Tag Archives: लेखनाथ काफ्ले ‘राजन’ – Lekhnath Kafle ‘Rajan’

~लेखनाथ काफ्ले ‘राजन’~ आँधी चलिरहयो म पनि त्यही आँधीसगै लम्किये आँधीलाई रोक्ने बाधकहरुलाई तर्साये आँधीको जयजयकार गर्दै मासपेशी र रक्तपिण्डहरु चपाये आँधीले खरको छानोहरु उडायो मक्किएका खम्बाहरु भत्कायो

~लेखनाथ काफ्ले ‘राजन’~ मेरो उजाडिएको सिउदोले मलाइ गिज्याउदैछ सिथिल बन्दै गएका हातगोडाले मलाइ धिक्कारदैछ रित्तिसकेको आफ्नै आसु पिएर,दिनहरु कटाइरहेछु तर , समाजनै म तिर फर्किएर,मलाई दिनदिनै सराप्दैछ …………………. मन भक्कानिन्छ, बिरह पोख्ने ठाँउ छैन

~लेखनाथ काफ्ले ‘राजन’~ अझै,सम्झिरहन्छु रमादानमा सजिएको त्यो शहर इद-उल-फित्रमा रमाएको छ बर्से मेरो छोरो बाबुजिका तरविह नमाजका रुक्न र दुवाहरु मेरी बेगमले बनाएका सेहरी सुहुरका स्वादहरु हो अझै सम्झिरहन्छु , “बजु बिस्मिल्लाह”का ध्वनिहरु गुन्जिने त्यो शहर

~लेखनाथ काफ्ले ‘राजन’~ अझै म हतियारमा रगत देख्न सक्दिन जनसागरमा छाएको निराशा सुन्न सक्दिन समय समयमा बदलिरहने भेष हेर्न सक्दिन पुरानै बाटोमा अझै हिड्न पनि सक्दिन बिन्ती छ उसलाई तीन महिनाभित्र जन्माइदेउ भत्किएका खरका छानाहरु अझै बन्न सकेका छैनन

~लेखनाथ काफ्ले ‘राजन’~ कती ठुला सपना बोकेर जन्मन लागेको थिए भाईभाइलाई भिडाएर, मेरी आमालाई लातले हान्न लगायौ त्यही पारीको मान्छेलाई आफ्नो नजिकैको ठानी मेरी आमालाई प्रसव पिडामा पारेर मलाई तुहाइदियौ हो म जन्मन चाहेको थिए