Tag Archives: भुवन निस्तेज – Bhuwan Nistej

~भुवन निस्तेज~ लगायो बाँसका खुट्टा, भयो फेरि ठूलो मान्छे रहेनन् पाउ धर्तीमा नटेक्ने भो धुलो मान्छे जहाँ आगो मिल्यो टिप्दै उहीं बस्ती जलाएछ कहाँ मिल्काई आयो दिल भयो भन्छन् झुलो मान्छे

~भुवन निस्तेज~ दसैं-तिहारको रमझम सहरमा छाईरा’को छ भुवन आफ्ना पुराना बूट नै चम्काईरा’को छ बिहानै देखि नै मान्छे यहाँ झोक्राईरा’को छ खुसीको तिर्सना गोरु बनाई दाईरा’को छ

~भुवन निस्तेज~ जुन छातीमा घाऊ हुन्नथ्यो फालीले त्यै भो घायल ऐले फूलको लालीले निर्धो पक्षी काँ गै बस्ने होला खै छेवैमा किन आइस् भन्छ डालीले

~भुवन निस्तेज~ लुकेको क्यै कथा होला भिजेको त्यो सिरानीमा अँझै सन्त्रास रातिको छ कि बाँकी बिहानीमा पुरानो खत अँझै बल्झाई गो बर्सात साउनको अँझै झिल्काहरू बाँकी रहेछन यो खरानीमा

~भुवन निस्तेज~ पुरानो घर त जर्जर छ, सजेको संगमर्मर छ । फगत यो एक अन्तर छ, उता पीपल यता वर छ ।

~भुवन निस्तेज~ उनको घरमा के एक दिन बसाइ भयो आज सम्म फगत जग हँसाइ भयो भूल आफ्नै नजरले गर्यो के गरुँ द्यौता जसलाई भन्थे कसाइ भयो

~भुवन निस्तेज~ मायाँ मलाई साँच्चै गर्ने विचार राखी बस्थ्यौ कहाँ बगलमा तीखो कटार राखी पत्याउँ पो कसोरी हौ फूल यो तिमी नै रङ्गीन भो र पतझड नाउँ बहार राखी

~भुवन निस्तेज~ हृदय भाव उर्ली गजल बन्दथ्यो बहर काफियाले कहाँ गन्दथ्यो मलाई ऊ साँचेर श्मशानमा स्वयंलाई नाप्दै डउर खन्दथ्यो

~भुवन निस्तेज~ आफ्नै छायाँ साढेसात भा’छ उसका लागि ऐना भित्रैबाट घात भा’छ उसका लागि मध्यान्ह नै मध्यरात भा’छ उसका लागि आशामा तुषारापात भा’छ उसका लागि

~भुवन निस्तेज~ सिद्धियो लामो खँडेरी आज साउन दर्कदैंछ ज्युनुको जानी महत्ता जिन्दगानी फर्कदैंछ सायदै मैले सिकेन सोह्र आना जिन्दगी के भयो पाउ मुनि गर्लम्म पैह्रो घर्कदैंछ

~भुवन निस्तेज~ मेरो सफर अनि पथको चुनाव बेग्लै छ, फरक छ मोड सडकको घुमाव बेग्लै छ । लगाई हिड्दछु काँडाहरू संधै दिलमा र फूल बन्दछु मेरो स्वभाव बेग्लै छ ।