Tag Archives: Bishnuprawa Sapkota

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ जुन दिन उसले आफ्नो फेसबूकमा आइ.डि खोली उ कुनै नुतन आलो काँचो लेखकको कृति प्रसिद्ध प्रकाशनले छापिदिए जत्तिकै खुशी थीइ । किनकि उसलाई आफ्ना सिर्जनाहरु प्रस्तुत गर्ने मन्च भेटें जस्तो लागेको थियो । उ राम्रो कबिता लेख्थी … Continue reading →

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ काहाँ जान हिडेको थें काहाँ पुगें आज पुग्नु पर्ने टाढा थियो परि सक्यो साँझ जुन छुने चाह बोकी,यात्रा थालें उकालीमा झनै पर भाग्यो जुन,आईपुग्दा देउरालीमा हिड्दा बाटो बिराएको,छैन जस्तो पनि लाग्छ

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ कहिले लाली गुँरास भै कहिले सुनाखरी फुलिदिनु तिमी मेरो दिलको वरिपरि खडेरिमा जिन्दगीको, बर्षा बनेर दुख्ख पिडा दर्द माझ, हर्स बनेर तिमी मेरो अधेरीमा, फुल्नु जुनसरी

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ कुन्नि कहाँ बिग्र्यो हाम्रो, पिरतीको हिसाब-किताब न त भयो वारपार, न त मिल्यो न्याय निसाफ भुल्यौ कि त जोड्नलाई केही गुणहरु मेरा बिर्सियौ कि त घटाउन केही दोषहरु तिम्रा ? हैन भने कता बिग्र्यो पिरतीको हिसाब किताब

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ न आँखा आँखा जस्तो,न नाक नाक जस्तै छ मुहार, हात, खुट्टा,शरीरको हालत उस्तै छ मान्छेको चित्र बनाउ भनेको ‘के हो छोरा यो’? छोरो मुस्कुराउदै बोल्यो ‘बा मान्छे यस्तै छ’।। बाघलाई बाख्राले तर्साउदैन खडेरिमा पहरा सर्साउदैन यती कुरा … Continue reading →

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ टेकेको धर्ती जति छ,नटेकेको झन कती कती देखेको कुरा जती छ,नदेखेको झन कती कती जती चिट्ठी लेख्दै गयो,उती यस्तो लाग्दो रै छ – लेखेको कथा जती छ,नलेखेको झन कती कती ।। पराइको चुरी फुरी बढेको छ जताततै … Continue reading →

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ एउटा पर्खाल नाग्दैमा तगारो कहाँ सकिन्छ र एउटा रात ढल्दैमा अँध्यारो कहाँ सकिन्छ र पाहिलै पिच्छे होसियार हुनु जरुरी छ यहाँ- एउटा भिर छिचोल्दैमा अफ्ठ्यारो कहाँ सकिन्छ र ।। दुई किनार जोडीएपछी पुल जन्मिन्छ खडेरिमा खडेरी बर्सेपछी … Continue reading →

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ उदास थियो घरको दैलो रुँदै थियो खरको छाना तिमीलाई नै सोध्दै थिए गाँउघरका सबैजना ।। बाटुलीले भन्दै थिइन्, सम्झि रुन्छु अधेंरीमा हाँसो छैन हाँसो जस्तो, पानी छैन पधेंरीमा माईला बाजे भन्दै थिए, गाँउ छैन गाँउ जस्तो

~बिस्नु प्रवा सापकोटा~ सबै उकालाहरु ओरालो छोएर टुङ्गिन्छन् सबै ओरालाहरु उकालो छोएर टुङ्गिन्छन् जिन्दगीको चक्र पनि घुम्छ यस्तै यस्तै गरि मैदानहरु पनि सधैं भिरालो छोएर टुङ्गिन्छन ।। मैदानहरु छन,हिमालहरु छन् डाँडाहरु पनि छन् फूलहरु छन्,पातहरु छन् काँडाहरु पनि छन् यो … Continue reading →

~बिस्नुप्रवा सापकोटा~ २०५७ सालमा म कक्षा १० मा पढ्थें। त्यही वर्ष हाम्रो घरमा पहिलोपल्ट माओवादी आएका थिए। जेठको मध्यतिर घाम आकाशको आधा भागबाट पश्चिमतिर सर्दै थियो। तल कतै टिमुरखोला गुनगुनाइरहेको थियो। बिट फाटेको थोत्रो गुन्द्रीमा बसेर कमेरो पोतेजस्तो हजुरआमाको सेतो … Continue reading →