~बखतबहादुर थापा~
माओवादीले गोर्खे पञ्चायतका लागि सानाठूला सबै गाउँलेलाई अनिवार्य उपस्थितिको उर्दी गरेको थियो ।
‘यो त अचाक्ली नै हो नि, कामकाज छोडेर सानाठूला सबै चौरमा जम्मा हौ भन्नु सुहाउने कुरा हो त ?’
‘हैन, माओवादीले यसरी बोलाउनुको उद्देश्य के हो ?’
खासखुस चलिरहेकै बखत नेता भूतेश्वरकी श्रीमती काली घर्तिनी टुप्लुक्क देखा परी । उसलाई देख्नेहरू सबै आश्चर्यचकित भए । ‘हैन, काली घर्तिनी त काठमाडौँमा राज गरिरहेकी छ भन्थे त ! यो त कपाल काटेर मुडुल्लिएकी छ र सर्ट-पेन्ट लगाई अर्धनारी जस्ती बनेर कताबाट निस्की ?’ फेरि खासखुस सुरु भयो ।
‘के माओवादीमा पसेकी रै’छ ?’
यत्तिकैमा चारजना छापामारले एउटा बौलाहाजस्तो मानिसलाई झ्याइँकुटी पार्दै ल्याएर अगाडि उभ्याए ।
‘हैन, माओवादीहरू आज कस्तो नाटक देखाउँदै छन् ?’ उपस्थित सबै आँखा च्यातीच्याती हेर्न थाले ।
एउटा छापामारले अघि सरेर भन्यो- ‘लाल सलाम दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरू, तपाईंहरू यो बौलाहाजस्तो मान्छे देखेर जिल्लिनुभएको होला । चिन्ता नगर्नुस्, यो जिज्ञासा मेटाउँदै हुनुहुन्छ तपाईंहरूकै चेलीबेटी कमरेड काली घर्तिनीले ।’
ताली बज्यो । कुरो बुझे पनि नबुझे पनि ताली त बजाउनैपर्यो । यो कुरा हाम्रा देशवासी सबैले बुझेका छन् ।
‘आदरणीय दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरू, लाल सलाम । आज तपाईंहरूको सामुन्ने आश्चर्यचकित पार्ने केही घटनाहरू देख्न सुन्नमा आउँदै छन् । ती घटना तपाईंहरू आˆना मन पर्दा नेता भूतेश्वरबाटै सुनेर उचित कदम चाल्नुहुनेछ भन्ने आशा राख्दछु ।’ केही अघि भmयाइँकुटी पार्दै ल्याएको पागलजस्तो देखिनेलाई अगाडि सार्दै कमरेड काली घर्तिनीले भनी- ‘यो कुनै बौलाहा नभएर तपाईंहरूकै शुभचिन्तक नेता भूतेश्वर हो ।’
आˆनो नेतालाई चिन्नेबित्तिकै भिडका कुनाकाप्चाबाट डर-त्रासयुक्त केही स्वर निस्के- ‘माओवादी मुर्दावाद, हाम्रो नेतालाई छोड् ।’ कार्यकर्ता चिच्याउनेबित्तिकै उपस्थित सबै स्वर मिलाउन थाले- ‘हो हो, हाम्रो नेतालाई छोड्देऊ ।’
ढ्याङ्ग बन्दुक पड्काउँदै एउटा छापामार अघि बढ्यो- ‘धैर्य धारण गर्नुहोस् र आफ्नो नेताको षड्यन्त्र सुन्नुहोस् ।’
भूतेश्वरले दुवै हात उठाएर रुन्चे स्वरमा भन्यो- ‘प्यारा दाजुभाइ दिदीबहिनीहरू हो, यदि म कसैको श्रृणी छु भने मात्र तपाईंहरूको, तर यी माओवादीहरूले मलाई यस्तो दुःख दिनुको कारण के ? हेर्नुस् त, छापामार साथीहरूले चिमोटेर !’
उसले आफ्ˆनो जिउमा लहराइरहेका कपडा र नङले कोतरिएका दागहरू देखाउँदै भन्यो- ‘कुटपिट गर्न पनि तम्सिँदै थिए, ब्यान्डेट टेप सकिएको र मलाई तपाईंहरूको सामुन्ने, उपस्थित गर्नु पर्ने बाध्यताले मारपिट रोकिएको हो भन्ने जानकारी पाएथेँ ।’
भूतेश्वर अलि भावुक भयो । ‘तपाईंहरूको सामुन्ने उभिन पाउनु मेरो सौभाग्य हो । मबाट कुनै गल्ती भएको भए माफ गर्दिनुहोला । यदि माफ गर्न सक्नु भएन भने मलाई पुलिसको जिम्मा लगाउनु हुनेछ भन्ने आशा राख्दछु । अब म माओवादी साथीहरूको आज्ञा शिरोपर गर्दै तपाईंहरूको सामुन्ने दुई-चार वटा प्रमुख घटना वर्णन गर्दै छु ।’ भूतेश्वरले चारैतर्फ आँखा दौडायो ।
त्यो देखेर उसका पछाडि उभिएको छापामारले बन्दुकको कुन्दाले घिच्रोमा हिर्काएपछि ऊ पुनः बोल्न सुरु गर्यो- ‘सुन्दर सुशील जीवनसङ्गनिी पाएर मेरो खुसी दिन दुई गुना रात चौगुनाको गतिमा बढेको यहाँहरू धेरैलाई विदितै छ । मास्टरी पेसाले हामी दुवैलाई राजीखुसी राखेको थियो । राजनीतिक दाउपेचले मेरो जागिर चट हुने सम्भावना देखियो । जागिर बचाउनलाई घरखेत धितो राखेर पूरै सत्तरी हजार घुस खुवाएँ । स्थायी पनि गरिदिने आश्वासन दिएका थिए तर तीन महिना नबित्दै सरकार फेरियो । नयाँ सरकारले आपmना कार्यकर्ता भर्ती गर्यो । जागिर थमाउने कुनै उपाय थिएन, नेता र कार्यकर्ताका पछि दौडन थालेँ । यस दौरान मेरा मुटुमा कँुदिएका थुप्रै मानवीय गुणहरू पसिना बनेर उडेजस्तो लाग्छ । कुनै काम पाउनुको सट्टा थुप्रै राजनीतिक दाउपेच सिकेँ । भनूँ मेरो मन बिस्तारै नेताहरूको सान, मान, रवाफतर्फ तानिँदै गयो । साथै, नोकरी पाउनुभन्दा नेता बन्न सजिलो लाग्यो र मेरो मस्तिष्कले छोटोभन्दा छोटो समयमै शक्तिशाली नेता बन्ने योजना बनाउन थाल्यो ।’
भूतेश्वरले एकपटक फेरि सबैतिर दृष्टि दौडायो अनि आँखा झुकाएर भन्यो- ‘एक रात आˆनै भैँसीलाई काटेर त्यसका अङ्गहरू क्षतविक्षत पारेँ । यसो गर्नुको उद्देश्य समाजलाई कोही भैँसी खानेहरूको पुरुषार्थ देखाउनु थियो । अनि आˆनै घरमा आगो झोसेँ । योजनाअनुरूप श्रीमतीलाई औषधि गर्ने निहुँमा भारत पुर्याउनुपर्ने थियो । उनलाई अलिकता मात्रै घाउ लाग्न दिएँ । आˆनो योजनाअनुसार छोरालाई केही दिन अघि ससुराली लगेर छोडेको थिएँ । गाउँलेहरूले भने- छोरो भाग्यमानी रहेछ । मामाघर गएका बखत उसको घरमा आगलागी भयो । नत्र बचाउन गारो थियो ।’ कोही भन्थे- बालबच्चाहरू भगवान्का रुप हुन् रे ! चाल पाएरै मामाको घरमा बस्न खोजेको रहेछ ।’ कति सोझा छन् मेरा गाउँले दाजुभाइहरू, तिनकै दयामायाले केही पैसा उठाएर श्रीमतीलाई भारत पुर्याएँ । उनको घाउ सानोतिनो औषधिले बाटोमै निको भइसकेको थियो ।’
उसले नजिकै उभिएकी आˆनी श्रीमती कमरेड काली घर्तिनीतर्फ सङ्केत गर्दै भन्यो- ‘सुत्केरी हुँदा यिनको दुध नआएकाले भैँसीको दुध खुवाएर बच्चो हुर्काएका थियौँ । त्यसैले यिनको बैँस र रूपरङ्गमा त्यति असर पर्न पाएन । फलस्वरूप वेश्यालयमा पुर्याउँदा पूरै एक लाख हात परेकाले मलाई पनि फाइदा भएको अनुभूति गरेँ । फर्केपछि म नेताका पछि लागेँ । तिनको कृपादृष्टिले घरमा आगलागीको क्षतिबापत राज्यद्वारा हजारौँ रुपैयाँ सहयोग पाएँ । ससुराली गाउँतर्फ पनि आˆनो प्रभाव जमाउनु थियोÙ सालीको इज्जत लुटेँ, काम सकिएपछि उसको हत्या गरिदिएँ । आˆनो योजनाअनुरूप थुप्रै केटाहरूलाई साथी बनाएको थिएँ । हाम्रा प्रभावशाली नेताहरूको पनि विश्वास जितेकाले सालीको हत्यामा माओवादीकै नाम मुछ्न सजिलो पर्यो । अनि राज्य पक्षबाट ससुरालीलाई केही राहत दिलाउन पनि सफल भएँ ।’
भूतेश्वरको स्वर केही उँचो हुँदै गइरहेको थियो- ‘प्यारा दाजुभाइ दिदीबहिनीहरू हो, एकपटक यो ठाउँमा भीषण लुटपाट र आगलागी भयो । त्यो भयावह स्थितिको योजनाकार पनि मै हुँ । त्यस पटक मैले माओवादीको नाममा उत्पात मच्चाउने अवसरवादीहरूलाई परिचालन गरेको थिएँ । लुटपाट र आगजनी गराएर तपाईंहरू बीच हाहाकार मच्चाएँ । अनि तपाईंहरूलाई साथमा लिएर थुप्रै ठाउँ दौडधूप गरी राज्यबाट सहयोग प्राप्त गराएँ । केही राहत मैले पनि दिएँ । यिनै खेलले मलाई तपाईंहरूले मनकारी नेताका रूपमा
उभ्याउनुभयो । छोटै समयमा हाम्रो क्षेत्रको दोस्रो स्तरको नेता बन्न पाउनु तपाईंहरू सबैको आशीर्वाद हो । यति धेरै माया र विश्वासले मात्तिएको म दोस्रो स्तरको नेता भएर कहाँ सन्तुष्ट बस्न सक्थेँ र ? त्यसैले सांसदज्यूको विश्वासिलो पात्र हुनुको फाइदा लुट्नु थियो । एक साँझ कसैले चालै नपाउने गरी उनको घरमा पुगें । रक्सी र कुखुराको मासुले सांसदज्यूका लोग्नेस्वास्नीलाई टिल्ल बनाएँ । साथमा बेहोसीको औषधि पनि बोकेको थिएँ, त्यसको पनि प्रयोग गरेँ । सांसदको घर जङ्गलको छेवैमा पथ्र्यो । ती लोग्नेस्वास्नी दुवैलाई बाँधेर घिसार्दै जङ्गलतिर लगेँ । नजिकै ठूलै खोल्सो थियो सांसद्लाई त्यहीँ फालिदिएँ । सांसद्की श्रीमती अर्को जुनीलाई समेत पुग्ने गरी मिठोमसिनो घिचेर फर्सीझैँ लडेकी थिई । त्यस मोटीलाई गुडाउँदै निकै टाढा पुर्याएँ । जब उसको चेतना फिर्यो, पिट्न सुरु गरेँ । खुब पिटेँ । पिट्नु पिटेँ । कम दुःख दिएकी थिइन त्यसले, कहिल्यै पूर्वबाट घिउ मगाउँथी त कहिल्यै उत्तरबाट मह लिएर आइज भन्थी । त्यसलाई फुट्ने गरी भकुरें । यो दोष पनि मित्र माओवादी साथीहरूकै नाममा गयो । स्वर्गीय सांसद्ज्यूको स्थान थेग्न राजधानी गएँ । उनले आफ्नो जिल्लामा बाटो बनाउन, घरघरमा चर्पी बनाउन र प्रत्येक गाविसमा औषधिको सुविधा दिन बजेट पास गराएका रहेछन् । त्यो मेरै थाप्लोमा आइपर्यो । सबभन्दा पहिले काठमाडौँमा घर
किनेँ । त्यसपछि खुब राम्री मैयाँ खोज्न थालेँ । बारुले कम्मर, केराको थाम जस्ता तिघ्रा, निबुवाको दानाजस्ता छाती, मृगका जस्ता आँखा भएकी तरुनी पाउन निकै दिन दौडधूप गर्नुपर्यो । भेट्नेबित्तिकै कोर्ट म्यारिज गरेर घर तिनकै जिम्मा लगाएँ । अनि श्रीमतीलाई काठमाडौँमा राखेको छु भन्न सजिलो भयो । गाउँलेले आफ्ना आँखाले नदेखेसम्म काठमाडौँमा राखिएकी भनिएकी श्रीमती यिनै काली घर्तिनी नै होलिन् भन्ने ठाँन्न सक्थे । गाउँमा फर्केर तपाईंहरूकै सुविधाका लागि हो भनेर सबैलाई चर्पी बनाउने र बाटो खन्ने काममा लगाएँ । पारिश्रमिकस्वरूप घरघरमा एकएक थैलो चामलको व्यवस्था गरिदिएँ । गाउँले पनि खुसी भए । धमाधम विकास हुँदै थियो । हाम्रो दुर्भाग्य, माओवादी साथीहरूको सहयोग लिएर यो तपाईंहरूकी चेलीबेटी भनाउँदी काली घर्तिनी वेश्यालयबाट उम्किन सफल भइछ । ऊ अहिले हामी सबैका सामु आफ्नो परिचय कमरेड काली घर्तिनीको नामले दिइरहेकी छ ।’
भूतेश्वरको दृष्टि सबैको अनुहारमा दौड्यो । त्यसपछि उसले हात जोड्दै भन्यो- ‘प्यारा दाजुभाइ दिदीबहिनीहरू हो, आज म तपाईंहरूको सामुन्ने यस्तो अवस्थामा देखिनुको श्रेय यिनै कमरेडलाई जान्छ । बाँकी न्याय तपाईं जनताहरूले नै गर्नुहुनेछ, भगवान् श्री पशुपतिनाथको कृपाले सबैमाथि दयामाया जागाउन् ।’
भूतेश्वरले आफ्नो भनाइ टुङ्ग्याएपछि कमरेड काली घर्तिनी अघि सरी । ‘दाजुभाइ दिदीबहिनीहरू, यो भूतेश्वरले भनेको कुरा धु्रव सत्य हो । अब म यो अवस्थामा कसरी आइपुगेँ भन्ने तपाईंहरूको जिज्ञासा मेटाउँदै छु । आगोका लपेटाले आफ्नो घर ध्वस्त हुँदै गएको देखेर म बेहोस भएछु । जब चेतना आयो, मलाई औषधि गर्न भारत लैजाने तयारी हुँदै रहेछ । मेरो जिउमा खोटो दलेर च्यापच्याप बनाइएको थियो । म आफ्नो घर सम्पत्ति सम्झेर तड्पिन थालेँ । त्यो देखेर भूतेश्वरले औँलामा कुनै पाउडर राखेर मेरो नाकमा दल्यो । त्यसले मेरो चेतना फेरि हरायो । दोस्रो पटक होस आउँदा आफूलाई कुनै होटलमा भए जस्तो ठानेँ ।
‘हामी कहाँ छौँ ? छोरो खै ?’ आफ्नो जिउतर्फ आँखा दौडाउँदै मैले सोधेँ- ‘जिउमा कुनै दुःखदर्द छैन, खोटो किन दल्नुभएको ?’
‘भूतेश्वरले भन्यो- आफ्नी प्यारीको जिउलाई कुनै दुखदर्दको अनुभूति नहोस् भनेरै औषधि घसेको हुँ । खोटोजस्तो देखिने यो औषधिले पोलेको ठाउँमा फोका र दाग बस्न दिँदैन ।’
‘त्यहाँबाट उसले दिनभरि बसमा लग्यो । अनि बीस-बाईस घन्टा रेलमा चढायो । केको अस्पताल पुर्याउँथ्यो, एउटा होटलमा लगेर मट्टतिेल घसेर जिउको खोटो निकाल्यो । तब पनि यसको चाल बुझ्न नसकेर वेश्यालयमा बेचिएँ ।’
कमरेड कालीले साँकसुँक गरेर आँसु पुछ्दै भनी- ‘दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरू हो, मैले जिउँदै नर्क देखेकी छु । त्यहाँ मान्छेरूपी स्यालहरूले मेरो मासु लुछिरहन्थे । एकदिन तिनै राक्षसहरूबीच ग्राहक बनेर एउटा देवता आयो । उसैको कृपाले नेकपा माओवादीहरूको पहलमा त्यस नर्कबाट निस्किन सफल भएँ र विगत केही वर्षदेखि यसै पार्टीमा आश्रय लिएकी छु । यिनै माओवादी साथीहरूको सहयोगले यस राक्षस भूतेश्वरलाई तपाईंहरूका अगाडि नङ्गयाउन सफल भएकी हुँ । उठ्नुस्, हामी सबै मिलेर यो नेतारूपी राक्षसको अन्त्य गरौँ ।’
‘जा, तेरो न्याय यिनै जनताहरू गर्नेछन् ।’ छापामारहरूले भूतेश्वरलाई गाउँलेहरूका भिडमा हुत्याइदिए ।
गाउँलेहरूले तँछाडमछाड गरेर भूतेश्वरलाई पाँच-सात घुस्सा दिएपछि कालो मोसो दलेर जुत्ताको माला लगाई गाउँ निकाला गरिदिए ।
त्यसको केही वर्षपछि राज्यपक्ष र विद्रोहीपक्षको वार्ता सफल भयो । एकदिन तिनै गाउँलेहरूले भूतेश्वरलाई टिभीमा भाषणदिँदै गरेको देखे । तब ती सोझा गाउँलेहरू चाल पाए- भूतेश्वर राजधानी मै बसेर राजनीति गर्दो रहेछ ।
(स्रोत :- साझा प्रकाशनबाट हालै प्रकाशित थापाको कम्प्युटर आतंक कथासंग्रहबाट)
