Tag Archives: अविनाश श्रेष्ठ – Abinash Shrestha

~अविनाश श्रेष्ठ~ जब पनि यन्त्रणाहरुमाझ घेरिएर भएको छु हताश–हताश; एउटी कुशल प्रेयशी झैँ

~अविनाश श्रेष्ठ~ निद्रा पकेटमा हात घुसारेर पर उभिएको छ चुपचाप ।

~अविनाश श्रेष्ठ~ सानो मान्छेका निम्ति बाँच्नु जत्तिकै जगजगी छ सपना देख्नु । ऐँठन बेहोर्नु जत्तिकै अप्ठ्यारो छ प्रेम गर्नु । सून जत्तिकै महंगा्े छ

~अविनाश श्रेष्ठ~ उमेर बिसाऊँ–बिसाऊँ झैँ लाग्छ यी नीला शिरीषका फूलहरुमा । कसले पो बुझेको छ र समयको लहड । अर्को छिनमै कुन कोल्टे बसिदिने हो । आँखाहरुलाई टेकाउँदा–टेकाउँदै

~अविनाश श्रेष्ठ~ तिमीलाई दिन मसित एउटा मन छ । गौथली झैँ अक्कास–अक्कास उडिहिँड्ने मन । कर्कलाको पातमाथिको पानीको थोपा झैँ अस्थिर मन । मसित एउटा मन छ तिमीलाई दिन । खप्पिस भैसकेको छु म त सपनासित जिस्कन । एउटा बसिबियाँलो … Continue reading →

~अविनाश श्रेष्ठ~ ।। एक ।। उन्मादको अर्को नाम नै तिमी थियौ नायिका । उपकूल–उपकूल, बगर–बगर नदीमय सम्भावना तिम्रा उन्मत्त आँखामा लोलाउँथे— रात, थाकेर बिसाएझैँ बोगनबेलियाको झ्याङमा । तिमी हुनु नै समुद्र हुनु थियो/तिमीभरि उर्लन्थे मेरो पौरुषका अदम्य लहरहरू/ज्वारभाटाहरू । नीलो … Continue reading →

~अविनाश श्रेष्ठ~ आङ्निमा जब तान छुन्छे सबैभन्दा पहिले ऊ परिवारको भात बुन्छे, दाल बुन्छे आङ ढाक्ने थोरै कपास बुन्छे । अनि आकाश बुन्छे, बतास बुन्छे

~अविनाश श्रेष्ठ~ कुन्नि कुन मानसरोवरबाट थालियो मेरो चेतनाको ब्रहृमपुत्र । र कुन्नि कति टाढा छ समाप्तिको बङ्गोपसागर ? दरिद्रयसित डराएको माझी । र माझीसित डराएका माछाहरु, सपनासित झस्किएको निद्रा ।