Tag Archives: आभास – Aavaas

~आभास~ मन धराप भएपछि यसमा केही अट्दैन तिमी प्रेमको प्रश्न गर्छौ ? यहाँ त घृणा पनि अट्दैन म त्यही धराप मन बोकेर हिँडेको एउटा भरिया म एक्काइसौँ शताब्दीको द्वारमा उभिएको

~आभास~ [छायाँ १] ए पोखरा ! तेरी फेवा पोइल गई नपत्याए डुङ्गा खियाउने माझीलाई सोध् डिलमा उभिएर डुङ्गाको दृश्य हर्ने काजीलाई सोध् पर्यटक महाशयले फकाएर छकाएर

~आभास~ म समयसित मौन वार्ता गरिरहेछु मेरी प्रियतमा तिमी मौनता भङ्ग नगर सौम्य छन् तिम्रा आँखा सागरमा पनि लहर छैन म समयसित सुस्तरी साउती खेलिरहेछु अहिले म तिम्रो आँखाको शान्तिमा डुबिरहेछु शान्त सागरमा हराइरहेछु विन्ति प्रियतमा तिमी मौनता भङ्ग नगर

~आभास~ घोडचढी घोडामाथि छ र ऊ आफैंलाई थाहा छैन ऊ केमाथि चढिरहेछ अहिले चर्को घाम छ या बादल यो पनि उसलाई थाहा छैन सडकमा कालो लम्पसार सडकमा केको लस्कर लम्किरहेछ जुलुस, मलामी या जन्ती आकाशमा नीलो आकाशमा चमचम के चम्किरहेछ

~आभास~ जब म एकान्तमा बसेर मुरली बजाउन थाल्छु हिरोशिमाका परेवा मेरो सामु आउँछन् वमले छिया छिया भएका शरीरका मासु देखाउँछन् आँसुले भिजेका पँखेटा फट्कार्छन् आँसुले सेचन गरिदिन्छन्

~आभाष~ बोकेर केही थान आइस क्यूब लेक साइडतिर झर्छ– माछापुछ्रे छिर्छ मधुरसले सजिएको कुनै ब्रान्डेड बारभित्र अर्डर गर्छ एउटा लार्ज पेग ह्विस्की

~आभास~ [बिहान] नारीका चुरा बज्न थाल्छन् थुरमाथि बसेर धोवीचरो गीत गाउन थाल्छ मेरो गाउँ बिस्तार ब्यूँझन्छ पँधेरा जान्छ र पानी ल्याउँछ रातोमाटो घोलेर पोतेरी ठीक पार्छ र संघार लिप्न मेरो गाउँ हरेक बिहान घामलाई निम्त्याउने गर्छ [दिउँसो]

~आभास~ यो काँशको कचौरा भोड्का र उर्वशीले टन्न छ यसलाई रित्याउन प्रत्येक साँझ कोही मासङ्गल्ली छिर्छन् र आफैंलाई रित्याउन थाल्छन् कोही

~आभास~ आकाशले भरखर घुम्टो खोलेको छ क्षितिजबाट भरखर बास्ना ओर्लेको छ म गोधूलिको यात्रामा निस्कँदै छु सोनु कोठाको मैनबत्ती निभ्ला है मैले मैन नजिकै सपनाको फाइल राखेको छु

~आभास~ मैले टोपी फेरेँ र फेरेँ मथिँगलका अनेकौँ कचिँगलहरू सम्यक् भएर यात्रामा निस्केँ सोचेँ— मेरा पुराना मांसकोष मरिसके/मरिरहेछन् म विलकुल

~आभास~ मण्डेला भूगोलमाथि उभिएको एउटा जैतुन सिङ्गो पृथ्वी ढाकेका छन् यसका हाँगाले फैलेका छन् यसका जरा

~आभास~ प्रिय मान्छे ! म तिम्रा सामु सपथ खान्छु लिएर जाऊ मेरो फुलको हृदय नचुँड्दै यसको एक पत्र पनि पर……. जहाँ तिनीहरु छन् कामदारहरु असल कामदारहरु बनाऊ यसलाई हतियार प्रिय मान्छे ! लिएर जाऊ यसलाई मुर्दाहरुको बस्तीभन्दा बाहिर पर……. टाढा

~आभास~ युगौंदेखि मैले तिमीलाई फूलमा खोजेँ बास्नामा खोजेँ मिर्मिरेको मधुर किरण गोधूलिको क्षितिजमा खोजेँ युगौंदेखि निशब्द, मौन मैले तिम्रैनिम्ति युद्ध लडेँ आफ्नै रगतको गन्धमा

~आभास~ चिलाउनेको रूखले घोषणा गर्यो अब सबै रूख चिलाउने बन्नु पर्छ र फैलाउनु पर्छ आफ्नो अस्तित्व अर्थात् हामी सबै चिलाउने बन्नु पर्छ श्रीखण्डको रूखले इन्कार गर्यो र भन्यो–

~आभास~ एकान्तमा पनीको तप् तप् बज्छ र गुनगुनाउन थाल्छ पिपलको पात एकान्तमा शीत झर्छ र फक्रनथाल्छ सयपत्री फूल एकान्तमा

~आभास~ म मेरो बाँसुरी फुकेर देह शान्त पारिरहिछु मेरो बाँसुरीको स्वरसँगै सुरेली खेलेर मलाई मन पर्ने मेरो गीत मेरो ओठसम्म चुम्न आइरहेछ म मेरो बाँसुरी फुकेर दुःख र पीर पोखिरहिछु मेरो बाँसुरीको गुञ्जनसँगै चिप्लेटी खेलेर मेरो खुसी मेरो ओठसम्म चुम्न … Continue reading →