~कबिताराम श्रेष्ठ~
ऊसँग खबरपत्र किनेर पढ्ने क्षमता थिएन । जति कमाइ थियो त्यसले आफ्नो परिवार पाल्नसक्दैन ऊ । कसैले भनिदियो खबर छ रे अतङ्कवादीको टाउको ल्याएमा पचास लाख पाइन्छ । यसको पनि घटीवेसी मूल्य छ रे अलिसानो आतङ्कवादीको ३५ लाख अरे र झनै सानोको बीस लाख रे । आतङ्कवादी मास्न विदेशबाट ठूलै रकम आएकोछ रे त्यसैले यो खबर सही हो रे ।
खोलाको वालुवा खोस्रेर परिवार पाल्नपर्ने उसलाई यो समाचारले उत्ती उत्साहित बनाएन । सित्तै पाइने खोलाको वालुवासम्म लुकीलुकी चोरेर वेच्नपर्ने देशमा कसरी यत्ति ठूलो राशी पाइने व्यवसाय ऊजस्तो सुकुम्वासीको लागि हुनसक्थ्यो पेट्रोलको भाउमा केही राहत भयो रे तर उसले वास्तै गरेन किनभने ऊ पेट्रोलको उपभोक्ता थिएन । टेलीफोनको महशुलमा पनि केही राहतको व्यवस्था भयो रे त्यसमा पनि उसले कुनै वास्ता राखेन किनभने ऊ त्यसको पनि उपभोक्ता थिएन । नजीकै ठूलै नहर बन्यो रे विजुली पनि नजीकै टोलमा आयो रे सडक पनि यतै आयो रे तर ती सबैमा उसलाई चासो भएन किनभने ती कुनैको पनि ऊ उपभोक्ता थिएन । त्यस्ता कुनैपनि अवसरहरुमा उसको चाख हुँदैन किनभने ऊजस्तो निमुखाको लागि केही हुन्छ भन्ने उसलाई विश्वासै छैन । समाज र वस्तीबाटै टाढा ऊ बसेको छ खोलाको बगरमा । वस् वालुवा छ कि ऊ । आँखा छलेर खोलाबाट वालुवा चोर्नपाए उसको जीवनको सवैभन्दा ठूलो उपलव्धी भइहाल्ने । यो पचास लाखसम्मको अवसर पनि ऊजस्तो निमुखाको लागि हुनैसक्दैन भन्दै उसले त्यो खबरलाई पनि अवज्ञा गर् यो ।
एकै छिनमा एकहुल निमुखाहरु हातमा खुकुरी उठाउँदै यतै दौडदै आएका देखिए । ऊ आतङ्कित भयो- मार्छन् कि क्या हो बजियाहरुले !
ऊ बालुवाको डीलमा छलियो । त्यो हुल उसको छेउबाटै गयो तर त्यसले उसलाई मिचेन । हुलमा एउटाले भन्दैथ्यो- शहरमा बम पड्काए रे आतङ्ककारीले त्यसलाई भाग्न नपाउँदै छिनाउन पर्छ ।
अर्कोले भन्दैथ्यो- कस्सो दुइचारवटा काटेपछि एउटानएउटा पचास लाखे नपर्ला ?
उसले सोच्यो- हुलमा पसेपछि कस्सो भाग नपाइएला यो बालुवा बोक्नेजस्तो पुलिसको आँखीहुने जोखिमको काम गरिराख्न पर्छ र काटमारको कुरो परेकोले पहुँचवालाहरुले यसमा अवश्यै प्रतिश्पर्धा गर्ने छैनन् । निमूखाहरुको लागि यत्रो अवसर आएको रहेछ मैले मात्र किन छोड्ने ।
ऊ जुरुक्क उठ्यो र छाप्रोभित्र पसेर खुकुरी झिक्यो । उसले हावामा एकपल्ट सनसनी खुकुरी नचायो । स्वास्नीले आतङ्कपूर्ण विस्फारित आँखाले उसलाई हेरिन् । उसले सफाइ दियो- धन्दा नमान बुढी अव हाम्रा दिन आएछ ।
ऊ हावामा खुकुरी नचाउँदै खुकुरीदलकै भीडमा विलायो ।
भीड आतङ्ककारीको खोजमा शहरतिर जाँदैथ्यो । अन्यमनस्क उसकी स्वानीले टाढा विलाउँदै गरेको भीडलाई हेरिन् । पश्चिमतिर ढल्कँदै गएको घामको टलकमा असंख्य खुकुरीहरु हावामा चमकचमक चम्किरहका थिए ।
अब के हुने हो ?- त्यो आइमाई आतङ्कित भावले थाप्लोमा हात राख्दै उतै नियालिरहिन् । शहरभने पचास लाखे खबरले ढुक्क थियो ।
(श्रोत:- अन्तर्जाल अर्थात internet)
