Tag Archives: मनोज बोगटी – Manoj Bogati

~मनोज बोगटी~ कानमा आएर जोडजोडले प्रेमको कुरा गर्नुको के अर्थ हुन्छ? कुनै सुन्दर औंलाले बारम्बार आाखा घोच्छ र फैलाउाछ कााडेतारको अङ्गालो घाउमा गाड्छ कााडाको रुख ओठलाई सेता मिलेका दाातहरुले बेस्सरी टोक्छ कोमल अङ्गहरुमा राख्छ धारिलो छुरा

~मनोज बोगटी~ पाखुराबाट झरेको छ बलको बुढोे पात र टाउकोमा पलाएको छ विचारको हॉंगा। आँखाबाट उडेको छ अन्धो चील र खुट्टैबाट खुस्किएको छ जम्मै संवेदनशीलताको नङ। हुरीको खुट्टै भॉंच्चिएपछि त्यसलाई भत्किनुको के डर? आँगनमा ओंठ सुकाएर बसेकोे घामबाट के आशा? … Continue reading →

~मनोज बोगटी~ भिज्न दिनू आँखालाई आँखा भिज्दा मन मलिलो हुन्छ। जहॉं उम्रन्छ हॉंस्ने आकांक्षा।

~मनोज बोगटी~ जतै खने पनि पुर्खाकै हड्डी निस्कन्छ। यो दॉंत हो यसले युग चपाएको छ। समय चपाएको छ र धुलो बनाएर घरको भित्ता टालेको छ। … यो नलीहड्डी अशान्ति हुँदा यो फुकेर शान्ति ल्याउँछ गाउँको लामा। यो बज्दैगर्दा जुलूस आउँछ … Continue reading →

~मनोज बोगटी~ अमलिसो सुकौरो लागेको छेक पारेर सरकारले हेपेरै मेरो नाम राख्यो सय दिने। उनीहरू एकदिने अथवा एक घण्टे। अथवा…। जीसीपीको पछिपछि कुद्दै पाक्छ हजिरा

~मनोज बोगटी~ हेल्लो… -क्याफेमा ? -ओके, ल ल… मल्टिकलर्ड हेल्लोहरूको माकुरी जालबीच मच्चिँदै हल्लिरहेको रङहीन आवाजलाई जीउ जोगाउन साह्रो यो रिङटोनको देशमा। गणतान्त्रिक हेल्लोहरूको कमर्सियल कलरट्यूनभित्र बिलाइरहेछ रायोको साग उम्रिने गाउँको सातो।

~मनोज बोगटी~ आँखा डील कोइलाको धुलोलेे अध्यारो बनाउँछिन् र निधारमा टाँस्छिन् एउटा घाम। के रहर लागेको दिदीलाई केटी हुन। संसारको सबैभन्दा बलियो दिदी जसले दुइ दर्जन बाख्राको खोर एक्लै खोर्सिन सक्छिन् चार माऊ गाईलाई एक्लै सोत्तर दिन सक्छिन् भुटेको मकै … Continue reading →

~मनोज बोगटी~ त्यही पुरानो आँखा टोड्कामा हालेर उसले हेर्योव देख्यो त्यही झन्डा हल्लिरहेको छ पाखामा झन्डामा हल्लिरहेको छ त्यही च्यातिएको लुङ्गी लुङ्गीमा सुकेको रगतको टाटो हल्लिरहेछ समय। झन्डा हल्लिनु भनेको चिहानमाथि बिसाउने बुद्धले हाई काड्नु हो

~मनोज बोगटी~ होटलबाहिर बारुदको हावा चल्दैछ। हिंसा हो कि गिद्ध हो बसेको छ बुद्धको काखमा। लाशको गन्ध बोक्ने हावाले बोकेको छ हर्कमान नेपालीको घर ठेगाना टायरको धुँवाले बोकेको छ चेम्जोङनी बोजुको बाह्रमुखे थैली

~मनोज बोगटी~ मलाई तिम्रो कुवा मनपर्यो तिमीले त्यहॉंबाट कराइरहेको पनि मन पर्यो। मैले मन पराएर तिम्रो कुवा संसार हुँदैन के गर्छौ मैले मन पराएर तिम्रो कुवा जीवन हुँदैन। तिम्रो स्वर पनि राम्रो छ संगीत पनि राम्रो छ लय पनि राम्रो … Continue reading →

~मनोज बोगटी~ तिमीले समातेर मात्र मेरो हात बलियो भएको होइन किन भने हात समातिन्न। हात समातेर राख्न सकिन्न फुस्किन्छ समात्नु र फुस्कनुको घर्षणले जन्मिन्छ आरोप। आरोप पनि आफ्नै सृजना हुन्छ जसलाई कसैले स्वीकार्दैन।

~मनोज बोगटी~ जुक्ति रेखा, सम्बोधन र जोड़िने टुक्रा कसले हो मेरो टुप्पीमा बसेर मेरो आँखामा तीर राख्छ र हिँड़ भन्छ। मलाई मात्र के सबलाई भन्छ। आफ्नै शीरको खुइलिएको भरोसा छ्‌याप्पै भिज्छ कमारो पसीनाले। मेरो मात्र के सबको भिज्छ।

~मनोज बोगटी~ अलैंचीको बोटमा ल्यापल्याप टॉंस्सिन्छ बाजेको सड़िएको सपनाको छाला। छालारङ सर्छ दानातिर फूलको सुगन्ध गाउँले थाहा पाउँदैन शहरले थाहा पाउँछ। अलैंची टिप्ने हातमा, औंलामा लागेको काया पखाल्ने

~मनोज बोगटी~ विचारको रुख ठाड़ो हुनै दिँदैनन्‌ कीराहरू जरैबाट चड्छन्‌।पात खान्छन्‌। कोपिला खान्छन्‌। बोक्रा खान्छन्‌ तलबाट जरा टोक्नेहरूले त्यहीँ सन्तान काड्छन्‌ अनि सन्तानैले टोक्छन्‌। विचार लिङ्‌ठिङ्ग उभिन्छ

~मनोज बोगटी~ एउटा दह्रो रेखा छ त्यसलाई टेकेर निस्किएको छ उ रावनबाट ज्ञान थाप्नु शरीरमोह च्वाट्ट चुट्टिएको छ उसको जीवनको गुड्डीबाट। खेल्नु त हो जीवन खेलौं।

~मनोज बोगटी~ धुर्नु बराइक र ईश्वर घामको छायाँ र स्वर्ग एउटै हो पानीको अनुहार र सपना एउटै हो । हावाको हात र सरकारको भरोसा एउटै हो । आगोले तेरो भन्साघरमा पसेर के भन्छ ? पानीले तेरो खेतमा गएर कुन गीत … Continue reading →

~मनोज बोगटी~ डराउँछ अमेरिका।, बॉंसघारीमा लागेको आगोदेखि डराउँछ कुनै उत्सवमा आकाश च्यात्दै पड्किने रकेट पटेकादेखि डराउँछ। एक बटुको अँध्यारोदेखि डराउँछ अमेरिका। जब मजदूरको टिपिन खोेलिन्छ र निस्किन्छ डड़ेको रोटी अमेरिकाको सातो जान्छ।

~मनोज बोगटी~ साइला बाहुनले बाजेलाई पछ्याएनन्‌ बाबुलाई पछ्याएनन्‌। उसले भने- म म भएर बॉंच्छु म आफै बनाउँछु बाटो। धेरै दाजुभाईबीच कुन्नि किन साइला मिल्नै सकेनन्‌ भने- बरू कोइलाखानी जान्छु पढ़्न जॉंदिनँ।