Tag Archives: Jeeva Raj Budhathoki

~जीवराज बुढाथोकी~ छन्द: सगरमाथा बस्छाै भने अँखामा यी, परेलीका, द्वार खाेली दिन्छुु । सुन्छाै भने आत्मामा त्यो, सुसेलीकाे, मर्म घाेली दिन्छु । चाहिन्छ यो ज्यानै मेरो, भनेनी त्यो, पीर केही छैन, सक्छाै भने मागे हुन्थ्याे, मनै छेड्ने, आज गाेली दिन्छु … Continue reading →

~जीवराज बुढाथोकी~ सयमा कति छाै किन भन्नु पर्याे ? अनुमान सही किन गन्नु पर्याे ? नचिनी नबुझी कति छाै गहिराे, सतही नहरै किन खन्नु पर्याे ?

~जीवराज बुढाथोकी~ रमिते सधैं कसरी बनौं, अब जीन्दगी रहरै भयो । दिनरात बर्ष सबै गनी, अब जे छ त्यो कहरै भयो । अब वीरगञ्ज खुल्यो भनी, किन मख्ख पर्नु रमाउँदै, अनुमान त्यो सहजै गरौं, जसरी हिंजो जहरै भयो ।

~जीवराज बुढाथोकी~ सुन्दरीको बातमा, यो जवानी ढल्कियो । छैन केही हातमा, यो जवानी ढल्कियो । सोचियो यस्तै त हो, जिन्दगानी आखिर, भो नि मस्ती मातमा, यो जवानी ढल्कियो ।

~जीवराज बुढाथोकी~ सुन्दैन भन्दा कुनै, कस्तो जमाना हरे । गर्दैन धन्दा कुनै, कस्तो जमाना हरे । कंगाल बन्दै गए, जन्ता सबै हेर त्यो, छोड्दैन चन्दा कुनै, कस्तो जमाना हरे ।

~जीवराज बुढाथोकी~ रोग भै देशको, बेदना बर्षियो । मार्ग त्यो शान्तिको, गर्भमै अल्झियो । भावना ती अझै, जीवितै छन् तर, हेर पासा कता, बिपरीत् फर्कियो ।

~जीवराज बुढाथोकी~ म टाढा हुने त्यो, रहर नै थिएन । हुनेछौ तिमी नै, ठहर नै थिएन । नभेटे सुने क्यै कता पो हरायौ, नअत्तो नपत्तो खबर नै थिएन ।

~जीवराज बुढाथोकी~ कोहि गर्ने नक्कली त्यो, भेषमा बाचा नयाँ । कोहि रच्ने स्वांग उस्तै, देशकै राजा नयाँ । नर्तकी नाच्ने कसैको, भावभङ्गी चाल त्यो, गीत अर्कै ताल अर्कै, गाउँछन् भाका नयाँ ।

~जीवराज बुढाथोकी~ कोहि गर्ने नक्कली त्यो, भेषमा बाचा नयाँ । कोहि रच्ने स्वांग उस्तै, देशकै राजा नयाँ । नर्तकी नाच्छे कसैको, भावभङ्गी चालमा, गीत उस्तै ताल उस्तै, गाउँछन् भाका नयाँ ।

~जीवराज बुढाथोकी~ भन्ने कुरा छन धेर खै, के पोखौं म । सुन्ने न भै त्यस्तो कतै, के पोखौं म । टाढै भए मुग्लानिया, छोरा नाति, पीडा रुँदै पर्देश गै के, पोखौं म ।

~जीवराज बुढाथोकी~ पोख्न थालें मन्का कुरा उम्केर गै । छेक्न थालें बाटो जसै झम्टेर गै । लोभलाग्दा आँखा थिए सेता लुगा, कम्मरै त्यो मर्काउँदै भागेर गै ।

~जीवराज बुढाथोकी~ भन्नु थियो भन्नलार्इ भने भैगो । जानु थियो आफ्नु बाटो गए भैगो । जान्छ के नै मर्छ मान्छे तरी आँखै, बाँच्नलार्इ एक मुठ्ठी बचे भैगो ।

~जीवराज बुढाथोकी~ नेपाली म नेपालकै माया लाग्छ । राम्रो भेष उस्तै मिठो भाषा लाग्छ । पर्बत ताल, खोला नदी आफ्नै जाति, डाँडा फाँट थुम्का सबै खासा लाग्छ ।

~जीवराज बुढाथोकी~ ती नजरको नशाले, मात लाग्यो मलाई ! अनाहकमा किन यो, वात लाग्यो मलाई !! छचल्किएर जवानी, खेरै जान लाग्दा त्यो, दिनदहाडै किन हो, रात लाग्यो मलाई !!

~जीवराज बुढाथोकी~ प्यूँनै नपा’र्इ झुम्म भै, लागेछ याे, कस्ताे नशा । हाेस्मै रहें, बेहाेस भै, खै के भयाे, कस्ताे नशा । नामै सुरा, ती सुन्दरी, के-के नशा, धेरै कति, कक्टेल भै, लागे छ याे, साह्रै चढ्यो, कस्ताे नशा ।

~जीवराज बुढाथोकी~ हात्ती बलियो, थलमा हुन्छ रे ! गोही बलियो, जलमा हुन्छ रे !! बाहिर जति, गफ दिए पनि, नेता बलियो, दलमा हुन्छ रे !!

~जीवराज बुढाथोकी~ नाका पर्खनु पर्छ, शिकार फसाउन यहाँ ! ठाँउमा पस्नु पर्छ, दुनिया कजाउन यहाँ !! मानब होस् या, पशुप्राणी सबैको दाउ यही, नाका भेट्टाए सहज्, सबै तहलाउन यहाँ !!

~जीवराज बुढाथोकी~ आचारण असहिष्णु बनेपछि, बाँदर त बाँदर नै हो ! जनतालाई शत्रुमै गनेपछि, बाँदर त बाँदर नै हो !! जनता यसलाई कति माया गर्छन फलफूल दिन्छन, तर यिन्कै कठालो समातेपछि, बाँदर त बाँदर नै हो !!

~जीवराज बुढाथोकी~ नागरिक भै जन्मे म यो देशमा, के छ मेरो कसुर, राखे उचित कुरा यो परिवेशमा, के छ मेरो कसुर !! लोकतन्त्रको फल चाख्ने, मेरोपनि त हक छ हजुर, हिड्नु पर्ने सधैं दुःखी यो भेषमा, के छ मेरो कसुर … Continue reading →

~जीवराज बुढाथोकी~ नसोचेकै भयो, मैले हार्न खोजे । भयो हारेर के, बाधा टार्न खोजे । नजाने पन्थको, सोध्नै हुन्न बाटो, त्यसैले आज चाहानै मार्न खोजे ।

~जीवराज बुढाथोकी~ छन्द: कोशी भूकम्प आयो विनाश गर्यो, आवास छैन खाना छैन त्यो । नांगो छ छाती जतापनि यो, ढाकेर हिड्न नाना छैन त्यो । ध्वस्तै भयो सव् थियो जति जे, सम्पत्ति माल पत्तो नै नभै, आकाश हेर्दै विसंगतिमा, सुत्नै … Continue reading →

~जीवराज बुढाथोकी~ कसैको जालमा बल्झें, हरे! आफै नजानी त्यो । उठाएँ कष्ट ती कैयौ, अझै केही नठानी त्यो । कहाँ भन्ने कता पोख्ने, गुनासोका थुप्रै भारी, दुखेसो को सुनी दिने ? नसोचेको कहानी त्यो ।

~जीवराज बुढाथोकी~ सवै ठाउँ माया, कहाँ खाेजिएन ? जहाँ खाेजुँ भन्थें, कहीं भेटिएन । अधूराे रह्याे त्याे, अपेक्षा सधैंकाे, नभेटे नि चित्त, बुझेकाे थिएन ।

~जीवराज बुढाथोकी~ गरौं र के म सम्झना, मरेर गै सकेपछि । टिपौं र फूल आज ती? झरेर गै सकेपछि । कथा सरी छ सम्झना, किनारमै सुसाउने, सुनाउँ के तिमी नदी, तरेर गै सकेपछि ।

~जीवराज बुढाथोकी~ तनमा आगो, लाग्छ किन ? पानीको प्यास, जाग्छ किन ?? पाइन्न कतै, खोजी उत्तर्, तैपनि आत्मा, माग्छ किन ??