Tag Archives: सुनिता गिरी – Sunita Giri

~सुनिता गिरी~ जताततै हर्ष हर्ष दशै आउँदैछ प्रकृतिले मानव संग प्रीत लगाउँदैछ न छ जाडो न छ गर्मि सुख छाउँदैछ घर दैलोमा सिगारीदै दशै आउदैछ आकाशको टहटह जूनमा छायाँ हेर्दै बाडी पैरो बाटो लाग्यो नयाँ रेखा कोर्दै

~सुनिता गिरी~ संसार सबै आफनै लाग्थ्यो,खुसी सबै मेरै लाग्थ्यो, जिवनमा शोकको बाढी आउँदा, अनायासै जिवनमा पहिरो जाँदा ममताले भरिएको कोमल मुटु , छिया छिया भएर फाटिदिदा जाली रुमाल झै बुनेका सपनाहरु , छरपस्ट भुइभरी छताछुल्ल पोखीदा, कलम बाट कविता होइन, … Continue reading →

~सुनिता गिरी~ आमा तिमीलाई सम्झँदा , नयनमा मोती टल्पलाउँछ, गाँठो पर्छ मुटुमा भक्कानीएर, लर्बराउछ पाइला धर्तिमा, हुर्कायौ बढायौ सहेर हजार चोटहरु अनिदो ,छटपटीका रातहरु अनि भोकहरु

~सुनिता गिरी~ आहा! कति मलिलो छ मेरो देशको माटो लालीगुरास फक्रीएर सजिएको पाटो बिहानीको झिसमीसेमा झोला बोकी आएँ प्रदेशको यो जिन्दगीमा आफु एक्लो पाएँ डँाडापाखा हरियाली गाँउघरको मायाँ छाती भरी छल्किरह्यो हिमालको छायँा लुटुपुटु खेल्ने आगन कस्तो भयो होला गोठमा … Continue reading →