Tag Archives: प्रवीण राई जुमेली- Pravin Rai Jumeli

~प्रवीण राई जुमेली~ उद्घोषित हुन्छ अचानक नै एउटा पीडापूर्ण कारावासको समाप्ति दुर्बल हात-खुट्टाहरु बेडीमुक्त हुन्छ अचानक नै अचानक नै उघारिएको पनि हुन्छ फलामे ढोका जहाँबाट देख्छु क्षितिजले छेकिएको सानो टुक्रा आकाशलाई देख्छु निर्धक्क जब कारागारको संघार बाहिर राख्छु पयरहरु अनि … Continue reading →

~प्रवीण राई जुमेली~ जुन दिन त्यसले मेरो टाउकोमा १७७९ अगिको फ्रान्स बजारेर गयो त्यस दिनदेखि यता म एन्टेरोग्रेड अम्नेजियाले ग्रस्त छु म भन्न सक्तिनँ कतिबेला मेरो स्मृति जान्छ र कतिबेला त्यो फर्किन्छ भुलेकाहरुलाई सम्झिनैलाई जिउभरि झरी र बादलहरुको टाटू खोपिराखेको … Continue reading →

~प्रवीण राई जुमेली~ खरले छाएको झोपडी थियो भोटेबार थियो छेकनी लहरै भुईंमा सुतिन्थ्यो कालान्तरमा त्यो झोपडी भत्काइयो कोठै-कोठा भएको घर बनियो झोपडीमा सुत्दा बाँटिने गफहरु नयाँ कोठाहरुमा थुनिए

~प्रवीण राई जुमेली~ देश कति पछौटे छ हाम्रो भन्दै र देश भनेको समाज हो थप्दै अहा सुधारको शोध गर्ने एक दस्ता जुर्मराइउठ्यो युवाहरुको एक संस्था

~प्रवीण राई जुमेली~ जीवन र जगतमा विमर्श गरिने सफलता र सभ्यताका हजार थोकहरु छन् आफ्नै सन्तानका कुकृत्यहरुको लेखाजोखा गर्दै हिंड्ने अनेकौं मुखहरु पनि छन् हतार पैसा अहँकार र आत्मालापहरुले थाकेको संसारसित के माग्नु थियो र तिमीले माया र मोहको त्यान्द्रोमा … Continue reading →

~प्रवीण राई जुमेली~ कतिले भन्छन् नीयतीले ळेख्यो गरीबलाई कतिले भन्छन् ईश्वरले रच्यो त्यो जीवलाई देख्दा र पड्दा यो शब्द नि तीनै शब्दले निर्मित भए तापनि यसभित्र समाहित अर्थ अनेकौं निहित व्याख्या सयौं

~प्रवीण राई जुमेली~ राजनीति र कलाहरुबाट तिम्रो जीवनलाई खासै काम लाग्ने केही जीस्ट झिक्न नसकेको मैले समयदेखि समयसम्मै रबिन्सन क्रुसोको डायस्पोरिक दुख देखिरहेछु इतिहासको बर्बरता भिरेर सम्विधानको टापुमा माटो सोधिँदाको बेइज्जतहरु बोकी एउटा रातो बिगुलको स्वर उपहार दिन चाहन्छौ तिमी … Continue reading →

~प्रवीण राई जुमेली~ पाठक लेखकको हितैषी थियो लेखनको मेलोबाट जब थाकेर घर पुग्थ्थ्यो लेखक शब्दकै उपहार लगिदिन्थ्यो उसले पाठकलाई उ रमाइउठ्थ्यो शब्द समाएर

~प्रवीण राई जुमेली~ दिनहरु व्यर्थै बितिसकेपछि यता हिंड्नलागेको छु साँझहरु। अवकाशको एउटा यात्रा केही साथीहरु भेट्छु टेकेर उभेका गोंधुलीपखहरु रिट्रिटका धूनहरु सिह्रानी हुन्छ विश्रान्तिलाई अब केहीक्षण अनुहार नभएर कल्पनाहरु मेरा मखुन्डाहरु फ्याँकेर सम्झनाहरु मेरा मन सबै पुरिदिन केही भावुकता रक्सीका … Continue reading →

~प्रवीण राई जुमेली~ सुनसान कोठाको चिसो भुईंमा एउटा मान्छे बसेको छ बसेको छ एउटा मान्छे अनुहारविहीन र आवाजविहीन जबरजस्ती ठेल्दै लगेपछि म-ले बेस्वादसित हार्दै जान्छ नचिन्नुको सुख त्यहाँ तर चिमोट्दा उसलाई दुःख्नु आफैसित छ यहाँ उदासीनताको प्याला उठाएर गटागट पारिदिन्छ

~प्रवीण राई जुमेली~ अनेकौं अप्रिय सत्यहरु बोकेर हिंडिरहन्छ मान्छे मृत्युसम्मलाई उसको सरीर उसकै इच्छाहरुको भारी थेग्न नसकेर लडेपछि

~प्रवीण राई जुमेली~ सधैं त सरीर मर्थ्यो मन बाँच्थ्यो यसपाली त मन चाहिँ मरेछ सरीर बाँच्यो नैराश्यको गाडीमा चडेथ्यो ‘रे त्यो विडम्बनाको भीरमा वैरिएछ ‘ए झरी’ भन्थ्यो ‘रे मर्नअघि अलिकति घामको किरण पनि माग्थ्यो ‘रे

~प्रवीण राई जुमेली~ कुनै एक अकिन्चन आकाशमुनि एक रुमानी बस्ती छ फाइलहरुको. बस्ती- जहाँ बीरे, धने, मनमाया र टाशीहरु कुनै अधिसूचना, स्मारक-पत्र वा प्रस्तावित कानुनहरुमा अनुवाद भएका छन.

~प्रवीण राई जुमेली~ अभाव आँशु र परिश्रमहरु गाँउमा फुल्छन् यसैले हाम्रा आमा-बाबुहरु पनि गाँउमै बस्छन् सुख त शहरको फँडानीभित्र पर्छ ‘रे गाँउमा उनीहरु यसैले त भुक्तभोगी छन् जुन हिँउदमा महकिन्छ फलेदोको फूल

~प्रवीण राई जुमेली~ पालुवाहरु भएर उम्रिऊँ म उसको वसंतभरि त्यसरी उसले उच्चाएको हुनसक्छ इच्छाका हिमालहरुलाई कुक्कुका रागहरुमा अलापिऊँ म उसको पखेराभरि त्यसरी उसले रोपेकी हुनसक्छ रहरका बिरुवाहरुलाई तर जीवनको कालाहांडीमा नूनको डल्ला बोकेर

~प्रवीण राई जुमेली~ केही दिन झर्दिनँ उँधोतिर पनि पैयुँका फूलहरु टेक्दै धुम्तिको चप्लेटी ढुँगासम्म टेकाएर बीजगणितका केही प्रस्न घिच्रोमाथि हिंड्दछु मनले पछिल्तिरहरु गफका केही झिटीझाम्टी लिएर सिमलको बोट र त्यसको सियाँल ताप्न जाँदिनँ बितेका केही उत्सव भएर चुहिन जाँदिनँ समृतिहरु … Continue reading →

~प्रवीण राई जुमेली~ पढिने ऋचाहरू आफ्नै थिए कञ्चनजङ्घाका त्यसको छहारीमा बित्ने समयभरि इतिहासका बग्रेल्ती अलिखित घुम्तीहरूमा दृश्यहरू छेलिँदै जान्थे छेलिँदै जान्छन् दृश्यहरू अझै पनि । किन होला, कञ्चनजङ्घाका ऋचाहरू अब त परिणत भए शोकगीतहरूमा