Tag Archives: उदय निरौला – Uday Niraula

~उदय निरौला~ भीमकाय ढुङ्गाहरूले वर्षौंदेखि थिच्दाथिच्दै पनि अलिकति घाम चियाएर काप–कापबाट ‘दूबो’ आकाश उभिएछ सुस्त–सुस्त हावा फेरेर प्वाल–प्वालबाट ‘दूबो’ झाँगिएछ । ढुङ्गाहरूको पहाडे वजनजति किन नहोस्

~उदय निरौला~ यो रूख, यो मान्छे, यो चौतारो यो धारो, यो पँधेरो, यो पाठशाला अहिले सबै–सबै, त्यो–त्यो, जस्तै–जस्तै छन् घुर्मैलो, पनेलो, ओझेल जस्तै–जस्तै छन् आँखामा मोतीबिन्दु बसेको जस्तो अथवा आफैले आफैलाई बिराएको हराएको वा भुलेको जस्तो

~उदय निरौला~ ऊ छ शताब्दी उभिइरहेछ कैयौँ इतिहास उभिइरहेछ कैयौँ पुराण टिकिरहेछ र नै। म छु र नै। म हुन सकेको छु म छु र नै ऊ जीववत् ठडिइरहेछ

~उदय निरौला~ तपाईं सगरमाथाको उचाइ चुम्ने तयारीमा हुनुहुन्छ भने त महाशय ! आङ्रिताहरुको सम्मान गर्नुहोस् काजी शेर्पाहरुसाग खेल्नुहोस् त्यति मात्र हैन जुन्को तावेईहरु पासाङ ल्हामुहरु अझ….अझ सबै देशवासीहरुसाग प्रेम गर्नुहोस् भर छैन टुप्पोमा नपुग्दै तपाईं गिर्न सक्नुहुन्छ

~उदय निरौला~ अलि ! अघि एउटा मीठो सपना उठेको थियो सपना थियो आखिर बाटो नभेटेरै थान्को लागेछ । कल्पनाको लहरो चढ्दै थियो उकालो कल्पना थियो आखिर थाँक्रो नपाएरै तलतिरै झरेछ ।

~उदय निरौला~ कवि श्यामल । तिमी त पतलैयाकै शशीश्यामल हौ चारकोसे झाडी नै हौ तिम्रो त्यो हेडलाइट बिनाको ट्रक जंगलजंगल दौडिरहेछ अझ गन्तव्य बिना अँध्यारोमा भीर तिर । रावलको तबेलाको घोडा तबेलाबाट फुक्यो बुर्कुसी रहेछ बिना लक्ष्य कता हानिने हो

~उदय निरौला~ पुतलीसडकको त्यो सेकुवा पसल नजिकै प्रतीक्षारत त्यो अप्सरा मसाज टेबुलभित्रबाट बाहिरिएकी छे पत्रकार क्यामरा क्लिक गर्छ नेता भटमास लिएर बङ्गुर चपाउँदैछ प्रतीक्षारत त्यो बिचरी समय व्यर्थ बढार्छे । जून हाँस्दैहाँस्दै आफ्नो अक्षमा

~उदय निरौला~ साँझ पर्छ र जीवन झर्छ त्यो सूर्यमूखी फूलको राज चल्छ मच्छडको र झूलको जीवन त्यो फूलसँग पनि बाटिएकै छ जीवन यात्रामा त्यो झूलसँग पनि नाता गाँसिएकै छ । सायद यी दूर्गम देशका दूर्गम गाऊँका र दूर्गमबाट राजधानी छिरेर … Continue reading →

~उदय निरौला~ पातको नाद–कानपात नाप्दै–नाप्दै वेगले हानिरहेछ हातको हात– दिनदहाडै– दिन तम्तम्याईलो पल्टिरहेछ पेटीको वास भएर उठेको दम्को पेटीमै पल्टिरहेछ माथि लक्ष्यको ताँदो नउठ्दै झ्वाट्ट चुँडिरहेछ । गन्तव्य अलमलिएको धमिलो दृश्य आरम्भतिर फर्किरहेछ

~उदय निरौला~ कहिलेकाहीँ त लाग्छ यात्रा अविरल नबगेर कहीँ कतै टुङ्गियोस् साक्षी बनेको छु यद्यपि यात्रामा पात झर्छ यात्रामा पात मर्छ र पुनः पुनः पलाउँछ पुनः झर्छ मर्छ र पुनः पलाउँछ । लाग्छ ! घाम उदाएपछि पुनः नअस्ताओस्

~उदय निरौला~ एकनास तम्तम्याइलो सहनाइ बजिरह्यो ढोल, मृदङ्ग र झ्याउँकिरी बजिरह्यो । पातहरू पनि बजिरहे बातहरू पनि बजिरहे । ० ० ० ठान्थें कुनै सुरम्य मेलोडी सङ्गीतकार सिर्जना गर्छ भ्रम टुट्यो सङ्गीत त ! प्रकृति दिँदोरहेछ ।

~उदय निरौला~ रूखका पातलाई सडक पेटीलाई गुमनाम मान्छेलाई स्पर्श गरिरहेछ लगातार गुमनाम प्राणलाई थाहा भएन हावाको प्रकृतिको अमोल स्नेह थाहा भयो फगत हिंसा क्रोध, घृणा र दुर्गन्ध । ियहाँ यस्तै हुन्छ आकाशमा बादल लाग्छ

~उदय निरौला~ टक्टकाउँदो सेतो कुर्ता सुरुवालमा सजिएको त्यो मान्छे अलिकति बाटोको हिलो टाँसिन्छ र सुरुवाल कुरुप हुन्छ पान पिच्काउँदा खयर मुस्काउँछ छात्तिमा र दाग दुख्छ सेकुवापसलको धूँवाले अरु बढी रंगिन्छ पोशाक र किच्च हाँस्छ त्यो मान्छे कुर्तासुरुवाल सफा भए पनि … Continue reading →