Tag Archives: Subid Guragai

~सुविद गुरागाई~ म बिना एक्दै घुम्नै सक्तैन पृथ्वी म मरे पनि बाँचे पनि मलाई साथमा नलिई …छोडेर जान सक्तैन पृथ्वी उसका पनि बाध्यता र सीमाहरु छन् उसका पनि चाहनाहरु छन् मलाई लानै पर्छ उसले । मेरो सम्झनाबिना रित्तै

~सुविद गुरागाई~ प्रकाशपुरमा जून र जूनको पूर्णता पर्खिरहेका सोझा चन्द्रवंशीहरूबीच कोसीको अर्को किनारबाट उडेर कालो बादल फैलिएको भर्खर हो, खरमयुरलाई जिल्याउँदै अज्ञात दूरीबाट आएको आगन्तुक बादलभित्र आद्र्रताको मात्रा बढी भएको पनि भर्खरै हो, भर्खरै हो नीलो शिरीषको पातबाट एउटा थोपा

~सुविद गुरागाई~ माया नपाएर बहुलायो ध्रुबे । नजिर बनाएर बहुलायो ध्रुबे । गरुँ के मनलाई कहाँ जाऊँ अन्त ? अनेक सोच आएर बहुलायो ध्रुबे । सम्झी–सम्झी स्वार्थी दुनियाँको सत्य,

~सुविद गुरागाई~ २०६५ साल भदौ २ गते मङ्गलबार दिउँसो १२ः३० बजे यो त्यही बेला हो जतिबेला तिमीलाई आभास थिएन कुनै प्रलयको तिम्रो बलौटे विश्वासमाथि एउटा थोपा पहिलो धक्का दिन उत्तेजित भइसकेको थियो रति विश्वास थिएन तिमीलाई तित्रीगाछी भङ्गालोले नाघ्ने बेला … Continue reading →

~सुविद गुरागाई~ आधा गिलास भरियो आधा बाँकी छ आधा माग पूरा भो आधा सङ्घीयता आयो आधा गणतन्त्र संस्थागत भो आधा मधेस आयो आधा लिम्बुवान पाइयो आधा थरुहट हुने भो आधा मगरात मिल्यो

~सुविद गुरागाई~ थपक्क सडकमा सुतेको थियो उत्तानो परेर मरेको मान्छे अनुहारमा रातो पोतिएको थियो आफू जितेर आएको योद्धाको नासिका वरपर च्यापच्याप आलो रगत कसैले दलेको होइन आलो वंशाणु र क्लोनको अद्भूत क्षमतामा कमिला आएर लत्पतिन बाँकी थियो नापिरहेका थिए नीला … Continue reading →