Tag Archives: आनन्द अधिकारी – Ananda Adhikari

~आनन्द अधिकारी~ हिरा काट्ने हिरैमा राखेर दुख काट्ने दुखैमा हाँसेर भन्न सजिलो धेरै सजिलो कसले पो बुझ्छ र मनको पहिरो दैव छोडेर दैव छोडेर दुई छेऊ सिक्काको झै सुख दुख सरोबरी

~आनन्द अधिकारी~ एउटै मायाले एउटै मायाले कसैलाई शिखर पुर्याउँछ कसैलाई फाँसी चढाउँछ एउटै मायाले गर्नुसम्म गर्दो रैछ प्रीतको छायाँले कोही अमर बन्छन् यसमै कोही यसमै झर्छन् कोही फूलको जुनी जिउँछन् किही विष पिउँछन्

~आनन्द अधिकारी~ पिपलु बोटैमा ऐंजेरु पलायो सँगसँगै हिंडेको बाटो नै हरायो दिन लाग्यो यस्तरी दैव नै खनियो तिमी पूर्व म पश्चिम सबै नै सकियो कतिले लेखे प्रीतिका कथा सूनौला पानामा कतिले राखे बसन्ती फूल मनको कुनामा

~आनन्द अधिकारी~ सुसेली हाल्दै उकाली सुसेली हाल्दै ओराली जिन्दगीको भारी विसाउ भन्दैछ देउराली। वैंशमा बस्ने चौतारी भत्किएर पुरानो भो रोदी घरमा लाएको प्रीति विर्सिएर विरानो भो

~आनन्द अधिकारी~ हजारीफूल झैं बैश छ झुल्के घाम झैं जिन्दगी तिम्रो र मेरो मायाको छैन है खोट केही पनि कञ्चन पानी झैं, माया, कञ्चन पानी झैं रोकेर रोक्न सकिन्न, समया धारा बग्दोछ

~आनन्द अधिकारी~ ओराली लागेको हरिणको चाल भो बाँचुन्जेल सम्म पनि मरेको हाल भो छल गर्यो मायाले मुहार राम्रो शिरिश जस्तो जुन तारा हार खाको त्यो जोडी देख्दा सबैले भन्थे ईश्वरको वर पाको

~आनन्द अधिकारी~ तिमीबिनाको जीवन सोच्न पनि म सक्तिन फूलबिनाको बासना सोच्न पनि म सक्तिन बरू जाओस् मेरो जीवन माया मार्न म सक्तिन कसले देख्यो र देउतालाई देउता भन्नु तिमी हौ

~आनन्द अधिकारी~ काँडा त बिझ्यो बिझ्यो विष त नभर न घाउ त लाग्यो लाग्यो नून त नछर न माया त मर्यो मर्यो भो अब हल्ला नगर न तिम्रो त जिन्दगीमा जता पनि बाटो शिरमा बेली फुलिदेला चमेलीको साटो

~आनन्द अधिकारी~ माथि तारे भीर, तल दरौंदी लडौं कि मरुँ के पो गरूँ नि के साँझ केको बिहान दुखै सिरानी माया विरानो त मनै खरानी जता हिंड्यो त्यतै त्यतै बाटो बन्छ भन्छन्

~आनन्द अधिकारी~ सुन्नेलाई सुनको माला, भन्दिनेलाई फूलको माला धोका दिए हाम्रो माया विरानो नै भै कहाँ जाला मरिजाला झरिजाला हेर्दा हेर्दै बिलाई जाला सुकी जाला हिउँदमा खहरे सुके झैं

~आनन्द अधिकारी~ यो कान्छीको आँसु हो कि फेवातालको पानी रात बित्यो तिमीजस्तै केले भिज्यो छाती मनभित्र गढ्यो काँडा खिल गढे जस्तै बिहानीमा एक्लो भेटें माछापुच्छ्रे जस्तै

~आनन्द अधिकारी~ कति सम्झ्यौ कति बिर्स्यौ थाहा छैन जति सम्झ्यौ त्यति लाख बिर्से पाप छैन जाउँ भने कतै मेरो जाने ठाउँ छैन सबै नाउँ तिमीले लियौ मेरो त नाउँ छैन