Tag Archives: ललीजन रावल – Lalijan Rawal

~ललिजन रावल~ सँगै हुँदा तिमी सामु खुल्न सकिएन वर्षौं बिते तर पनि भुल्न सकिएन एकैछिनका खुसीहरू छुटे हातबाट जोगाएर हृदयमा हुल्न सकिएन

~ललिजन रावल~ कति दियौ पीडाहरू मैले गन्न बाँकी थियो तिमी भने हिंडी हाल्यौ केही भन्न बाँकी थियो खानुसम्म खायौं हिजो, आज अनिकाल पर्दा नयाँ बाली लगाउन बीउ धन्न बाँकी थियो

~ललिजन रावल~ शीतको थोपा उडिगयो, बिहानीका घामसँगै मेरो नाउँ जोडिएला, फेरि तिम्रो नामसँगै । बोटहरु नाङ्गा भए, बाग फेरी उजाड भयो फुलेका ती फूलहरु, झरिगए यामसँगै ।

~ललिजन रावल~ कतातिर लाग्ने होला मैले त दोबाटो भेंटे काटिएका खुट्टा सँगै आफुलाई लाटो भेंटे बिहानसँगै निक्लेका हौं कता कता पुग्यो साँझ रातलाई च्यात्न पनि आफैमा नै फाटो देंखे

~ललिजन रावल~ भैगो अब तिम्रा कुरा मान्छु अलिकति आजलाई वाचा-कसम खान्छु अलिकति जति रिस उठे पनि मन दुखे पनि ढुङ्गा होइन फूलले फेरि हान्छु अलिकति

~ललिजन रावल~ कति दियौ पीडाहरू मैले गन्न बाँकी थियो तिमी भने हिंडी हाल्यौ केही भन्न बाँकी थियो खानुसम्म खायौं हिजो, आज अनिकाल पर्दा नयाँ बाली लगाउन बीउ धन्न बाँकी थियो

~ललिजन रावल~ पीडाहरू पोखी सधैं कति भरौं पाना आँखाबाट बगाउँदै मोतीका यी दाना बर्षा याममा फेरि पनि पानी चुहिरह्यो कैले टालिएलान् कठै चुहिएका छाना

~ललिजन रावल~ शत्रुलाई सिरा बोक्यौँ सधैँ आफ्नै ठानी र त युगौँदेखि झेल्यौँ कैयौँ घामपानी । पूराना ती रातहरू जति ढले पनि उदाएको छैन अझै नौलो त्यो बिहानी ।

~ललिजन रावल~ एउटा परदेशी आई सोध्यो मेरो नाउँ तर चाँडै छोडी गयो यो रमाइलो गाउँ एउटा चिठी उसैलाई पठाउनु थियो भनिदेऊ जूनतारा कुन हो उसको गाउँ ?