Tag Archives: अभिसेक ढुङ्गाना – Abishek Dhungana

~अभिसेक ढुङ्गाना~ खै के सम्झानु छिमेकले, घतगरि सुस्ता लुटेको दिन, छाती चिर्र चिरा परिकाना फुट्यो, सिक्किम फुटेको दिन | राष्ट्र यो रोयो झरेर बलिन्द्र आसु , आमा रुदै थिन पर बजो बनाई आमा को काख यो समय हसिरेको तर |

~अभिसेक ढुङ्गाना~ छुटे पछि हाम्रो साथ तिमीले बाटो नफेर्नु है, म तड्पीएनी छट्पटी मा, पछि फर्की नहेर्नु है , पछि फर्की नहेर्नु है | गल्ति तिम्रो हैन, मेरो हो तिमिललाई विश्वास गरे , तिम्रो झुटो दिलासा को सदै भरि आस … Continue reading →

~अभिसेक ढुङ्गाना~ मैले सब्दलाई शास्त्र बनाए, कलमलाई आस्त्र बनाए, आफ्नै कृति लेख्न पुगी, झुटलाई आफ्नो बस्त्र बनाए | आफ्नै गुडगान गइ थकिना, अरुको खोइरो खनाए, एउटा एक्लो दरबार आफै राजा भै आफैलाई प्रजा बनाए |