Tag Archives: Rupesh Rai

~रुपेश राई~ छ–बाह्रभित्र कुनी कस्तो मति आउँछ । एकदिन केटाहरुसँग, हजारे खेल्दै थिएँ । आमाको स्वाँटले अहिलेसम्म दोहो-याएको छुइनँ । ‘तास, जुवा, मद, पान भुले हात लाउँलास्, लाखेस†’ गाउँलाई यो सजाइ हो । सभ्यताको कलङ्क । मान्छे हुनुको विडम्बना । … Continue reading →

~रुपेश राई~ खुइssssय… थेत्… फरुवा फ्याकेर तीन नम्बरले भन्यो- ‘साला हजमले केश काटेजस्तो गाछको फेद तासेको छ, तासेको छ। चिटिक्क पार्… भन्छ। खैsss यो चप्रासी भनौदा पनि। आफू कलम काट्न जान्दैन। बाठे…।

~रुपेश राई~ इन्फेचुएसन जस्तै ईश्वर तिम्रो कथा। प्रेमको। रिमिक्स छ कथा। पात्रहरूले भोग्न परेको। मान्छेको आस्था। तिमी वेपर्वाह छौ। तिम्रो नाटक। विपरित लिङ्गमा। प्रयोजनीय छ। कार्यकलाप पनि। कथानक होला अलिक फेरबदल। प्रश्न उठ्छ। शिवलिङ्गमा अङ्गालिएकी युवती,

~रुपेश राई~ कहाँबाट सुरू हुन्छ गाउँ अनि कहाँनेर टुङ्गिन्छ सहर? बाँदरबाट मान्छे हुनुको कुरा जस्तो। मलाई विश्वासै हुँदैन मेरै कुरा। घरमाथिको रमिते डाडामा गएर, भक्कु लोभारूँ जस्तो लाग्यो आफ्नै अनुहार। गतिछाडा स्वभावले।