Tag Archives: Jiwan Kshetry

~जीवन क्षेत्री~ यो नयाँ वर्ष, खै के नयाँ वर्ष तुवाँलोको बादल, आँशुको वर्षा, आकांक्षाहरुको नदी, अतृप्त इच्छाहरुको समुद्र सँगुरझैं मोटाएका कुकुरहरु

~जीवन क्षेत्री~ पत्थरको चट्टानबीच वसन्तको के खोजी गर्छौ ए साथी हो । ढोंग नगर पत्थरबीच फूल फुल्ने भए शिशिर सकिएर किन वसन्त आउनुपथ्र्यो शीत र हुस्सूबीच मुनाहरू टुसाउने भए पारिलो घामको प्रतिक्षा किन गर्नुपथ्र्यो साथी हो ।

~जीवन क्षेत्री~ ए युवाहरू मध्य दिनसम्म घुर्दै कति सुत्छौ ? अब त उठ । आकाशमा बादल मडारिरहेछ भ्यागुताहरू कराइरहेछन् घिस्रिँदै आउँदै गरेको अजिङ्गर देखेर नानीहरू आत्तिँदै कराउँदैछन् आँखा र मुखमा पट्टी बाँधिएका विवश आमाहरू अस्पट–अस्पट बर्बराइरहेछन्–

~जीवन क्षेत्री~ दिल सल्काएर आगो तापिरहेछन् एक हुल अभागी प्रेमीहरू कल्पनाको आतङ्कमा डुबेर सो कथित प्रेमको अमूर्त सागरमा झिनो आशाको डुङ्गा खियाइरहेछन् एक हुल अभागी प्रेमीहरू । संसार बिर्सने व्यर्थ कोशिस गर्दागर्दै यथार्थको पर्खालमा पलपल ठोकिएर जीवनको तलाउमा झरिरहेछन्

~जीवन क्षेत्री~ सडक पेटीमा एक आमा अबोध बच्चालाई कुटी कुटी काखबाट जबर्जस्ती खसाल्छिन् । सानोचाहिँ बच्चालाई दूध नपुगेको बेला ठूलोले दूधको आश गरेको देखेर अर्कोतिर फर्केर आँशु खसाल्छिन् । देशमा गरिबी भो त के भो, सम्पदा छ, द्वन्द्वको आगो सल्क्यो … Continue reading →

~जीवन क्षेत्री~ पखालिदेऊ उसको सिउँदोको सिन्दुर छोट्याइदेऊ उसको लामो कपाल पुछिदेऊ उसको ओठको लाली मेटाइदेऊ उसको नङको पालिस पोखिदेऊ उसको हातमा युगौंदेखि जमेको दही थमाइदेऊ उसको हातमा यौटा मशाल सत्य र न्यायको जीतका लागि बढिरहेको चेतनासँगै छिनाइदेऊ उसका पाउजुहरू

~जीवन क्षेत्री~ मलाई खेद छ, म युवाकालमै बूढो भएछु झर्दै गरेका बोक्राहरूलाई फूल र वैलिरहेका पातहरूलाई कोपिला सम्झने अकर्मण्य संस्कृतिको बाढीमा म अनायासै बूढो भएछु । टीठलाग्दो सुकेको आँट लिएर घर र परिवारको चौघेराभित्र कुँजिएर जर्जर र जीर्ण बनेछु

~जीवन क्षेत्री~ युगौंदेखिको प्रहार बोकेका, ती खेतका आलीहरू मंसिरमा झुले धानका, ती सुन्दर बालीहरू युगौँदेखिको मुस्काइरहेका ती उषा लालीहरू ती अँध्यारा गल्लीहरू, ती डरलग्दा गल्छेँडाहरू ती दुरुह सिरेटाहरू ती उराठिला खडेरीहरू

~जीवन क्षेत्री~ रगतका आला फाल्साहरूले पसिनाको तिख्खर धाराहरूले आँटका दरिला पहाडहरूले लगनका नीला नदीहरूले युवा ∕ इतिहास सजाउँदै जाऊ काँतरताको जुवा मुनि जोतिएर

~जीवन क्षेत्री~ खाली खुट्टा आधा ढाकिएको शरीर एक सुकुम्बासी बर्बराइरहेछ– थूः निर्लज्ज एरिस्टोक्र्याटहरू । तिम्रो शान्ति भर्सेला परोस् एक्लो काठमाण्डुलाई ‘नेपाल’ मानने ए एरिस्टोक्र्याटहरू । हिम्मत छ भने सार्वजनिक बस चढेर पश्चिम सीमा पुगेर त हेर बन्दुकको खेती, बारुदको मलजल

~जीवन क्षेत्री~ सपनाका हत्याराहरू हरपल छुरी उज्याइरहेछन् अँध्यारोको एकछेउ बुनिरहेछन् कपटको धागो अर्को छेउ घुमाइरहेछन् षड्यन्त्रको भीमकाय चर्खा अँध्यारोको एक छत्र साम्राज्य बनाउन कोही बनाउँदैछन् बस्तीसम्म अँध्यारो गल्ली कालोलाई सेतो र सेतोलाई कालो

~जीवन क्षेत्री~ युवती विधवाको बाँझो सिउँदो कमिला हिँडेको खहरेको बगर कोराले बेरिएको विधवाको शरीर नभत्केको घरको भग्नावशेष पुस्तौंदेखिका अपराधीहरू धर्मका तथाकथित ठेकेदारहरू तिम्रो अपराधशास्त्रको कुरुप न्यायालयमा नैतिकताका विभत्स दृष्यहरू ती निमुखा आमाहरू, जो तिमीलाई जन्म दिन्छन्

~जीवन क्षेत्री~ कालीगण्डकी सुस्याइरह्यो यो युगको व्याथा बोकेर मधुर गतिमा बगिरह्यो मानव रगतका आहालहरू अमानवीयताका पराकाण्ठाहरू चुपचाप हेर्दै कालीगण्डकी ओरालो झरिरह्यो