Tag Archives: सकुन्तला जोशी – Shakuntala Joshi

~शकुन्तला जोशी~ उहिल्यै एकदिन तिमीले खनेको बेनाम गोरेटो पहिल्याउँदै पछ्याउँदै फिता चुँडिएको चप्पल र पाइतालाको डोब सुनेर छिनो, झम्पल र खञ्जरको अविराम संगीत तिम्रो हराएको कथा खोज्दै आइपुगेको हुँ म तिम्रो गाउँसम्म।

~शकुन्तला जोशी~ त्यो तीखा आँखा भएको बाज जसरी माथिमाथि उडेर दुनियाँ हेर्न पाए मलाई छेकी उभिएको पर्खालभित्र के के होलान् ? कस्तो होला हावा जसरी हुरुरु कुद्दै तिम्रो बगैंचामा पसेर रूखरूखमा हाँगाहाँगामा पिङ खेल्न पाए ?

~शकुन्तला जोशी~ भुवा सिमल हुँ म बिस्तारै छोऊ थिचिएर तिम्रा औंलाको दबाबले नखजमजिऊन् मेरा रेशाहरू बिग्रिए भने यी रेशा केको बनाउनु नरम तकिया र आरामले निदाउनु रातभरको निद्रा? बिस्तारै छोऊ म भर्खर पलाएको पालुवा हुँ नलुछ अहिल्यै मसिना हाँगाहरू

~शकुन्तला जोशी~ झरी थामिएपछिको झिसमिसे पीडाको धराप साँघु बिछ्याएर छातीमा निर्निमेष हेरिरहेछ ऊ-जूनको दोछाँयामा कोही फर्केर आउने आशाको साँघुरो गल्छेडीतिर उन्मत्त वैंश उम्लिएको घोडा युगलाई कोर्रा मार्दै आगोका झरिला कोइला चबाउने तरुनी अनुहारहरूले

~शकुन्तला जोशी~ तिनीहरूले भनेपछि ‘गीतावचन’ ठानेर हामी लुरुलुरु पछि लाग्यौँ दायाँ घुम भने- घुम्यौँ बायाँ फर्की भने- फर्क्यौँ अघि बढ् भने- बढ्यौँ पछि हट् भने- हट्यौँ घोप्टो पर् भने- घुँडा टेक्यौँ टाउको थाप् भने- निहुरिदियौँ

~शकुन्तला जोशी~ साझको जून टिपेर आखामा अभावको घोप्टेभिर नाघ्दै तिमी फूल्ने फाटतिर म झरेको रात चमेलीका फूल सिउरेर टाउकाभरि कस्तरी फक्रिएकी थियौ तिमी जूनेली भएर सेताम्य फाटभरि लक्षुमनीया ! म सम्झिरहेछु । साहूको भारी बोकेर किचिएका मेरो थाप्लोमा गिरत्को खलिहानका … Continue reading →

~शकुन्तला जोशी~ त्यसपछि मलाई कहिल्यै मन परेनन् विचारलाई नुहाएर सुलिसजस्तो दोब्रिने मान्छेहरू ती जो छन् आफैंलाई मिसाएर पानीमा नदीजस्तै बगिरहेका मान्छेहरू ती जो छन् आफैंलाई मुछेर पसिनामा माटोजस्तै बाँचिरहेका मान्छेहरू जब हाँस्छन् निष्पि्कक्री उज्यालो छरेर अनुहारभरी