Tag Archives: सबिना सिन्धु – Sabina Sindhu

~सविना सिन्धु~ “यहीँ हुनुपर्छ ……॥” पृथ्वी भित्र देश देश भित्र विद्यालय र विद्यालय भित्र कक्षाकोठा ।”……॥ दिलसरा सिसाकलम तिखारेर कोर्छे पृथ्वीको चित्र अक्षांस र देशान्तर नियाल्छे र खोजी गर्छे पुग्न नसकेको गन्तब्य । पृथ्वी झैं घुम्छे मानौं ऊ िसंगै पृथ्वी … Continue reading →

~सविना सिन्धु~ लेख्यौ कि ….! कुन कागजमा लेख्यौ मेरा गीतहरु ती त भिजे पानीमा निथ्रुक्क तप्प—तप्प जमिनमा झरेका थोपासंगै । कि…. कुन पातमा लेख्यौ प्रेमपत्र

~सविना सिन्धु~ फराकिलो निधार भएकी मृत युवती जसलाई समाचार बनाइरहेछ पत्रिकाले । फलाकिरेहछ रेडियोले । प्रश्रय दिइरहेछ टेलिभिजनले । कुनै दिन म बन्न सक्छु त्यही पात्र ।

~सबिना सिन्धु~ प्रेमी शहरको न्यानो आलिङ्गनमा नि थ्रुक्क भिजाएर आफुलाई यौवनका मुस्कुराहट साटिरहेकी छ्यौ । खेती गरिरहेकी छ्यौ आफ्ना कथाहरुको । मेरी लोरिमा !

~सबिना सिन्धु~ आँगन भत्काएर चिहान खन्नू कसैको विरोध गरेर उप्काउनू रक्तरन्जित ज्वारभाटा बलि चढाएर कुनै मन्दिरमा घाँटी रगेड्नू उसको फुटाउनू उसको खप्पर च्यात्नू मस्तिष्क र गाड्नू उसका आँखाहरू सुकिला घामहरूका अगाडि कोदालो बोक्नू र खन्नू खाडल

~सबिना सिन्धु~ साँच्चै किताब पढ्दै थियौ नि ! कति अध्याय पढ्यौ र जाँच्यौ आफ्नै हालत ? शुन्य – शुन्यमा निर्वाह गर् यौ शब्दको प्रहार र चपाउँदै चेतनाहिन एकाग्रता चर्कियौ समयको छातीमा । बत्ति निभेको एक साँझ धमिला मैनबत्तिमा पोख्न खोज्यौ एउटा … Continue reading →

~सबिना सिन्धु~ झिस्मिसे हुने अगावै उठेकी तरुनी केटी स्वयम् निस्सासिएर घैलाहरूसँगै नदीले हुत्याउन खोजेका रहरलाग्दा छालहरूमा बुनिरहन्छे पसिनाका नीला सपनाहरू, बाटोभरि निमोठिएर जूनका कृत्रिम आँखाहरूबाट, यज्ञको रापिलो अग्निकुण्डमा चिरकालदेखि होमिएकी बलिरहेकी शरीरका शून्य मुस्कान बोकेर ।

~सबिना सिन्धु~ प्रेमी शहरको न्यानो आलिङ्गनमा निथु्रक्क भिजाएर आफुलाई यौवनका मुस्कुराहट साटिरहेकी छ्यौ । खेती गरिरहेकी छ्यौ आफ्ना कथाहरुको । मेरी लोरिमा ! आगो बाँचेर पानी निल्ने समयका निर्लिप्त ओठहरुसँगै

~सविना सिन्धु~ शब्द जोडेर उतार्नेछौं प्रवेशद्धारको चित्र अनि वयस्क घामले डढाउन सक्ने छैनन् हाम्रा इतिहासलाई खुल्ला मैदानमा रुझ्ने छैनन् हाम्रा शब्दहरु हामीले चट्टानमा कोरेको आँशुको आकृित र सपनाको खुल्ला बजारमा निश्चिन्त भई बिक्री गरेका हाम्रा उदाङ्गा घाउहरु

~सबिना सिन्धु~ दृष्यहरु हेर्ने सुन्दर आँखाहरु शितलता रोज्ने खुर्पे चन्द बन्नुपर्छ बदलहरु जून नियालेर मोतीका कणहरु ताप्छन् ।

~सबिना सिन्धु~ सबेरै यसै गरी डुल्ने गर्छन् हावाका नियमित झोक्काहरु गल्लिको अँध्यारो हुँदै हराउँछ

~सबिना सिन्धु~ क्रान्तिको रक्तरन्जित खोलो फेरी बौरिएर मुटुको ढिक्कामा परिवर्तन हुन्छ र चिहान उठ्छ, हतियार बोकेर मान्छे मान्छे भएर उठ्छ । न्यायको खातिर मान्छे इतिहास भएर उठ्छ सत्यको खातिर ! पाखण्डी इजलास फेरी विस्थापित हुन्छ जे होस् चिहान उठ्छ । … Continue reading →

~सविना सिन्धु~ माछो, एक्वेरियम र परिधि सबिना सिन्धु म बाँचेको कथाको देश आँशु र भेलको सामुन्दि«क देश डग्मगाउँछन् सपना, बाढी बढ्दा बढ्दै स्वयम् निल्न थाल्छ मलाई म मान्छे भएर बाँच्दिन माछो भएर बाँच्छु

~सविना सिन्धु~ प्रत्येक दिन नयाँ प्रणयसाथ म उभिन्छु घण्टाघरझैं समयले अँगाल्छ मलाई । र रातमा पोल्टटाभरीका जून निलेर निदाउँछु ।

~होमनाथ सुवेदी~ नदेखिन्जेल अमेरिकाको शौन्दर्य सजिएर आयो, पुगेपछि अमेरिका त्यो अनौठो भूत बनेर आयो । नजिकको तीर्थ हेला पाएपछि सस्तो के विधान हो! हुनुभन्दा न हुनुमै त्यो हिमाल काल चढेर आयो ।

~सबिना सिन्धु~ ओ शताब्दीकी नायिका ! तिमी, उभिएर सडकमा शताब्दीको उन्मुक्त हाँसो हाँस्न सक्छ्यौ । हार्दिकता स्विकार्न सक्छ्यौ चिहान टेकेको त्यो पुरानो समय युवतीको रातो ओठ र लत्पत्तिएको त्यो रातो अक्षर एकैसाथ सम्झिएर सडकको धूवाँदार गीत स्वतन्त्रतापूर्वक गुन्गुनाउन सक्छ्यौ ।