Tag Archives: Bishnu Subedi ‘Dolakhe’

~बिष्णु सुबेदी~ गाउँ छोड्नुअघि, सोचें– घरैमाथिको देउराली र सोचें सहरमा देउराली छ कि छैन होला ! सम्झिरहें गाउँमुनिको माने थामी र सम्झिरहें सहरमा अर्को माने छ कि छैन होला ! रातभर गम खाइरहें

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ देउरालीमा उमेरहरू थपिरहेछन् पिपिरीपात ! पिपिरीपातको थुप्रोबाटै उठिरहेछ पहाड प्रेमजस्तै महान् भएर ! बैंसालु मनहरू सपनाको उडान भरेर मनको यात्रामा निमग्न छन् देउरालीका उमेरहरू बालुवा पेलेर तेल निकाल्दै

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ वर्षौंपछि फेरि आइपुगेको छु यो बूढो मन लिएर एक थुङ्गा फूल चढाउन ! त्यतिबेला यो खोलाको बीचमा कुनै फड्के थिएन, पुल थिएन खोला एकनासले बग्थ्यो तिमी पारिबाटै÷म वारिबाटै भावनाको पुल हाल्थ्यौं तिमी मसम्म आउँथ्यौ म तिमीसम्म धाउँथें … Continue reading →

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ भित्ताको किलामा झुण्डिरहेछ निरन्तर आँखै सामुन्ने फोटोबिनाको फ्रेम ! गम खाइरहेछु कसको थियो फोटो कुनै बखत ? र सोचिरहेछु कसले निकाल्यो त्यो फोटोलाई ? सुनेको हुन्छु कुनै बखत फोटोबिनाको फ्रेम राख्नु हुन्न घरमा !

~बिष्णु सुबेदी दोलखे~ हाकिम साहेब भन्दा त पियेन दाइ राम्रो कम्तिमा पियेन दाइले बसौ हजूर त भन्छन, गजधुम्म आकाश झै हाकिम साहेब सुन्निएको बिरामी जस्तो चुपचाप चुपचाप मनमा कुरा खेलाएर आफ्नै धुनमा मस्त रहन्छन , पियन दाइ यसो मर्का बुझेर … Continue reading →

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ बादल भुईंबाटै उडेर आकाश जान्छ आकाश जाँदा बादलले सिङ्गो समुद्र पिएर जान्छ सिङ्गो समुद्र लिएर जान्छ ! बादल पहाडसँग प्रीत लाउँछ जब बादल बिस्तारै झर्छ तल पहाडमा ठोक्किएर समुद्र छाद्छ

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ आगो नै टेकेर आगो नै चपाएर यहाँ सम्म आइपुगेको म आगोको यात्रा हिंडेर ! आगो बालेर सपनाहरुमा आगोले नै नुहाइरहेछु जीवनको रङ्ग डढाएर आगो नै ओढिरहेछु

~बिष्णु सुबेदी दोलखे~ अचेल गाउँहरु हास्न छोडेका छन गाउँहरु हास्न छोडे पछी को पो निर्धक्क हास्न सक्छ र ? गाउँको मुटुपारी डाँडा थुम्कोमा बन्धुकको घोडा चडेर ………. मृत्‍युहरु टुक्रन्छन हेर्दा हेर्दै क्षण भरमा सिङो बस्ती खरानी बन्छ गाउँलेहरु खरानीको थुप्रो … Continue reading →

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ घुमाइरहेछन टाउकोहरु माथि बडेमानको जातो र पिसिरहेछन हाम्रा सुन्दर सपनाहरु । हाम्रै छातिमा खेल्छन परेड हाम्रै काध चडेर उक्लिरहन्छन सताको कुर्शी र पुगेर घुमाउन थाल्छन यामानको तेही जातो ।

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ ओ भूतपूर्व कवि जी आङ्गमा घाम सुकाएर निधारमा चिट चिट पसिना उमारेर के सोचिरहनु भएको यो अभावग्रस्त मौसममा एक छाक भात कि एउटा पीडायुक्त कविता ? जीवन भर कलमलाई घोडा बनाएर कत्ति डुल्नु भो गाँउ वस्तीहरु

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ त्यो पारिको उन्यू फुलेको पाखो र तितेपाती घारी छ, नी उ त्यो भीर मौरीको मह काढ्ने पहरो सबै–सबै आदिबासी हुन् ! कहिल्यै घाम छिर्न नसक्ने त्यो भीमकाय जङ्गल र त्यही जङ्गलको बूढो ढुङ्गा जतिकै पुरानो छु म … Continue reading →

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ कुनै नयाँ शताब्दीको एक साँझ अनायास जानेछ एउटा डरलाग्दो भूकम्प ! र उँभो– उँभो पहाडतिर बग्न थाल्नेछन् नदीहरू ! रङ्गहरूले सिंगारिएर बनेका मालिकका गुँडहरू भग्नावशेष लडिरहेछन् यत्रतत्र !

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ पुरानो टालोमा एक मुट्ठी सातु पोको पारेर एकाबिहानै लाग्छ ओरालो नदी किनार ! नाङ्लो जत्रो मन लिएर र्झछ तल-तल र्फकंदा चाल्नो हुन्छ उसको मन छिया-छिया खुइय्य र्फकन्छ ऊ निरस र्फकन्छ ऊ ! सेतै फुलेको कपाल चाउरी परेको … Continue reading →

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ सुनसान रात चिर्दै भीरको बाटो उकालो–उकालो खुइय गर्दै म थुम्की निस्केको छु ! लामो जङ्घार तरेर काँढै काँढाको यो बस्तीमा अलिकता उज्यालो पर्खेको छु ।

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~ आदिम समय बोकेर सँधै जस्तो रातो उदाउँछ सँधै जस्तो रातो अस्ताउँछ ठिटो घाम ! कलिलो बिहान अँगालो हालेर आइपुग्छ भुई–ऐंसेलु टिप्न छिरेर घना जङ्गल बुट्टा–बुट्टा हुँदै छुन आइपुग्छ जरा ! छिचोलेर बादलका पर्दाहरू तल–तल झर्छ