Tag Archives: नवराज सुब्बा – Nawaraj Subba

~डा. नवराज सुब्बा~ दुनियाँ ! पराजित नठान मलाई पोष्टमोर्टम् गर र हेर आफू जीवनबोध गर नठान साथ दिने हात घटे आफू गन्तव्यबोध गर आखिर जिउने सवालमा मान्छे अभिनयसिवाय बाँचेको को छ र ! प्रेयसी ! बिछोड र पीडाको प्रतिरूप रहेछौ

~नवराज सुब्बा~ पर्यटक ! आउन त आयौ घरैमा तर माफ गर अहिले हामी सडकबन्द चुलोबन्द गर्न ब्यस्त छौं तर्साउनेसित तर्सेर त्रस्त छौं अस्तब्यस्त छौं । कृपया हामीलाई दिनभर अघाउञ्जेल जुध्न देउ

~नवराज सुब्बा~ छाया सँगै बसेको छ कि छाडेर अन्तै गएको छ हँ ॽ दुनियाँ ब्यूँझिएको बेला निदाएको स्वाङ गर्ने ए घडीहरू ! ब्यूँझ, हेर र भन यो दिनको बाह्रबजे हो या रातको बाह्रबजे हो ॽ… अहँ जवाफ आउँदैन कतैबाट दुनियाँ … Continue reading →

~नवराज सुब्बा~ जताततै मुकुन्डामा छेलिएर मान्छे मान्छेलाई नै तर्साइरहेछन् आपसमा तीर, पीर सबै बर्साइरहेछ अनगिन्ती निसानाबाट जोगिँदै कताकता भागौँ म ? डसिँदै कहाँकहाँ लखेटिऔँ म ? चिन्दिनँ खै ! को मान्छे ? को हो ! केवल मुकुन्डै–मुकुन्डा मात्र छन् ! … Continue reading →

~नवराज सुब्बा~ तेञ्जिङ शेर्पा खोज्दै चुचुरो चढ्दा यस्तो लाग्यो यो त भीर पो रहेछ एउटा नमीठो पीर जहाँ म जन्मे, बढें