Tag Archives: राम प्रसाद प्रसाईं – Ram Prasad Prasai

~राम प्रसाद प्रसाईं~ खस्दै गरेका ताराहरु आम सडक रोइरहेको समय विम्वमा युगले युगान्तकारी शुन्यता घोषणा गरिरहँदा जन्मदै गरेका बिहानीहरुमाथि टारबारीका पालुवाहरुको फल्ने फुल्ने प्रतिलिपि अधिकार हडप्दै गेट्स समयका घनचक्रमा

~राम प्रसाद प्रसाईं~ भैँसी चढेर ठुला भएकाहरुले भैँसीमा महिषासुरैमात्र देखिरहेसि यसपालिको प्रेमदिवसमा मैना सुनारलाई रातो कलम दिन मन लागेको छ मलाई लोभ लालच बोकाएर निम्तोमाथि निम्तो थोपर्ने काठ्माण्डौले जवानी र जुझारूपना चुसेर खोस्टा जिन्दगी गामबस्ती फिर्ता गरेसि यसपालिको प्रेमदिवसमा मैना … Continue reading →

~रामप्रसाद प्रसाईं~ ईश्वरीय करारनामासंगै स्वर्गीय मृत्युको अनन्त जीवनमा संजीवनीका कालीपोके सपनाहरूमाथि रजगज गर्ने हुलका हुल हाम्रा प्रत्येक बिहानीहरू उषाकालीन लालिमायुक्त शीतविन्दुमा कठ्याङ्ग्रिएका भविताका स्निग्धतासंग स्खलित हुँदै हिउँदका मध्यान्हहरूमा सूर्यास्नानार्थ

~राम प्रसाद प्रसाईं~ भनिरहेछ, हुजुमकाना “सन्थाल” हुनुले सन्थालजस्तै सपना फलोस्। माओको रेडबुक पढ्दा-पढ्दै ग्यास्ट्राइटिसको ‘मुदिर’ भएको कमरेड विप्लव अलि – अलि अभिवादनमा उठेका हातहरुसंग टाउको निहुंराउदै छ र

~राम प्रसाद प्रसाईं~ कोप्चे भीरको थाप्लोमा जिजीविषाको ढाकरमा तोक्मा लगाएर स्मृतिका बाइरोडका बाटामा सोच्दै गर्दा छालहरुले भन्दै गरेको सुनेः १. बोकेर रहरका पहाडहरु स्यालले सहर पस्दैमा मान्छेको बस्ती विस्थापित हुन्न साथी।

~राम प्रसाद प्रसाईं~ अलिकति चेत लिएर हिंड्नु छ नजलेका बत्तीहरु जलाउनु छ नहिंडिएका बाटाहरु हिंड्दा कसैले छाडा बनाउँछ, तर निरन्तरता छ—

~रामप्रसाद प्रसाईं~ To philosophize is to learn how to die.* को प्रस्तावनाले समग्र जीवनको लक्ष्य मृत्यु# अनि फेरि अमृत्यु किन त?! हो, त्यसैले दार्शनिकीकरण गर्नु बराबर मर्न जान्नु* भएकाले होला हिँड्दा हिँड्दा भिन्न समय र स्थानमा भिन्न भिन्न आयतनका शिल्करोडहरू … Continue reading →

~राम प्रसाद प्रसाईं~ विम्वहरु कति बाँच्छन् र? विम्वहरु किन बाँच्छन्? विम्वहरुको मृत्यु घोषणा गरे के हुन्छ? हाम्रो बचाइ नै विम्वात्मक छैन र? विम्वहरुको मृत्यु घोषणाले बचाइ राख्छ त हाम्रो अस्तित्व? यौनकुण्ठाले होस् वा चिन्तनकुण्ठाले मगजमा हाइड्रोसिल र अण्डकोष ट्युमरग्रस्त मकर … Continue reading →