Tag Archives: मञ्जुल – Manjul

~मञ्जुल~ कविका प्रियतम हरफहरू प्रकृति र प्रेम जो बाच्छन्

~मञ्जुल~ मायाको घरमा मुस्कानको ढोका रहेछ त्यो, तगारोदेखि घरसम्म घरदेखि हृदयसम्म लमतन्न फैलिए

~मञ्जुल~ मानिसहरूभन्दा पचास खण्ड कहालिएर रुन्छ घरको अँध्यारो घरको सुनसान घरको चकमन्नता यस्तो एउटा गाउँ जहाँ बूढी आमा त हुनुहुन्छ तर छैनन् उहाँका युवा सन्तानहरू

~मञ्जुल~ प्रकृति लेख्छिन् कविता भानका खेतका हरफहरूले रुखका लस्करहरूले पहाडका

~मञ्जुल~ यात्रामा म हुन्छु र मेरो छायाँ हुन्छ अरू त आउँछन्, जान्छन् मन पनि त्यस्तै हो

~मञ्जुल~ ती प्रधानाध्यापक (भैगो, प्रधानाध्यापकको बेइज्जती नगरुँ प्रधानाध्यापकको गरिमा बोक्न सक्दैन त्यो मान्छे प्रधानाध्यापक त ती पनि हुन् जसले मलाई यो कविता लेख्न सक्षम बनाए ।) त्यस मान्छेले त्यो बालकलाई आफ्नो हातले समात्न चाह्यो मुठीभरि पार्न चाह्यो

~मञ्जुल~ सबभन्दा दुर्गन्धित हुन्छ अक्षरहरुको लास संसारको कुनै पनि अत्तरले मेटाउन सक्तैन त्यसको दुर्गन्ध फतफत कुहेर झर्छ

~मञ्जुल~ तलाउको माझमा फुलेको सेतो कमलको फूल जस्तो गतिशील भई कलकल बग्ने नदीमाथि उठेको छाल जस्तो छमछम गर्दै झरिरहेको अग्लो अग्लो झरना जस्तो सेतो एकदम सेतो अस्पतालका वार्डहरूमा फुलेको सेतो ईन्द्रकमल फूल

~मञ्जुल~ कहिलेकाहीँ चुप लागेर बस्न पनि सिक्नु पर्छ घण्टीले जस्तै काँडामाथिको शीतको थोपाले जस्तै पुसे-घाममा हाँसिरहेको

~मञ्जुल~ कसैले मलाई खोलबाट निकालिदिए हुन्थ्यो आफ्ना बलिष्ठ हातहरूले मेरा तारहरूमा बेस्सरी हिर्काएर झनझनाउँदा स्वरहरू फैलाइदिए हुन्थ्यो कसैले मलाई खोलबाट निकालिदिए हुन्थ्यो मलाई एउटा कोठाको अँध्यारो कुनामा किच्रिक्क परेर थन्किएर दिन बिताउन मन परिरहेको छैन

~मञ्जुल~ ऊ संग उसको मन् थिएन मानिसहरुले उसलाई बौलाही भने को संग कसको मन कतिन्जेल सम्म हुन्छ- म को हुँ ऊ जान्न चाहान्थी म के गर्छर्ुुm बुझ्न चहान्थी म के लेख्छु ऊ पढ्न चाहान्थी

~मञ्जुल~ दुई जना ससाना केटीहरू हात समातेर हिँडिरहेका छन् मेरो साथी ती हातहरूतिर औँल्याउँदै भन्छ,

~मञ्जुल~ हावा आउँछ र सुस्तरी छुन्छ घण्टीलाई घण्टी थरर्र काँप्छ स्पर्शले, मीठो स्पर्शले मायालु स्पर्शले र मीठो गरी बज्छ म चाहन्छु मेरो देश पनि यस्तै होस्

~मञ्जुल~ मन्दिर बनायौ तिमीले बिहानीका दिनका साँझका-उसले भन्यो मन्दिर बनायौ तिमीले

~मञ्जुल~ मलाई गाउँको सानो गोरेटो भनेर नहेप्नू म भीरमा पनि लान्छु, खेतमा पनि म बस्तीमा पनि लान्छु, एकान्तमा पनि जहां गोरेटो छैन म त्यहाँ पनि लान्छु जहां गोरेटो छ, मूलबाटो छ म त्यहीं बिलाउंछु पनि यस्तो बेला

~मञ्जुल~ तिमी यति सानो आहालमा सुतिरहेको देखेर माया लाग्यो तिमी त आकाशको विशालतामा सुत्नुपर्ने तिमी तल–तल नुहेको देखेर दुःख लाग्यो

~मञ्जुल~ बिउँझिने र हिँड्ने मात्र होइन ऊ मसँग सुत्छ पनि अरु कसैले नसुन्ने, थाहा नपाउने भाषामा बोल्छ पनि उसले मसँग कुरा गरेपछि म रङलाई मात्र होइन रङको रङलाई पनि देख्छु स्वादलाई मात्र होइन म स्वादको स्वादलाई पनि अनुभव गर्छु

~मञ्जुल~ पहाड चढ्दै गयो भने मानिसको आँसु पनि भेटिन्छ हाँसो पनि भेटिन्छ । पहाड नभएको मानिस संसारमा कुनै पनि ठाउँमा कुनै पनि समयमा पाइँदैन, अहँ पाइँदैन ।

~मञ्जुुल~ कवि अन्धकार ठाउँमा गयो भने आकाशसँग कुरा गर्र्छ क्षितिजसँग घामसँग कुरा गर्छ छायाँसँग । ऊ पाखा-भित्तासँग कुरा गर्छ बन जँगलसँग खोलासँग कुरा गर्छ बारी र खेतसँग ।