Tag Archives: विष्णु विभु घिमिरे – Bishnubibhu Ghimire

~विष्णु विभु घिमिरे~ सम्झना मैनबत्तीजस्तो मन सम्झनामा बल्दाबल्दै सकिए हुन्थ्यो उफ ! यसरी बारम्बार नआए हुन्थ्यो यसरी घरिघरि नतड्पाए हुन्थ्यो । सम्झना चुहिने गाग्रीजस्तो मन बाटोमै तप्पतप्प चुहिएर रित्तो मन घर पुग्न पाए हुन्थ्यो यसरी घरिघरि झस्काउने झझल्को नआए हुन्थ्यो … Continue reading →

~विष्णु विभु घिमिरे~ तुलसा तिमीले एकदिन भन्यौ मन त हावा हो, सर मनको भर पर्नुहुँदैन यो त के के माग्छ- के के यसले मागेजति दिने हो भने … सबै सिमाना नाँघिन्छ गीता तिमीले एक दिन भन्यौ

~विष्णु विभु घिमिरे~ सर्पको बिषालु दाँत जस्तै मान्छेको जहरिलो मन पनि सर्पका अरु साधारण दाँतभित्रै लुकेझैँ मान्छेको पापी मन पनि उसको स्वाभाविक मनसँगै कतै लुकेको हुन्छ साधारणतया र्सपले सधैँ डस्दैन साधारणतया मान्छेको पनि

~विष्णु विभु घिमिरे~ विमला उसको नाम हो उसका बाबुआमाकी जवान छोरी हो क्याम्पसमा पढ्दै गरेकी मेहनती छात्रा हो विमला उसको थर छैन विमला स्वास्नीमान्छे हो (स्वास्नीमान्छेको थर हुँदैन) थुप्रै सपनाहरू बुन्दै रामायणकालकी आफ्नी आमालाई सम्झाएर यो सहरमा आफ्नो भविष्य बनाउन … Continue reading →

~विष्णु विभु घिमिरे~ १. पीरहरू सुन्दर भए कति आनन्द हुन्थ्यो ती सबै बजारमा बिक्री हुन्थे त्यति बेला आँखामा एउटा उज्यालो चमक हुन्थ्यो ओठमा सधैँ वसन्त फक्रन्थ्यो त्यतिखेर न मेरो बाध्यताको दासता रुन्थ्यो त्यति बेला

~विष्णु विभु घिमिरे~ सल्काउन त तिमीले सजिलै सल्कायौ अव त्यो आगो भयानक डँढेलो बनेर बन पाखा ढाक्दै तिमीसम्म आइपुग्यो निभाउन कति गाह्रो भो ? यतिबेला आफैँले सल्काएको आगोले जव तिमीलाई चिनेन

~विष्णु विभु घिमिरे~ आँखा राम्रो भएर मात्र के गर्नू! जब ती आँखाले कसैको पीडामा आँसु रसाउँदैन भने अोठ राम्रा भएर के गर्नू? जब ती अोठले अरुको खुशीमा शौन्दर्य मुस्कुराउँदैन भने सलक्क मिलेको नाक भएर मात्र के गर्नू? जब त्यो नाकले … Continue reading →

~विष्णुविभु घिमिरे~ कोरा सम्झौताहरु च्यापेर आँखामा मान्छे म्रल सडक र गोरेटोबीच एउटा, एउटा पार्थक्यहरुमा एउटा, एउटा ब्यँग्यहरुमा उपहास ओढेर अपजसहरुको केवल दृष्टिबोध अलमलिएर केवल धृष्टताहरु मनभरि छापेर प्mयूज गएका भ्रमका तारहरुमा आफूलाई जेल्याएर