Tag Archives: Koynichbu Katich ‘Uttam’

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ यति रिस उठी रा छ कि अहिले – चोक, गल्ली, चिया पसल र चौतारीमा देश बनाउने सुन्दर सपना बुन्न अविरल बौद्धिक वेश्यवृत्ति गर्नुहुने श्रद्धेय महानुभावहरुसँग । रिङ–ने दा, यति रिश उठी रा छ कि अहिले यति रिस … Continue reading →

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ यसो आफ्नै जिन्दगीलाई स्वस्थ परिक्षणको क्रममा एमआरआइ गरेर हेरेको त के भनौं, लाजै मर्दो रिपोर्ट पो देखा पर्‍यो, गाँठे ! कतै डाँडाकाँडा कतै खोल्साखोल्सी

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ देखावटी बाहिरी असिम प्रेमनगरीको गृहृय युद्धबाट अङ्कुरित लहलहाउँदो भव्य सभ्य वाक युद्धले झँगिएको अनिश्चितकालीन हराभरा शीत युद्धमा एक जोडी वीर वीराङ्गनाले शहादत प्राप्त गरेपछि एउटा सुन्दर सपना अनायसै उत्तेजित बनेर स्खलित भएको छ । पक्का मलाई विश्वास … Continue reading →

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ चुप-लु होपोको कसम मेसेल-मि, तिमीसँग मैले अमर जीवन मागेको छैन तिमी आस्थाको देवी तिमीसँग मैले न त रोमान्स जीवन नै मागेको हो तिमी मेरो जीवनमा तायामा खियामा भएर बस म खाक-चिलिपा काक-तिसोला किरातीको साम्यो ओलो भएर बाँची … Continue reading →

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ दाऊ दाऊ दाऊ कलो कलो कलो च्व् च्व् च्व्…! तर्सिएका आस्थाका पर्खालहरू लगलग कामेर आँत्तिदाखेरी बारम्बार सातो डाकेर खुवाउँदाको हैरानी, का˜तीच पोइँबो सानेलाई । दाऊ दाऊ दाऊ

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ एकताका मलाई पनि मन लाग्थ्यो सहकार्य र समावेशी ओकल्न यदाकदा मलाई पनि मन लाग्थ्यो सहभागिता र समता डुक्रन कुनै समय मलाई पनि मन लाग्थ्यो पारदर्शी र एकताको खोक्रो नारा फलाक्न ।

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ म कलाकार होइन म लेखक होइन म पत्रकार होइन न त म चित्रकार

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ प्रिय मेरो प्राण, तिमी छौ र त, म छु तिमी हुनुले नै त आज मभित्र ममा यति अचाक्ली शक्ति बढेको छ । तिमी दिइरहने म लिइरहने

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ ‘थुइय्या … खाराने, अभागी टुहुरा ! मार-दे बेअÞने माचाबि’ – ठुँगीरहेको छ आमाको दिक्दारी चिले रुइनाले । उहिले उहिले दुधमा खरानी घोलेर खिर पकाएको उपद्रव

~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~ कतै पार्टी नेताको लाउके भएर कतै सडकमा चक्काजाम गर्ने टाउके भएर कहिले वाइसिएल कहिले युथ फोर्स कहिले स्वेत सेना कहिले जनसेनाको नाइके भएर कुनै प्रक्रियाले बाँध्न नसकेका कुनै सिद्धान्तले छाँद्न नसकेका चोक चोकका गुजिल्टिएर बसेका हल्लाको खेतीमा … Continue reading →

~कोइँचबु काःतिच~ ओ प्रिय, म तिमीलाई कसरी ढाँट्न सक्थेँ ? तर पनि, तिमी भन्छौ – नढाँट्नु है नढाँट्नु, मलाई चाहिँ नढाट्नु मलाई ढाँट्नेलाई ईश्वरले एक दिन देखाई हाल्छ ।