Tag Archives: Saroj Panghanggo

कविता : निसन्तान आमाको सन्तान हामी

~सरोज पंहाङगो लिम्बू~ अहिले पनि उस्तै लाग्छ, हाँस्दै, रमाउँदै खेलेको– ‘त्यो काख’ लुछा–चुँडी गर्दै तानेका लेम्टा र लुटुपुटु भै– बिछ्याइएका गुन्युका थाङ्नाहरु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तिमी रिसाउनुको अर्थ

~सरोज पङ्हाङ्गो~ होला मैले केही भने अर्थात – झोक्किएर ; तिम्रो स्वप्निल संसारमा लात बजारे । फलत : तिमी रिसायौ र सर्तबाट अलग्गियौ ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेहेर्बुङ

~सरोज पङ्हाङ्गो~ एक टुक्क्रा थाङ्ना टिपेर काला रौहरु छोप्दै मध्य रात नभनी कसैले देखिहाल्छ कि – ‘भन्ने डरले’ हस्याङ फस्याङ गर्दै घर पस्न लगेकी बलत्कारीत स्वास्नी लोग्नेसामु -के पुग्न मात्र लगेकी थि

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment