Tag Archives: प्रमोद अधिकारी – Pramod Adhikari

~प्रमोद अधिकारी~ बर्खे झरीमा गरिवीको छतबाट तप्प चुहिएको मध्यरातको पानिले मलाई कहिल्यै छोएन । अर्धनिन्द्रामा कुम्लो बोकेर ठाउँ सर्नु परेन । देखिरहेको सपना

~प्रमोद अधिकारी~ तिमी पारी थियौ धेरै टाढा । कहाली लाग्दो भेल मैलो र घिनाउने षडयन्त्र र सन्त्रासको नदीरुपी समाज तरेर तिमीलाई भेट्ने विकल्प एउटै थियो – पुल ।

~प्रमोद अधिकारी~ तिम्रो आलिंगनमा कस्सिएर पनि कठ्याङ्ग्रिएर कयौँ प्राण उडे एकमुठ्ठी सास थपिने आशमा भोको पेट नाम जप्नेको समय नपुगी सास खोसियो

~प्रमोद अधिकारी~ आँखा चिम्म गर्दा संसार सुन्दर देख्छु म निस्पट्ट अन्धकारमा सबै एकै रङ सबै समान सबै एकैनाश । आँखा खोल्न तर्सिन्छु

~प्रमोद अधिकारी~ पत्नि प्रति गरेको माया समाजको आँखामा जोइटिङ्ग्रे भयो रे । अनि उनिले गरेको म प्रतिको प्यार र समर्पण दासता भयो रे ।

~प्रमोद अधिकारी~ जब देखें तिमीलाई भेटे देखी तिमीलाई छाल उठे कतै मनभित्र उछिल्लिए भाबहरु उठिरहुँ भएन बसिरहुँ मन मानेन । रंगिन सपनिले रातहरु मस्तीमा बिते ।

~प्रमोद अधिकारी~ मेरो कला भ्रममा रमाउने त्यती नै हो मसँग भएको । एक्लो म हज्जारौँ माइल बाइक यात्रामा म पछिको रित्तो सिट सुन्यतामा पनि कल्पित तिम्रो प्रतिबिम्ब मुसुक–मुसुक मुस्कानमा