~तुल कवर~
आफ्नो बा र कान्छीआमासित एउटा सानो झुप्रोमा बस्ने गोरे गएको बैसाखमा ५ बर्षको भैसकेको थियो । गोरेलाई आफ्नी जन्म दिने आमाको अनुहारसम्म पनि याद थिएन। याद पनि कसरी होस् त? ऊ दुइ बर्ष नपुग्दै पाठेघरको क्यान्सरबाट बितेकी रहिछन् उसकी आमा। आमा कस्ती थिइन् कुन्नी तर कान्छीआमा चाहि साह्रै कर्कश स्वभावकी। अह्राएको काम नगर्दा, एकछिन कतै खेलेर आउँदा गोरेलाई उनले आफ्नो नजिकमा जे भेट्टाउथिन्,त्यसैले हिर्काउथिन्। नजिक परे उनको गोरेमाथि थप्पड,लात दुबै चल्न शुरु हुन्थ्यो। यसरी भकुरिदा पनि गोरे टिलपिल आँसु मात्र झार्थ्यो तर डाँको कहिल्यै छोड्थेन, किनकि त्यसरी डाँको छोडेर रोएमा मारिदिने धम्की कान्छीआमाले उहिल्यै दिइसकेकी थिइन्। पाद्न त पाद्ने तर गन्ध भने लुकाउन खोज्ने कान्छीआमाको बानी थियो, आखिर छरछिमेकीले के भन्ला भन्ने थोरै भएपनि उनलाई हेक्का थियो।संयोगले उनको अझैसम्म कुनै बच्चा हुन सकेको थिएन।
एकदिन बेलुकीपख गोरेका बाका दुइ बुढाबुढी मजदूरीबाट फर्के। ओहो! गोरेले आज पानी भरेर राख्न भुसुक्क बिर्सेछ, साथीहरूसँग खेल्नमा ब्यस्त थियो क्यारे। गोरेले यो कुरा कान्छीआमाको अनुहार हेरेर चाल पायो र दुइटा जर्किन टिपेर बाहिर निक्लन के खोजेको थियो। ”हँ! अझसम्म पानी भरेको छैनस्?” कान्छीआमाले मुख पनि चलाइन्, एक लात पनि चलाइन्। गोरे हतारहतार गयो र पानी लिएर आयो। ” यत्ति पानीले पुग्छ? जाँ यो पानी गाग्रीमा खनाएर फेरी ले’र आइज!” गोरेले रून्चे स्वरमा भन्यो -”हुन्छ।” यतिञ्जेल मुकदर्शक बनेका उसले बाले बल्ल मुख फोरे-”ओए खच्चड! के बिरालोले म्याउँ गरेझै बोलेको? खान त दे’कै छ, खाको जसरी बोल् न!” बाउको एक वाण दाहिने कान छेडेर देब्रे कानबाट निस्कन नपाउदै ऊ बाहिर निक्ल्यो र फेरि पानी बोकी आयो।
एक दिन बिहानै कान्छीआमा र कान्छीआमाका पोइ सधैझै मजदूरीमा निस्किए। गोरेको पेट कटकट दुखिरहेको थियो, हिजोको बाँसी भातले होला साहेद! गोरे उठेर बाले छोडिराखेको भात खान खोज्दैथ्यो। अचानक मलद्वारबाट केही हुलुत्त चुहेजस्तो लाग्यो, यसो छाम्छ त पहेंलो पातलो सिँगानझै आची! ऊ पाखातिर गयो। फर्केर आएर भातको कचौरा समाको के थियो फेरि त्यस्तै हुन खोज्यो, ऊ फरि दौडेर पाखातिर! आउछ-जान्छ, आउछ-जान्छ दोहोरी पो चल्न थाल्यो अब त! एकछिनपछि ऊ अचेत भएर घरभित्रै पल्टियो। दिनभरि गोरेको घरमा कोही आएनन्। साँझपख गोरेका बाहरू फर्के। ”हेर हेर घरभित्रै छेर्दै बसेको यो चुरेनीको औलात!” कर्कश बाणी निकाल्दै कान्छीआमाले घिसारेर गोरेलाई बाहिर पुर्याइन्। सरसफाइ गरेर कान्छीआमा खान पकाउन लागिन्, बा भने खाटमा पल्टिए। एकछिनपछि कान्छीआमाले चिच्याईन-”ए बुढा ! जाउ त हेर बाहिर , चुरेनीको छोरो मरि पो सक्यो कि?” बा चाहि बिउँझेर बाहिर गएर हेरे। नाडी छामे, मुटु छामे! अर्धबेहोसझै आत्तिएर बुढीलाई कराए -” ए बुढी! यो त मरिसकेछ, सास पनि छैन, मुटु पनि चल्दैन, हरे….. राम!”
~समाप्त~
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार )
