Tag Archives: कृष्ण जोशी – Krishna Joshi

~कृष्ण जोशी~ जताततै मान्छेको बाक्लो हूल औँलाझैँ फिँजिएका बाटाहरू, सडकहरू कताबाट पसेथ्यो काठमाडौँको चोक र गल्लीहरूमा अलमलिन्छ कहाँबाट निस्कने हो नाक भरिन्छ अचम्मको मान्छे गन्धले मात्तिन्छ त्यो मान्छे प्रथमपटक रक्सी पिएको मान्छेजस्तै

~कृष्ण जोशी~ चाहे फूल काँडाको झ्याङमा अग्ला पर्खालहरूभित्र अर्थात् हिमालको टाकुरामा सर्वाङ्ग फक्रिएको एउटा फूल हौ जसलाई देखेपछि टिपुँटिपुँ लाग्छ स्पर्शहीन थिए जबसम्म आफूभन्दा होँचा बनाएनन् हिमालहरूलाई शिखर टेकेर मान्छेहरूले

~कृष्ण जोशी~ अन्धाहरू सिङ्गै हात्ती खोज्छन् नाक, कान, पुच्छर, सुँड खुट्टा छामेर बोल्नेहरू, भन्नेहरू देशको रूपान्तरण खोज्छन् रिसोर्ट पाँचतारे होटलका झ्याल, ढोका, खम्बा बार, डाइनिङ टेवलका ग्लासहरू समाएर छुन्छन् धामी झाँक्रीको हातपाउ टुनामुना मधेश पहाडको आलो घाउ छाम्छन्

~कृष्ण जोशी~ एउटा यात्राको समाप्तिले भन्दा एउटा यात्राको प्रारम्भले मात्र पनि मनलाई त्यसै–त्यसै आन्दोलित पार्दो रहेछ गहिराइमा नदीको डुब्नुभन्दा किनारमा बसेर डुब्नुको अन्दाजले पो मनलाई त बिथोल्दो रहेछ । अपराधपछिको अपराधी सन्त्रास भोग्नुभन्दा

~कृष्ण जोशी~ पानी भएर पानी पहिरो भएर भीर कामिरहेछन् लाग्छ पानी होइन, मृत्यु टेकिरहेछन् पहिरो टेकिरहेछन्— मान्छेहरूले उडिरहेछन् भोका चील–गिद्धहरू

~कृष्ण जोशी~ हिँड्दा हिँड्दै विष्फोट फाटेर दोबाटोले तिमीलाई निलेको देख्थेँ कहिले फेरि अनजान मान्छेले जबर्जस्ती अनजान ठाउँतिर लगेको पनि देख्थेँ

~कृष्ण जोशी~ अथाह समुद्रपारि पौडेर पुग्नुको रहर नीलो पानी समाएर हातभरि ठूलो माछा परेको बहाना रमाउनु रहेछ सपना टेकेर विपनीमा पुग्नु उज्यालो बिर्सिएर अँध्यारोलाई अँगाल्नुजस्तै मैले विपनासम्मको दूरी नाप्न सकिनँ सपना टेकेर हिँड्ने दुष्प्रयत्नमा