Tag Archives: बसन्त मोहन अधिकारी – Basanta Mohan Adhikari

~बसन्त मोहन अधिकारी~ जसको लागी बाँच्थे मर्थे उही आज पराई भयो । उनको बाटो पर्खि बस्दा चितामाथी सुताई भयो । उनको माया संगालेर मिठो सपना सजाएथेँ सपना जली आज मेरो दागवती खुवाई भयो ।

~बसन्त मोहन अधिकारी~ तिमी फूल बनेर हेर । मेरो पिडा सहेर हेर । पूजाको सरदम बनी मन्दिरमा गलेर हेर ।

~बसन्तमोहन अधिकारी~ मान्छे मार्दै मन्दिरमा पूजा किन गर्छन होला रगतको खोला बिच मान्छे कहाँ तर्छन होला जन्म पछि मृत्यू हुन्छ, मानवको शरिर यो मान्छे भई मान्छे मार्दै किन पाप भर्छन होला

~बसन्त मोहन अधिकारी~ रगतले नुहाएर नयाँ नेपाल बनाएछौ जन्मदिने यो आमालाई सधैँ सधैँ रुवाएछौ जातिवादी तिम्रो राज्य एकतालाई टुक्राउँने झगडाको बिज रोपी सधैँ घरमा लडाएछौ

~बसन्त मोहन अधिकारी~ निष्ठुरी मलाई नभन प्रिय म फर्की आउँने छु । सिउँदोमा रातो सिन्दुर र्छन म भोली छाउँने छु । बिछोडको पिडा सहेर बस सिउँदो सजाउँन साडीको साथमा चुरा र पोते सिन्दुर ल्याउँने छु । सिउँदोमा रातो सिन्दुर र्छन … Continue reading →

~बसन्त मोहन अधिकारी~ म पनि त मान्छे नै हुँ थोरै कतै बाँस देउ न । डीनरको भाग काँटी मलाई पनि गाँस देउ न । प्रकृतिको सुन्दर फूल सधैं किन च्याति दिन्छौ – यो फूललाई सुहाउने एउटा कुनै कपास देउन ।

~बसन्त मोहन अधिकारी~ फूल भए यो जिन्दगी मन्दिरलाई दिन्थे। लास भए जिन्दगी चिता जलाई दिन्थे। जिउँदो रैछ यो जिन्दगी स्वास चलीराछ यो स्वासमा आस भए मलम लाई दिन्थे।

~बसन्तमोहन अधिकारी~ झुकेन मेरो शिर कहिल्यै नझुकाऊ तिमी पनि खाँउ तिमी आफ्नै पसिना यि खेतवारी खनी खनी नगर भेदभाव कहिल्यै, कसैलाई नहोच्याऊ नेपाली कोखमा जन्मिएका आफ्नै सन्तान हुन् उनि