Tag Archives: माधव घिमिरे – Madhab Ghimire

~माधव घिमिरे~ धर्ती यो हरियो थियो सगरका तारा उज्याला थिए मेरै प्रीति सुहाइ कान्तिपुरका सन्भुयाल अग्ला थिए छाया आज पर् यो छिप्यो छवि कहाँ के देख्नु मैले पर् यो आँसूमा अब चिप्लियो कलम यो के लेख्नु मैले पर् यो !

~माधव घिमिरे~ पानी सिमसिम बर्सिएर सकियो आषाढको रातमा निस्के झिम्झिम ज्योतिमा जुनकिरी ओस्याइला फाँटमा फारी बादल शैलको शिखरमा तारा उदाइन् अब आई विष्णुमती-पवित्र तटमा मेरी निदाइन् अब

~माधव घिमिरे~ लीला माइतका भुलेर घरका धन्दा तिमीले गर्यौ आमाको ममता भुलेर कसरी माया मलाई गर्यौ छातीबाट झिकेर प्राणसरिका छोरी मलाई दियौ हेरी आखिर घाटबाट रसिला आँखा ममा चिम्लियौ

~माधव घिमिरे~ सेलायो उनको चिता र दिनको ज्वाला निभ्यो पश्चिम यो छाया-छविको डुब्यो दिन डुब्यो रङ्गीन त्यो जीवन थोत्रो देवल शून्यसान दुनियाँ सारा अँध्यारोतिर जाऊ हे सखि ! साँझको शिखरको पारी उज्यालोतिर

~माधव घिमिरे~ कोठामा कसरी पसूँ नजरकी श्रृङ्गार छैनौ तिमी यत्रो शोक कहूँ कहाँ हृदयकी आधार छैनौ तिमी कोठामा अघि भर्खरैतक थियौ बोलीरहेकी तिमी ए छैनौ कसरी भनूँ ! हृदयमा खेलीरहेकी तिमी

~माधव घिमिरे~ यसै राम्रो हिमचुली-सुनपानीमा चोपली बिहानीमा उचाली त्यसैमाथि झन् राम्रो-कसैमाथि माया बसाली । कति राम्रो हिमचुली घामको रेखी हाली

~माधव प्रसाद घिमिरे ~ डाँडाकाँडा चहुर हरिया देखिए पालुवाले बोकी ल्यायो बकुल वनको वास मीठो हावाले । डाकी मौरी मधुर रसमा लेक पाक्यो गुह्ँली गोठालाले वनवन डुली हाल्न थल्यो सुसेली ।।