो ।
‘बबिता भन्दा राम्री छे, genuine, जान्छस त??’
साथीले झस्कायो । म आधा सत्यमा थिए । मैले हुन्छ पनि भनिन, हुन्न पनि !!!
यति नै !
meaninglessthinkings@somewhereondearth
(स्रोत : Rajib’s Blog)
