Tag Archives: कृष्णभूषण बल – Krishna Bhushan Bal

~कृष्णभूषण बल~ टुङ्गा को लक्ष्य साधेर हिँडेको हुँ फेदीदेखि टाकुरासम्म निश्चिन्त कैयन् उकालीहरू नाघ्दै लम्केको हुँ आफ्नो ठेगानसम्म पारिजसो लक्ष्य बाँकी नै रह्यो पारिजसो पुग्नै नपाई यता घाम ओर्लिसक्यो । जसरी उकालो लागेको थिएँ म, आफूले खाम्न सक्ने एउटा भारी … Continue reading →

~कृष्णभुषण बल~ सिर्जनाको एउटा जून हामीबीच पाइला राखेर भर्खरै हिँड्यो उत्साहको एउटा वातावरण भर्खरै घाटमा लगेर सेलाइयो फगत एउटा न्याउरो सहर मुर्दाहरूको घुइँचो बोकेर विक्षिप्त छ फगत रित्ता पाइलाहरूको फोस्रो पदचापमा सडकहरू मौन छन् इतिहास त्यहीँ रह्रयो हामी त्यहीँ रह्रयौँ

~कृष्णभुषण बल~ कुन बतासले उडायो यसरी, पत्करझैँ पानीमा तैरिएको छु कुन हतारको बाढीले बगायो यसरी, आफन्तहरू हेर्दै बगेको छु। सानो लहरले पनि बगाउन सक्छ मलाई, छाल नैकिन चाहियो र जसले पनि घाँटीमा बल्छी अल्झाउन सक्छ मलाई, जाल नै किन चाहियो … Continue reading →

~कृष्णभुषण बल~ बादलहरू च्यातेर घाम निकाले हाम्रा सहिदहरूले तर त्यो घाम उनीहरूका सपनामा कहिल्यै लाग्न सकेन तुवाँलाहरू फटाएर सिङ्गै आकाश दिए हाम्रा सहिदहरूले तर त्यो आकाश उनीहरूको भविष्यले कहिल्यै भेट्न सकेन ।

~कृष्णभुषण बल~ सम्झनाका रेशमी पर्दाहरु हल्लिरहेछन् अहिले मेरो आँखाको झ्यालमा पर्दाको प्रत्येक सप्कामा एउटा इन्द्रेणी देखापर्दै हराउँछ आँखाको प्रत्येक झप्कोमा एउटा गुलाफ फक्रँदै ओइलाउँछ कति कमला अतीतहरु जहाँका इच्छाहरु पहाडभन्दा अग्ला थिए

~कृष्णभुषण बल~ आमाको नीलो गर्भबाट- यो माटोमा झरेको हुँ पहिलोपटक आमाको गर्भ छाड्दाको पीडाले- रोएको हुँ यही माटोमा पहिलोपटक सायद ताते छाडेर तङ्िग्रएर-

~कृष्णभुषण बल~ काठमाण्डू एक्लैले अब काठमाण्डू बोक्न सकदैन काठमाण्डू एक्लैले अब सिङ्गै नेपालको अर्थ लगाउन सक्दैन । नाघ्नुपर्छ पैतालाहरुले अब भन्ज्याङहरु टेक्नुपर्छ आँखाहरुले अब सारा पहाडहरु उड्नुपर्छ निश्चित लक्ष्यहरुमा अब यो छिमलका चराहरु ज्वालामुखीभैंm फुट्नुपर्छ अब यो पिढीका स्वरहरु छाम्दै … Continue reading →