Tag Archives: Raj Kumar Shrestha ‘Deep’

~राजकुमार श्रेष्ठ ‘दीप’~ कैले कहि नपिएकै बिष पनी लाग्छ जल्ने हरू जलेको नै ठिक पनी लाग्छ ऊर्जा हरू मिल्दो रैछ यिनकै ताप बाट यस्तै नभएमा जीबन फिका पनी लाग्छ ! गाऊँ उस्लाई टाढा भयो बेशी झरे पछी पहेलपूर धान खेत … Continue reading →

~राजकुमार श्रेष्ठ ‘दीप’~ मन्दिरकै संघार मा खस्यो पुजा थाली दैव पनी मेरो निम्ती बन्यौ किन जाली बजेनन् ती घण्टाहरू मैले बजाउदा पछ्यौरीमा अल्झ्यो हात चुरा सजाऊदा टुक्रिएर झर्यो भुईमा भयो खाली खाली

~राजकुमार श्रेष्ठ ‘दीप’~ यस्तै हुने रैछ क्यारे ! सन्तानका मायाहरु मन बिसाउने चौतारी, ओत लाग्ने छायाहरु यिनलाई चोट लाग्दा अझै, मलाई नै दुख्ने गर्छ नफर्कुन्जेल साँझ घर, आँखा बाटो ढुक्ने गर्छ मलाई मात्र यस्तो हो कि ? पोखुँ लाग्ने मायाहरु

~राजकुमार श्रेष्ठ ‘दीप’~ भाग्य खोज्दै भौतारिँदा आफैलाई हराएछु लौ न मेरा आफन्त हो, मेरो खोजी गरिदेउ । देउरालीको उकालीमा बर पिपल साथी हुन्थे दोबाटोमा अलमल परे सेता हिमाललाई चुन्थेँ बर पिपल हिमचुली छैनन् यहाँ कुनै छेउ

~राजकुमार श्रेष्ठ ‘दीप’~ शून्य भयो गाउँ घर शून्य रह्यो बेसी टीका थापी साईत गरी हिड्यो परदेशी । असारको रोपार्इँ सकी मंसिर कुर्दै थियो कुन चोटले उनको मनमा घाउ बनाइदियो मल्हम खोज्दै धाइरहन्थ्यो देउराली र बेसी

~राजकुमार श्रेष्ठ ‘दीप’~ फूल हो जीबन हाम्रो, बतास सँगै झर्नु पर्ने दैव रचे यस्तै नियम, जन्मे पछि मर्नु पर्ने । अजम्बरी हुन्नन् कोही, नियम टर्ने छैन रोई मन्मा मयल नराखे है, जाँदैन भो आसुले धोई ।