Tag Archives: शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल – Shambhu Prasad Dhungel

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ तिमी मेरि तिम्रो म भन्थें अगाडी… भयें कर्मले धमै छाड्ने पछाडी । भयेको छु यस्ले म पाल् समान वियोग्ले जली तैपनी जान्न ज्यान ।।१।। तिमी मेरि तिम्रो म भन्थें अगाडी

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ अनाथ पारीकन नाथ ! यो घडी विदा लिनूहुन्छ हरे ! कसो गरी । सँगै बरु लानुहवोस् सँगै रहूँ परे जती दुःख दुवै मिली सहूँ ।।१।। हजूरका साथ रहे हुँदामहाँ थियेन हेर्ने बलतक कसैमहाँ ।

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ मुसुक्क हाँसीकन नेत्र तर्की सुटुक्क मेरो लियि चित्त फर्की । फुरुक्क पछर्यौ तिमी विध्न प्यारी मलाई वाधा हुनजान्छ भारी ।।१।। शरद्शशीतुल्य प्रिये ! मुहारले

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ तिमी असल प्रेमकी चिज भयेर ऐले प्रिये । मलाइ यसरी यहाँ विपत प्रेमले नै दिये । कसो भनुँ कसो गरुँ नभनुँ के नबोलूँ यहाँ अभागि मसरी अरु अब हुनेछ को लोकमहाँ ।।१।। तिमीसित छ प्रेमको कमल पुष्प खुस्बू … Continue reading →

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ सँगिनि किन भयौ अती मलीन तिमिकन कुन् विपत् नवीन । अधर दुइमहाँ छ चोटचाट किन सखि ! बिग्रनगो समस्त छाँट ।।१।। दुइतिर पसिना चुहीरहेछन् । नयन समेत गुराँस झैं भयेछन् । किन सखि ! तिमि बस्तछयौ नबोली

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ जान्छिन् आज शकुन्तला घर भनी उठतो छ चिन्ता प्रति प्रीतीका मनमा प्रवाह बहँदा रोकिन्न आंसू रती । हामी झैँ वनवासिको पनि भयो यो गत् भने यो घडी बस्छन् धैर्य गरी गृहस्थ कसरी छोरी बिदाई गरी ॥ (१) जो … Continue reading →

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ जुटेको कलेजा छुटाई बलैले शरद्चन्द्र झैं मुख् हटाई करैले । अलिक् दिन् वियोग्को गरम् स्वास् बहाई बिदा हुन्छु देऊ प्रिये ! मुख् हँसाई ।।१।। फुलेको छ भर्खर् कलो छाइ वास भमर्लाइ सर् ख्वाउने गर्छ आश ।

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ वचनका रचन्मा फसेको छु आज तिमीदेखि क्यै छैन मेरो इलाज । कडा इश्कका आँचले चित्त भूटयो तिमी तीमि भन्दा घरैबार छूटयो ।।१।। मुहार्को जुहार् चम्किलो देखि आयें

~शम्भुप्रसाद ढुङ्गेल~ देखेर सर्कस पनी बुझी इन्द्रजाल । मानीस मूर्ख हुन गै राछन् हवाल ।। बुद्धि पुर्‍याउन सकेन जसै विचारी । भन्छन् छ शक्त्ति शिवको भनि दोष टारी ।।१।। हा दैव! हामीहरूमा किन ये विचार । हे दैव!! हामीहरूलाई तिमी … Continue reading →