कविता : म ओइलाएको कोपिला

~लालकाजी श्रेष्ठ “कमल”~

नटिप हेर कसैले मलाई
म त ओइलाई झरेको फूल हुँ
मेरो कर्म यस्तै छ,मर्म नलेउ
सिर्जनाको एक महाभुल हुँ
कुनै फूलमा बस्न पाउछौ भने
नाशम्झ मलाई म त्यसतै छु
मेरो त गन्ध आउछ,दुसित बनाउला
आभागी हु म यस्तै छु
पबित्र मन्दिरमा सिगारिउला
त्यो अब मलाई आश छैन
सडि गली झरीसके
मुठि भरी पनि श्वास छैन
माया र ममता चाहिन्न अब
पिर्थ्बिकै काखम पडिरहन देउ
कसैले खुटटाले कुल्चे पनि
हट नभन उसलाइ,कुल्चन देउ

लालकाजी श्रेष्ठ”कमल”
नीलकण्ठ-५ धादिङ

(स्रोत : Ishworviewcom)