Tag Archives: बसन्त श्रेष्ठ ‘क्षितिज’ – Basanta Kumar Shrestha Kshitij

~बसन्त श्रेष्ठ ‘क्षितिज’~ तप्प ! मेरो दाहिने हत्केलाको छेउमा खसेका थियो । ‘दुई थोपा आसुँ’ रङ्गबिहिन आसुँ,आकारबिहिन आसुँ र लक्ष्यबिहिन आसुँ । लाग्यो,एक किस्सा बोकेर आएको छ आसुँसँगै । सुस्तरी देब्रे हातको औंलाहरुले आसुँ सम्हालेर मेटिदिए । लुकाइ दिए ।

~बसन्त श्रेष्ठ ‘क्षितिज’~ चकमन्न छ ठमेल । ढल्कन लागेको रातको अन्तिम निमेष मात्र बाँकी छ । घडीको छोटो सुइले बाह्र बजाउन पाँच मिनेट बाँकी रहेको संकेत गर्छ । घरबाट म नौ बजे नै निस्किएको हुँ । निस्कदा पनि मेरा गन्तव्यको … Continue reading →

~बसन्त श्रेष्ठ ‘क्षितिज’~ धोएर सुकाए झै खुम्चिएर मुजा मुजा परेको निधारको रेखीसँग ऊ मेरो सामुन्ने उभिएको थियो । “हजुर दुई दिनदेखि भोकै छु” याचिकाको कटौरा फैलाई हाल्यो । ‘म पनि भोकै छु’भनिदिउ झै लाग्यो । अभावले,सरापले खर्लप्पै निलेको शरीर देखेर … Continue reading →

~बसन्त कुमार श्रेष्ठ ‘क्षितिज’~ फूटकर आफ्नै रचनाहरु निस्किएका पत्रिकाका स-साना कटिङ्गका टुक्राहरुलाई व्यागमा राखे, केही छाप्न बाँकी,केही लुकाएका उसका रचनालाई क्रमबद्ध रेकर्ड फाइलमा सुरक्षित गरे र व्यागमा हाले । प्रकाशन गृहमा पुगे । ……… पव्लिकेशन्सको गेटमा छिर्न भन्दा अगाडि बल्ल … Continue reading →

~बसन्त कुमार श्रेष्ठ ‘क्षितिज’~ उल्झन थियो मोडहरुमा । काँडेतारको बन्दी गृहमा आस्थाको बन्दी म । प्रतिवाद गर्न सक्ने सामर्थ रत्तिभर थिएन । अभिव्यक्त भावनाहरु ती अन्धकारमा शुन्यमा बिलाउथे । मेरो क्रन्दन,चिच्चाहट,आग्रह र अनुरोध त्यो पापी आत्माले पटक्कै सुनेन वा सुनेर … Continue reading →

~बसन्त कुमार श्रेष्ठ ‘क्षितिज’~ थुप्रै पछि उस्ले आफूलाई नियाल्यो । ऐनामा हेर्दै छुस्स परेको दाह्री मिलायो । निक्कै मिहनतले खुम्चिएको सर्टलाई हत्केलाले घोट्यो । कोठाको पूर्वतर्फ रहेको झ्याल उघार्यो । गुम्सिएको अवस्थाबाट आफैलाई रिहाइ गरेको महसुस गर्‍यो । बर्षौ भएछ … Continue reading →