Tag Archives: Ramesh Kandel

~रमेश कंडेल~ मान्छे उत्तरार्द्द खोज्न निस्कदा हिमशिखर कालो मुख लाउदैछ हरियो ड़ाडा फुस्रो हुदैछ नदीहरु यात्रा छोट्याउदै छन् उत्तरी दक्षिणी गोलार्द रुदैछ्न तर मान्छे घपक्क अहमताले गाँज्दा एटम बमको चुरी फुरी लाउछ र निर्दोष आत्माहरु माथि गोलि बर्षाउँछ

~रमेश कंडेल~ साखुल्ले जीवनका पन्नाहरु निबृतिले भरिएका मनफुलहरु अन्तस्करणभित्र पहिरोले थिचिदै गर्दा निरोको धुनमा राष्ट्रप्रेम झल्कला र? शब्दहरु भित्र आफैलाई निख्लम सत्यको बिहङगम पर्दाले ढाकिरहेकै बेला अबचेतन मनभित्र एउटा प्रश्न उब्जन्छ।

~रमेश कंडेल~ मरुभुमिमा श्रमको खेती गर्न रुचाउने सिमलचौरका आदिबासी हामी बेद-बेदान्त घोकेर पाखुरी बजार्न रुचाउने अनुपम प्रकृतिका सन्तान हामी जीवनलाई जान्न र बुझ्न हिचकिचाउँदै

~रमेश कंडेल~ मैले देखेका सपनाहरु उछिट्टियर सडक भरी पोखिदै गर्दा त्यहि संगाल्न कहीले यता उता भौतारिरहेको यो मन दासताबाट छलाङ्ग मार्न नसकेर क्षितिज पारी अस्ताउनै लागेछ/ तर पनि विश्वासको पूल तयार गर्दै दुर्बोधी उकालो चढ्न सामाल तुमल जोड जाम गर्दैछु

~रमेश कंडेल~ सामुन्द्रीक छालहरुमा घोर लघुताभाषले खुम्चिएको म स्मृतिको पानामा टोटलिन्छु र चिमोटिन्छु, दुख्छु, पोलिन्छु प्रेम गर्नु र प्रेमको कविता लेख्नु उस्तै लाग्छन दुरुहपथमा चल्नु भन्दा कठिन यथार्थबोधको अचेटाईले

~रमेश कडेल~ ईश्वरीय प्रमादमा रुमलिएका पल्लव पात्रहरु र गुरुकुलका केही सदश्यहरु मलाई लम्पसार पर्न आघोष गर्छन। अनी ति तिरस्कृत क्याक्टसहरुद्वारा विरुढ मनमा एकपक्षिय प्रहार गर्छन् फेरी अन्तिम संस्कारमा लामबद्द हुन्छन। मलाई तिमीहरुले बनाएको बाटो मञ्जुर छैन र हुन्न पनि आफ्नो … Continue reading →

~रमेश कंडेल~ सौन्द्रर्य चेतनका अवशेष मन माधुर्यताका बशमा उष्णताका छालहरु अधैर्यता अनि अर्थहिन गाम बेशिमा लुकामारी खेल्छ अक्षरहरुको साम्राज्य बन्छ बनाउनु चेतले कल्पेको कुरा तासका महल नबनाउनु ति ढल्दा तिमी सडकमा हुन्छौ