Tag Archives: मोमिला – Momila

~मोमिला~ बाबा भन्नुहुन्थ्यो सत्यको कुनै छायाँ हुँदैन ……………. र म हरपल छायाँमुक्त सपना सोचिरहेँ कैयन् ऋतुहरू हाँगाबाट झर्दै रहे सिसिफस श्रापबाट मुक्त भएको सपना पनि देखेँ ब्युँझँदा श्रापको ठूलो ढुङ्गाले आफै किचिएको रहेछु …………….. र विमूढ सामुन्नेमा छायाँका अनन्त अर्थहरू … Continue reading →

~मोमीला~ ईश्वरको जस्तो मेरो अनुपस्थित उपस्थिति मेरा रचनाहरुमा मानौं महाशून्यमा निर्वासित सृष्टिको प्रथम फूल मैले सुरक्षित राख्नु छ म मेरो जीवनप्रति आभारी छु जसले बाँचेको आभासमा हर सूर्याेदयलाई अभिवादन अर्पन्छ

~मोमीला~ हिजो साँझ आगोको चहकमा आकर्षित मनले दुर्गम उचाइमा आत्महत्या गरेछ बुभ्mदा आगोसँग रिसाएको मनले पानीसँग सँझौता गर्न सकेनछ शँकै शँकामा मनको अधिक प्रिय फूल

~मोमिला~ प्रिय सम्बोधन ⁄ तिमी जहा उभिएर मेरो पुर्खा सहिद भएको इतिहास सोधेथ्यौ भेरीलाई म वारिबाट तिमी उभिएको इतिहास सोधिरहेछु यतिखेर तिमी सहिद भएको इतिहाससंगै

~मोमिला~ हरेक सांझ उज्यालो मबाट गुज्रिन्छ तर मसंग उज्यालो रहन्न … हरेक बिहान एउटा आशा नबल्दै मेरो आंखामा निभ्छ यसैले कि-

~मोमिला~ मेरो कविताको रोमान्टिक मुर्र्च्छना यो रात शब्दको किनारबाट भागेर, म- तिम्रा वक्ररेखाहरूको भुमरीमा फसेको छु यतिखेर मलाई भुमरीको ठोक्कर र गहिराइ दुवै प्यारो लागेको छ शब्दसंग शब्दको टक्करमा केवल शब्दकै आविष्कार

~मोमिला~ शून्यबाट फूलको बिम्ब झरेको छ पत्थरको बस्तीमा कांडा र फूलको दूरी नजिक भएर पनि कत्ति टाढा र मौन लाग्छ एउटै बिछयौनामा

~मोमिला~ (तिमी=पुरुष र म=नारी) तिमी र म अर्थात् हामी फरक बाटो भए पनि आज, एउटै सपनामा हस्ताक्षर गरेर हिँडेका छौँ

~मोमिला~ मान्छेले बनाएको मन्दिर मन्दिरभित्रको देवता मान्छे उसैसँग डराउँछ ।

~मोमिला~ हरेक बिहान म अकारण आफ्नै सपनाहरूको कैदी बन्छु तर नजरमा मलाई अपराधी चिनिन मन्जुर छैन ।

~मोमिला~ आफूलाई कतै छाडेर अधुरो म कविता पूरा गर्न सक्दिनँ । जीवन रहेसम्म नै अनुभूतिको विस्तारमा म अन्तिम सिमाना कोर्न सक्दिनँ ।