Tag Archives: Kesabraj Gyawali

~केशवराज ज्ञवाली~ डंग्रंग ढल्यो एउटा रूख। जराहरू पनि उखेलिए। हागाहरू भाँचिए। रूख ढल्नु कुनै नौलो कुरा होइन। यसै पनि बूढो भइसकेकै हो। ढल्नु जीवनको अन्तिम सत्य। आज उसको पालो आएको रैछ। रूख ढलेको खबरले यो सहरलाई कहिल्यै छुँदैन। सहर र … Continue reading →