Tag Archives: Prateek Chamling

~प्रतीक चाम्लिङ~ उराठीलो गोधुली अस्ताउनै लागेको घामको मिहीन किरण समुन्द्रको छाल संगै डुब्दै र तैरन्दै मधुरो टल्किरहेछ मबाट फुत्केर निस्केको चुरोटको धुवा पर क्षितिजलाई ओझेलमा पार्दै मेरै आंखाको सामुबाट फुस्स फुस्स आकाशतिर उडिरहन्छ

~प्रतीक चाम्लिङ~ जिन्दगी – एउटा खाली क्यानभास जहा बांच्नुको अनगिन्ती चित्रहरु केरमट केरमेट भइरहन्छ म क्यानभासमा कूची, रङ्ग र पेन्सिलले आफ्नै जिन्दगी उतार्नु चाहन्छु । तर औलाहरु लरबराउछन् उफ ! कुन विन्दु देखी शुरु गरु ?

~प्रतीक चाम्लिङ~ यो बन्द कोठा भित्र खोलेर सपनाका पोकाहरु विरहका भुङग्रो जलाई विगतहरु निर्ममता साथ खरानी बनाउन चाहन्छु र आँखा बन्द गर्छु कान थुन्छु तर सम्झनाको ढोकाबाट अनवरत पसिरहन्छ विगतहरु अनि म जल्न थाल्छु आफै पीरसंगै विस्तारै विस्तारै ।

~प्रतीक चाम्लिङ~ हामी, दुर्इ समानान्तर रेखामा तिमी अनि म बाचिरहेछौं तिमी बगीरहेछौं/ हिडीरहेछौं निरन्तर निरन्तर अनन्त सागरसम्म म तिम्रो लहरहरुलाई कुरेर जीवनको सन्ताप जलाई हराएको मिलनभित्र लडिरहेको बगर म । तिमीलाई पच्छ्याउदा पच्छ्याउदै

~प्रतीक चाम्लिङ्ग~ पहिलो भेट मुस्कानहरुले सजिएको तिमी वर्डस्वर्थको लूसी झै कुरुप ढुङ्गाको चेपमा फुलेको शुन्दर फुल प्रकृतिले दिएको बरदान कति प्राकृतिक दुःख खेपेर आस्थाको थुँगा लरक्क लर्काएर तिमी फुलेकी । म सायद तिम्रो सुगन्धित थुँगाहरु संग तिमी संगै फुले क्यारे … Continue reading →

~प्रतीक चाम्लिङ्ग~ जब सांझ हुन्छ, मन्द बतासले मेरो छाती सुम्सुमाएर जान्छ । म तिमीलाई सक्दो सम्झन्छु, सम्झनाको परिधि हुदो रैन छ, मेरो मनको ऐनाभित्र त्रि्रो शुन्दर रुप एक तमासले खुलेर आउछ ।