Tag Archives: Ramnath Khanal

~रामनाथ खनाल~ “यो इन्द्रावती कता बगेको ?” रमिताले बडो अचम्मको प्रश्न गरी । मैले हाँसेरै जवाफ फर्काएँ, “अरे मूर्ख, नदी कता बग्छ, उत्तर कि दख्खिन ?” उसले गम खाँदै भनी, “यो त उत्तरै बगिरहेछ ।” साँघुरो बाटोको कान्लामा पिठयूँ अड्याएर … Continue reading →

~रामनाथ खनाल~ ‘हिजोआज मेरो जीवन यही रक्सीको नशा झैँ लाग्न थालेको छ’ ऊ मदहोसमै बोली । थाहा छैन अव कतिञ्जेल बाँच्छु ? बाचुञ्जेल वाइन र ह्विस्कीको नशा अव सायदै मेरो जीवनबाट छुट्छ । उसको मायावी संसारबाट पार पाउने यो नै … Continue reading →

~रामनाथ खनाल~ उसैगरी बग्दैछ काली गण्डकी । त्यो त त्यो उसको नियमितता पनि हो । आकस्मिक आउने हुरी बताँसले उसको बगाईको वेग कहाँ बदल्न सक्छ र ? बग्नुसँग नै उसलाई गर्व छ । त्यस दिन पनि काली गण्डकीको बगाईमा पनि … Continue reading →

~रामनाथ खनाल~ गाउँको बीच भागमा सानो फुसको घर छ । घरभित्र पिलपिल बलिरहेको टुकी अँध्यारो चिर्न खोजिरहेको छ । वर्तन सिद्धिएको दियो जस्तै धिपधिप गरी निभूँलाझैं गर्छ । च्याँsss अचानक बच्चीको चर्को आवाजले वातावरणमा कोलाहलता छाउँछ । रातको सन्नटा चिर्दै … Continue reading →

~रामनाथ खनाल~ अझै उस्तै होला कि फेरियो होला त्यो गुराँसे लेक ? माथि थुम्कोमा बादलका थेग्लाहरू त्यसै गरि बास बस्न आउँँछन कि आउँदैनन् होला ? कुहुकुहुको श्वरमा बिरह गाउने कोइलीको भाका फेरियो या उस्तै होला ? सिम्लेको फेदिनेर छङ्छङ् खस्ने … Continue reading →

~रामनाथ खनाल~ ‘म मलेसिया जान लागेको’, सुरुमा त साथिहरुले पत्याएनन् । ‘किन, जागिर खोज्न ?’ रमेशले त झन् गिज्याएर बोल्यो । रिस उठ्यो र फ्याट्टै भनिदिएँ, ‘हो ।’

~रामनाथ खनाल~ माऊ जति दुब्लो र निरीह होस् तर बाछाले झम्टा मार्न छोड्दैन। आमा रोगले सिकिस्त किन नहोस् बालबच्चाले झिँझोल्न र गिजोल्न कहाँ छाड्छन र ? यसकारण कि रोग, शोक र भोक अभाव जत्तिकै निर्मम हुन्छन । हिजोआज हामी यहि … Continue reading →