Tag Archives: Kundan Kaphle

~कुन्दन काफ्ले~ मीठा–मीठा कुरा गर, सपना आफ्नो पूरा गर । जीवन यात्रा कठिन छ, हाँस्तै–हाँस्तै बाँचौं तर । जीवन यो घाम छायाँ हो, दुई दिनको यो माया हो । भाइचाराको गाथा कथी सुवास चारैतिर छर । हिन्दु, मुस्लीम, शीख, इसाई, … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ मरी–मरी बाँच्नु पर्ने कस्तो रहेछ कर्म मेरो घरी–घरी नाच्नु पर्ने कस्तो रहेछ शर्म मेरो सँधैभरी ढाँट्नु पर्ने कस्तो रहेछ धर्म मेरो परी–परी साँच्नु पर्ने कस्तो रहेछ मर्म मेरो बाध्यतामा मान्छेले त, जे सुकै नि गर्नु पर्ने

~कुन्दन काफ्ले~ अकूपाई वालुवाटार खवरदारी थियो राम्रो । हत्या–हिंसा बढेकोमा निन्दा विरोध थियो हाम्रो । यो मुद्धामा चासो हैन, सरकार थियो चिसो चाम्रो । हिंसा रुपी दलदल भित्र छ है राज्य रथको पाङ्ग्रो । टाउको र टाउके प्रति छैन मलाई … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ निर्धालाई दुर्जनले सकेसम्म सताउँछ । डरपोक हो त्यो डर धम्की दिई सज्जन डराउँछ । कायरले नै मौका छोपी धाक आफ्नो जमाउँछ । भेदपाई पिठ्युँ पछी छुरी उसले चलाउँछ । नैतिकताको स्खलनमा पत्रु झनै रमाउँछ । लाचार बाघ हुँदा … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ दण्डहिनता जताततै फैलिएर गएको छ । राष्ट्रछवी दिनानुदिन मैलिएर गएको छ । आसंकाले नेपाली मन वैलिएर गएको छ । न्यायको चाहि केस कालो कैलिएर गएको छ । कहिले हुन्छ विकास र कसले दिन्छ निकास खै

~कुन्दन काफ्ले~ बनाऔं देश युवा एकजुट भइकन मनाऔं उत्सव सँधै अफ्ठ्यारा सहिकन देशले रगत हैन,खुसहाली मागेको छ कलह होइन शान्तिको वाहाली मागेको छ

~कुन्दन काफ्ले~ सुक्न थाले हिउँ पनि हिमालयको शीरको । लुक्न थाले बनचरी कठै पहाडको भीरको । झुक्न थाले गौरवहरु गोर्खाली वीरको । चुक्न थाले विश्वास पनि आस्थारुपी तीरको । बचाऔं बच्छ हाम्रै सम्मान औ स्वाभिमान ।

~कुन्दन काफ्ले~ विकाश तिमी आऊ पानीको फोहरा बनेर सुखः, शान्ति र समृद्धिको लागि मोहरा बनेर विभेद र विसंगतिलाई किच्ने लोहोरा बनेर अनिकाल र अभावलाई थिच्ने पहरा बनेर तिमी आऊ जन–मनको भेष अनि भाषा बनेर

~कुन्दन काफ्ले~ जतपात भनी नेता गर्छन् हातपात यहाँ । लुक्ने छैन ठाउँ कुनै जाऔं कता कुन्नी कहाँ । मधेसमा मधेसीले अधिकार खोजेका छन् । जनजातिले बन्द नेपाल सदालाई रोजेका छन् । स्वाभिमान नेपालीको बचाउने गाउँ छैन । नेपालमा नेपालीकै कहिं … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ तिमी फूल बनेर फूल, तर वास्ना भर्न नभूल । तिमी जून बनेर खुल तर ज्योत्सना छर्न नभूल । तिमी दियो बनेर वल तर ज्योति फैलाई नगल ।

~कुन्दन काफ्ले~ दुखःले अर्जेको मुलुकमा सत्ता र शक्तिको खेल भो । छिना र झपटीको बीचमा कागलाई पाकेको वेल भो । पैसा र पहुँचको मेल भो, निर्दोषलाई सजाय जेल भो । मौन राज्यको कानमा अझै आवाजलाई छेक्ने तेल भो ।

~कुन्दन काफ्ले~ प्रणली कमसल हुन्न कुनै पनि केही गरी, अंगको खराबी हो, पीर्छ जसले घरी–घरी, आँटेरै फाल्नु बेस उखलेर त्यसको जरी, नत्र लाग्ला क्यान्सर है, रह्यो भने कसैगरी । पाँचै औंला एकैनास छैन हातमा तर,

~कुन्दन काफ्ले~ चिन्ता रोगी हामी सबै कोशिस हाम्रो छानो । सफल हुन्छौं गरे प्रयास छैनौं हामी सानो । जीवन भोगाई छुट्टै हाम्रो कहानी छ लामो । मिलिजुली समस्याको गर्छौं छिनो–फानो । कोशीस हाम्रो छहारी हो, हामी यसका खम्बा । अभियान … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ फूल हेर्दा पनि किन पातमा नजर जान्छ ? जून हेर्दा पनि किन रातमा नजर जान्छ ? सुन हेर्दा पनि किन हातमा नजर जान्छ ? गुन हेर्दा पनि किन बातमा नजर जान्छ ? हेराईको दोष हो यो, दोष हो … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ महिला हिंसाको अन्त्य गर्न अगाडि जो आउँछन् । मानवता र सुशासनका हकदार कहलाउँछन् । हिंसाले महिला–पुरुष भनेर त भन्दैन । तर महिला अधिकांस पीडा आफ्नो लुकाउँछन् । आधा आकाश ढाक्ने हे शक्तिका परिचायक, तिमीलाई समाजले कहिले सम्म कजाउँछ … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ प्रेम रस वहाउँदै हिडेकी हे सुन्दरी । मलाई हेरी छड्के नजर नलगाउन घरी–घरी । छन् धेरै आफ्ना तिम्रा शुभचिन्तक वरिपरी । भीड यो शहरमा हेर छन् मान्छे थरी–थरी । क्षमाशील, त्यागी तिमी दया की मिसाल हौ । स्वन्दर्य … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ रोगी भएँ मानसिक, हेला कति गर्दछौ । म पनि त मान्छे नै हुँँ, आँखा कति तर्दछौ । दृष्टि तिम्रो बुझाई हो, पागल भनी जो भन्दछ । भेदभाव र घृणाले, मान्छे पागल बन्दछ । कुण्ठाहरुले मन मेरो त भित्र … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ नेता ज्यूका लागि भने हरक्षण अप्रील फूल छ । भाषण उनको सुन्दा खेरी भोकाले भोक भूल छ । लठ्ठ पार्ने बोली उनको सुन्दै भाग्य खुल्छ । हिंसा फैलाउने बोली साँच्चै त्यो अतुल छ । खाँटी हैन ढाँटी हिड्ने, … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ आमा ममताकी खानी तिमी हौ । दिने यो जीवन, जवानी तिमी हौ । सुनौलो इतिहाँस कहानी तिमी हौ । काली, दूर्गा, माँ भवानी तिमी हौ । हे जीवन दाता, जननी हे माता । तिमी हौ विद्या, तिमी नै … Continue reading →

~कुन्दन काफ्ले~ म रुँदा खेरी तिमी हाँस्ने गर्छौ । अपुरो प्रिती किन गाँस्ने गर्छौ । कमजोर मन यो किन भाँच्ने गर्छौ । चबाई कुरा किन ढाँट्ने गर्छौ । रसाई आँखा किन ताक्ने गर्छौ । खसाई आँशू किन झाँक्ने गर्छौ ।

~कुन्दन काफ्ले~ तिमी नै गीत हौ, संगीत मेरो तिमी नै । तिमी नै प्रीत हौ, मनमीत मेरो तिमी नै । तिमी नै जीत हौ, अर्जित मेरो तिमी नै । तिमी नै हित हौ, सृजित मेरो तिमी नै । तिमी नै … Continue reading →