Tag Archives: Kunta Sharma

~कुन्ता शर्मा~ अस्तित्व स्थापित गर्न आफ्ना–आफ्ना हतारिएका असङ्ख्य असङ्ख्य शुक्रकिटहरू जब झ्वाम्म हाम फाल्छन् आमाको शरीरमा ती सबैलाई उछिनेर ती सबैका विजित योद्धा बनेर

~कुन्ता शर्मा~ उर्लिरहेको विशाल सृष्टिसिन्धुको एउटा सुक्ष्म विन्दु म सुन्दर फोका भएर हराऊँ लहर तरङ्गहरूमा या बिलाउँ बालुवाका विराट व्यूहहरूमा म नरहे पनि युगले मेरो कथा कहे पनि नकहे पनि मानव सभ्यता हाँसिरहोस् मेरो धरती बाँचिरहोस् ।

~कुन्ता शर्मा~ सधैं सधैं घरका धुरीहरूमा आँगनहरूमा, बार्दलीहरूमा… घाँटी तन्काउँदै, सिउर हल्लाउँदै बस्ने काम भालेको हो आवाज उकास्ने काम भालेको हो । पोथीले मात्र कुर्कुराउनु पर्छ आक्रोसका घुड्काहरू चुपचाप निल्नु पर्छ अण्डा पार्नु पर्छ, ओथारा बस्नु पर्छ चल्ला काढ्नु अनि … Continue reading →

~कुन्ता शर्मा~ खोला मौन थियो शरद पूर्णिमाका जुलेनीहरू खेल्न पाएनन् छातीमा नीर निलिमायुक्त आकाश अटाउन पाएन वक्षमा खोला निःशब्द थियो, क्लान्त थियो खोला व्यथित थियो, मरणान्त थियो । विकृतिहरूले पत्रपत्र भएर छोपिदियो यसको छाती