Tag Archives: दीपा राई पुन – Deepa Rai Pun

~दीपा राई पुन~ सम्झनाको गहिरो तलाउमा अनायास एउटा आकृति झुल्कन्छ मुस्कुराउँदै भन्छ म तिम्रो पहिलो पात्र तिम्रै कलमको निभबाट निस्केर तिम्रो आँखामा बास माग्ने तिम्रै मुटुको धड्कन हु भन्ने

~दीपा राई पुन~ आसाका पहाडहरू पैह्रो बनेर मनको संघारमा खस्दा जीवनको आलीमा बसेर खुइया गर्न नपाउँदै रूझेको छु पीडाको दर्के झरीमा लछेप्रै

~दीपा राई पुन~ आँतभेऊ कै नग्नता भरि बजारमा लिलाम सुन्दा म तिमीप्रति एउटा फूल सम्झेर मुस्कुराएकै छु । अजम्मरी हृदयवत प्रेम पत्रै-पत्र खोलेर मन्दिरमा होस् या, अन्तस्करणको बागमा नाङ्गिएर शतरुपाको सृष्टि तिमी

~दीपा राई पुन~ बाटो अनि बाटै बाटो गज्यांगुजुगं किरिगंमिरिंग पाइतलाहरू हिँडिरहन्छन् आहतमा पिल्सिएर रोपिएको मनलाई मुस्कानले छोपेर संवेगका मौन जुलुस बोकेर मनहरू कै ताँती छन् रहस्यमय यी बाटाहरूमा

~दीपा राई पुन~ ए साइँली दिदी किन पो दुख मान्छौ हौ ! तिमीले डबकामा जाँड बेचेर आफैलाई बेचेनौ आत्मालाई साक्षी राखेर आज रहरैले थुम्सेको भारी बोकेर उकाली ओराली गरिरहेछौ छोराछोरीको भविष्य भन्दै

~दीपा राई पुन~ समयको अन्तरालमा म कतै थामिएको क्षण आफ्नैलाई ग्रहण लागेको बेला नितान्त एक्लो महसुस हुँदा तिमी झल्कियौ मेरो जीवनमा मलाई नि उदाउनु पर्छ भन्दै जीवनलाई रोक्नु हुन्न भन्दै

~दीपा राई पुन~ तिमीलाई भनी साँचेर हिँड्दै थिए बाटैमा सकिएछ जीवनको श्वास रहरले भर्न सकिन तिमीलाई भेट्ने चाह थियो त्यही पनि भन्न पाइन कस्तो छटपट्टी थियो मनमा

~दीपा राई पुन~ ए नागिएका रूखहरू भरखर पो चाल पायौ तिम्रा सुकेका मुनाहरूमा कति रहरहरू बाँधिएका खबर तिम्रै कलेटी ओठहरूमा जीवनको सप्पै इच्छाहरू सुम्पेर बाँचेको मनहरू तिमीलाई हेरेर बाँचिरहेछन्

~दीपा राई पुन~ धमिलो सम्झनाहरूले तिमीलाई पनि पच्छाई रहेकै होला त्यहि यादहरू त हुन तिमी र मलाई जोड़ने सेतु मनको एक पाखा भरि सधै हरित बाँचेर जीवनलाई उर्वर बनाई रहने

~दीपा राई पुन~ बत्तिको अन्तिम ज्वाला शरदका रंगिन पातहरू यी नै हुन मेरो जीवनलाई झकझकाएर बिउँझाइरहने सञ्जीवनी बुट्टीहरू निभ्दै गरेको शिखाको अनुरोध

~दीपा राई पुन~ जीवन अनुभूतको पाइलामा भेटे जति सबै -सबै एउटा भिन्न कविता रहेछ पढ्छु-बुझ्छु ,भन्दा -भन्दै धमिलिएर हराई जाने कहिले त्यसै भित्र डुबेर आँफैलाई खोज्नु पर्ने

~दीपा राई पुन~ तिमी जान अगाडि श्रद्धान्जलीको फूल गुच्छा हातमा थमाई दिएथ्यौ र थाह भयो आफ्नै मृत्युको सौन्दर्य उत्सव मुटु टुक्रिदै टुक्रिदै प्रेमको चट्टान छात्तिमा सालिक भएको जीवनको घागोहरू फुत्कदै

~दीपा राई पुन~ सपनाहरु उडेर समय स्तब्ध उभिएको बेला सुनसान मलाई तिमीले प्रेम गरेको क्षण मप्रतिको निश्चलता मायालु लाग्या मरो नेप्टे ! दूर देशबाट पनि चिम्सो आँखा अझ चिम्सै पार्दै मायाको मिठो धुन सुनाउँदा हत्केलाले आँसु पुछ्दै मलाई हाँस्दै बाँच्नू … Continue reading →

~दिपा राई पुन~ आफ्नै छात्तिको समुन्द्रमा छालहरू उर्लिएर ठोकिएको छ मनको किनारमा चोटको मिठो तरड्ग फैलिएको छ एक पछि अर्को यी सम्झनाहरू नै समयका डोबहरू हुन् आफ्नो अस्तित्वको एक झिल्का आफ्नोत्वको अमिट अभिलेख

~दीपा राई पुन~ आमा ! दुख र कष्ट थियो तिमीसित निको नहुने घाउ पनि थियो आज प्रकृतिले मुटुमा चोट रोप्यो तिमी अझ मजबुत बनेर नयाँ सृष्टि गरिदेउ भनेर ! यो बिपत घडीमा तिमी दुख्नु हुदैन आमा कदाचित थाक्नु हुँदैन

~दिपा राई पुन~ तिम्रो सपनाको कित्तामा आत्मा ज्योति बलोस साँझ बिहान प्रेमील आस्थाको बिश्वास सार्थक रूपमा फुलोस मनको कामनाको बिस्कुन ढुकढुकीले लेखेको अक्षर तिम्रै नाममा खामबन्दी छ जीवन बग्ने नागबेली किनारमा मेरो पनि रहरको एउटा मुल छ त्यो पनि तिम्रै … Continue reading →

~दीपा राई पुन~ पीडासंग मितेरी बोल्दा म आफ्नै हुन्छु चोटसंग साइनो केलाउँदा म उसको हुन्छु ब्यथा उम्लेर घोप्टिदा मुस्कानले छोप्नु दौडन्छ म उसको झन कसरी होइन म मेरो आफ्नो हू कि हुइन