कथा : जुलिया अनि म

~इन्दिरा चोङ्बाङ~Indira Chongbang

आज बिहान ५ बजे मोर्निङ् वल्क गएर र्फकंदा भर्खर ६:३० बजेछ । आज शनिबार, तेसैले जुलियाको अनुपस्थितिमा मेरो मनमा किन किन अशान्ति बढिरहेको छ । म कोठामा सुतिरहेको छोरालाई बिउँझाएर जुलिया नआएको खबर सुनाउँछु । छोरा बिउँझिएर जुलियाको मोबाइलमा फोन लगाउँछ; उनी क्रेनमा आउँदै गरेको खबरपछि मेरो मनमा अलिक शान्ति आउँछ । लिविङ रुममा बसेर केहीछिन् सोचेँ । फेरि, किन हो किन किचनतिर जान मन लाग्छ । तेसैले, तेतैतिर पाइला अघि बढाउँछु । उत्ति नै बेला जुलियाको प्रवेश । उनको आगमनले आत्तेस भइरहेको मनमा केही सान्त्वना मिल्यो । त्यसैले, फेरि म लिविङ रुमतिर र्फकें । जुलिया किचेनमा मेरो लागि ब्रेकफास्ट बनाउन लागी । म पनि ब्रेकफास्ट खानको लागि डाइनिङ् रुममा गएर बसेँ ।

यो हप्ता जुलियासँगको अन्तिम भेट, हिजोसम्म अपरिचित एक स्पेनिश युवती आज तीन महिनामा आफ्नै घरको सदस्यझैँ भएकी छे । उनी मेरो यो तीन महिने अमेरिका बसाइमा एक्दमै आफ्नो मान्छे बनिन् । मलाई अहिले मेरो परिवारसँग छुट्न जति गाह्रो भइरहेको छ त्यतिनै पीडा उनीसँग छुट्नु पर्दा पनि छ । मलाई अहिले लाग्दैछ- मेरो छोरी, मलाई अत्यन्त माया गर्ने छोरीलाई छोडेर म कही अन्तै जाँदैछु । मैले जानैपर्छ, तैपनि मेरो मन किन यति कमजोर बनिरहेको छ, स्वयम् आँफैलाई थाहा छैन । डाइनिङ रुममा यसरी सोचमग्न भएर बसिरहेको थिएँ, एक्कासी ‘ड्याडी अब अमेरिका फेरि कहिले आउनुहुन्छ’ भन्ने प्रश्नले म झस्किएँ । यसरी, ड्याडी भनेर सम्बोधन गरेको उनले यो प्रथमपटक हो । मैले उत्तर दिएँ- अर्को साल । म फेरि गम्भीर भएर सोच्न थालेँ । शायद, म नेपाल जाँदैछु भन्ने थाहा पाएर उनलाई पनि मनमा कतै न कतै पीर परेको हुनुपर्छ । नत्र किन यो प्रश्न- यो पनि यतिको समयपछि । जुलियाले ब्रेकफास्ट तयार गरेपछि मेरो टेबलमा राखी दिइन् । म खान थालेँ । उनी फेरि किचेनमा मेरो लागि लञ्च र डिनर तयार गर्न थाली । म खाइसकेर लिविङ रुममा र्फकें । टी.भी. खोलेर न्युज् हेर्न थालें ।

मान्छेको मन पनि कस्तो- जता गयो, जता बस्यो उतै रमाइलो लाग्ने । हुन त, यो अमेरिकाको एक्लो जिन्दगीदेखि वाक्क भइसकेको छु । जतिसक्दो चाँडो नेपाल र्फकनु छ मलाई । तैपनि, यो मनमा चैन भने छैन । शायद, म फर्किएपछि मेरो छोरालाई पनि केही समय यहाँ एक्लो महसुस होला । जुलियालाई पनि अर्को काम खोज्ने चटारो होला । किन यो मन बेचैन बनिरहेको छ, जब उनले ड्याडी भनिन् त्यसपछि त झन् मेरो मन नै पग्लेर आयो । आफ्नै छोरीलाई झैं माया गरूँ, आफ्नो बेदनाहरू सबै कहँूजस्तो लाग्यो । तर मैले केही गर्न सकिन । यो तीन महिनाको अवधिमा उनी मेरो खाना बनाउनको लागि जागिरे छिन् तर उनको परिवार कहाँ छ, उनी कहाँ बस्छिन ? मलाइ केही जानकारी छैन । उनी आउँछिन आफ्नो काम गर्छिन् बाँकी केही कुरा हुन्न मेरो । मलाई उनको बारेमा जान्ने धेरै जिज्ञासाहरू छन् तर चाहेर पनि मैले सोध्न सकेको छैन । जब म उनलाई केही कुरो सोध्न मनलाग्छ त्यतिनै बेला छोराले भनेको कुराले झसङ्ग हुन्छु । ‘बुवा अमेरिकामा प्राइभेसी एकदम महत्वपूर्ण कुरो हो । त्यसैले अर्काको निजी कुरा सोध्नु यहाँ राम्रो मनिनदैन ।’ यही कुराले मनमा जति प्रश्नहरू आए पनि मनमै राखेँ ।

दुईजना छोराको जन्मपछि मेरी प्राण प्यारीले यो संसारबाट बिदा लिइन् । सायद, उनले मेरो जीवनमा त्योभन्दा बढी समय साथ दिएकी भए मेरो पनि यी दुई छोराको साथसाथै जुलियाजस्तै मायालु छोरीको जन्म हुने थियो होला । भाग्यमा भएभन्दा बढी केही पाइन्न भन्छन् । त्यसैले, त होला मैले जे पाएँ त्यसैमा म सन्तुष्ट छु र हुनु पनि पर्छ । छोरी नभएर केभो र ? अहिले मलाई माया गर्ने दुई छोरामात्रै छैनन् साथमा दुई बुहारी अनि दुईकै गरी चार नाति-नातिनी छन् । जुलियासँग भेटेपछि किन किन मलाई छोरीको कमी महसुस भइरहृयो । तर, चाहेर पनि मैले कुनै प्रश्नहरू सोध्न सकिन । मैले त सुनेको थिएँ- स्पेनिशहरू राम्रोसँग इङ्लिश बोल्न जान्दैनन् । त्यसैले, ज्यादै सस्तो ज्यालामा काम गर्छन् । तर, त्यसको ठीक उल्टो पाएँ मैले- उनमा । उनी हेर्दा स्मार्ट देखिन्थिन्, इङ्लिश पनि एकदम राम्ररी बोल्थिन् र काम पनि एकै छिन्मा फटाफट सक्थिन् । शायद, उनमा भएको यो एक किसिमको बेग्लै कला मान्नुपर्छ । छोराको भनाइ अनुसार उनी एक शिक्षित युवती हुन् । उनी कुनै अफिसमा काम गर्छिन् अनि फुर्सदको समयमा एक्स्ट्रा पैसाको लागि पार्टटाइम काम गरेकी हुन् । यहाँ कामलाई सम्मान गरिँदो रहेछ भन्ने कुरो जुलियाको काम गराइबाट थाहा भयो । हाम्रो देशमा अफिसमा काम गर्न त होइन आफ्नो मान्छे बिदशेमा छ भनेसम्म घरको काम आफै गर्दैनन् । तर, यहाँ सबै काम सकेर फेरि पार्टटाइम गरिन्छ । यो सम्झंदा फेरि मलाई अर्को प्रश्न सोध्न मन लाग्थ्यो । शायद, उनको घरमा केही समस्या होला कि ? तैपनि, मैले केही सोध्न सकिन । कहीले काहीँ त उनलाई केही सोध्न नसकेकोमा धेरै नै असन्तुष्ट हुन्थेँ । त्यसैले, अलिअलि कुरो कोट्याउँथेँ । फेरि, उनको ‘येस’ र ‘नो’ बाहेक कुन्नै जवाफ नपाएपछि छोराको कुरो सम्झन्थे, अनि आफूलाई रोक्थेँ । सबैले भन्छन्- छोराछोरी बढे हुर्केपछि आमा बाबुको मन सन्तोक हुन्छ, मर्दा पनि केही फरक पर्दैन । तर, खोई मलाई अहिलै मर्ने मन छैन । आधा उमेरमै मेरी सङ्गिनीले मलाई छोडेर गई । तैपनि, मर्ने कुरो मेरो दिमागमा कहिलै आएन । सन्तानको सुख र उनीहरूको भविश्यको लागि जस्तोसुकै त्याग पनि गर्न सकिँदो रहेछ । मैले मेरो दुई छोराहरूको खुशी र भविश्यको लागि अर्को बिहे गरेर सुखी जीवन बिताउने कल्पना कहिल्यै गरिन । अहिले, लगभग ७० वर्षपुगिसकें । अब त झन त्यो कुरो मेरो लागि परको विषय बनिसक्यो । मेरो तपस्याको फल नै मान्नुपर्छ- मेरो दुई छोराहरूले मेरोर् इच्छानुसार पढे । जेठो छोरो नेपालमै राम्ररी सेटल भइसकेको छ, कान्छो छोरालाई दुःख गरेर अंमेरिका पढ्न पठाएँ उनले पनि राम्रै नै पढ्यो र यही जागिरमा सेटल भयो । एक्लो बाबुले दुःख गरेर यहाँ आइपुग्दा कसको मन पो फुरुङ्ग हुन्न र ? तेसैले, म आफै फुरुङ्ग हुन्छु कहिले काहीँ ।

मान्छेलाई सबै कुरा हुँदाहुँदै पनि कुनै न कुनै पीडाले सताइराख्दो रहेछ । छोराहरूको सफलताले गद्गद् भएको मन जब कान्छा छोराको पारिवारिक कुरोलाई सोच्छु फेरि नराम्ररी घायल हुन्छु । मेरो कान्छा छोराको एक छोरा र एक छोरी छन् । तैपनि, मैले अमेरिका आएपछि नाता-नतिनीबाट पाउने सन्तुष्टी भने पाउन सकिन । छोरा र बुहारी बेग्ला बेग्लै अपार्टमेन्टमा बस्छन् । तैपनि, छोराछोरीको हेरचाह दुबैले गर्छन् । यस बारेमा मैले उनीहरूलाई कति सम्झाएँ तर उल्टै मलाई नै सम्झाउँछन् । छोरा भन्छ ‘बुवा हामी दुबैको समझदारीमा हामी अलग अलग बसेका हौ, हामी दुबैले छोराछोरीको लागि जिम्मेवारी निभाइरहेका छौं, सँगै बस्नुनबस्नु हाम्रो आफ्नै कुरो हो तपाईं चिन्ता नगर्नोस् । उनको यो वाक्यले मलाई अरु बढी केही भन्ने हिम्मत नै हुन्न । हुन पनि, उनीहरूबीचमा असमझदारी छ जस्तो पनि देखिन्न । हरेक दिन आफ्नै श्रीमान श्रीमतिजस्तै फोनमा कुरा गर्छन् बच्चालाई स्कुल लाने, घुम्न लाने पनि पालैपालो गर्छन् । कतै पार्टीतिर जाँदा सँगै जान्छन् । त्यसैले, मेरो बेचैनी आफै सन्तोक हुन्छ । बुहारी कहिले काहीँ छोराकोमा आएर मलाई खाना पनि बनाइदिन्छे तर मलाई थाहा छैन उनीहरूको केमा असमझदारी हो ? नेपालमा रहेका नाति नातिनी बाजे कहिले नेपाल फर्कने हो भन्ने प्रतीक्षामा छन् । तर, यहाँ परिवार भएर पनि एक्लो मेरो छोरालाई छाडेर जान एकदम दुःख लगिरहेको छ । मेरो छोराको माया त्यसपछि जुलिया यी दुईजनाका कारण कहिले नेपाल पुगौं भएको मनमा किन किन हलचल आइरहेको छ । खोई, बुढेसकाल भएपछि त मरुँमरुँ लाग्छ भन्ने सुनेको थिएँ । त्यो त भ्रम् पो रहेछ । नेपालमा नाता नातिनीको मायाले संसार भुलाउँछ, फेरि अमेरिकामा आएपछि अर्को माया थपियो । यति धेरै कुरो सोचिरहँदा जुलियाले मेरो लागि लञ्च डिनर सबै बनाइसकिछे । उनी घर फर्कने तर्खरमा फेरि ‘ड्याडी आइ एम् डोन्’ भन्दा पो झसङ्ग भएँ । ‘बाई’ गरेर अन्तिम हात हल्लाएँ उनको लागि । शायद, यो अन्तिम बोली थियो । थाहा छैन, यो यात्रा अनि यो जीवनमा भोलि फेरि भेट होला या नहोला ।

(स्रोत :पालम मासिक )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.