Tag Archives: विश्वविमोहन श्रेष्ठ – Bishwabimohan Shrestha

~विश्वविमोहन श्रेष्ठ~ हरे। कति कोतर्छौ यो पहरालाई ? जति कोतरे पनि निस्कने त ढुङ्गा न हो, ढुङ्गा फगत ढुङ्गा । त्यही ढुङ्गा जसलाई खोपेर शिल्पीहरूले मूर्ति बनाए र मन्दिरमा सजाए

~विश्वविमोहन श्रेष्ठ~ जसरी विराजमान गराएर गएका थियौ देवलको यो भित्री भित्तामा म अहिले पनि त्यहीं अडेसिएर बसिरहेछु मौन, तिम्रो प्रतीक्षामा………….। पहिलेपहिले प्रभातमा घामको कलिला किरणहरू आउने गर्थे आँगनमा र परेवाका बथानहरू चरिरहन्थे

~विश्वविमोहन श्रेष्ठ~ गाडीको तीखो हर्न मानिसको कल्याङबल्याङ र ट्याम्पोको नमिठो प्वाप्वा-पुँपुँका बीच जब म बिहान ब्यूँझन्छु मलाई थाहा हुन्छ म शहरमा छु । न चराहरूको चिर्चिराहट न पँधेराको सरसराहट

~विश्वविमोहन श्रेष्ठ~ तिमी बुद्धको स्वप्निल आँखालाई निहार त्यहाँ शान्तिको दिव्य सन्देश पाइन्छ देश बनाउँदाबनाउँदै वा देश बचाउँदाबचाउँदै ती जो मरेर अमर बने सहिदहरूलाई— माया गर्ने एउटा देश चाहिन्छ ।

~विश्वविमोहन श्रेष्ठ~ परिवर्तन भन्दैमा सबै अग्रगमनको पाइला नहुन सक्छ हर नयाँ कर्मले तिम्रो भाग्यको ढोका नखोल्न सक्छ । गर्भाधान त दियौ तिमीले निकै उत्साहले तर, भोलि जन्मने तिम्रो शिशु गान्धी नभएर

~विश्वविमोहन श्रेष्ठ~ जोडेर धेरै मनहरु फोडेर धेरै किल्लाहरु यो देश बनाउने अपराधी मै हुँ गुमनाम तिमीलाई नाम दिएर स्वाभिमान तुल्याउने अपराधी पनि मै हुँ जजस्ले आँखा लगाए यो माटोमाथि