Category Archives: कविता

~तेजविक्रम कार्की~ म ऐना अगाडि कविता लेख्न बस्दा भागेको एउटा नाम मात्रको कवि हुँ मैले रोजेर बिहे नगरेको भए एउटा बेश्याले देखेको सपनाको हत्या हुने थिएन होला भर्रखरै अल्झिएर लड्नेलाई के थाहा ? यो साँघुरो गल्लिमा अलिकति उसलाई पनि ठाउँ … Continue reading →

~तेजविक्रम कार्की~ सपनाहरुको घोषणा पत्र लिएर तिमीले मझेरी टेके पछि आज मेरो आँगनीमा गणतन्त्र आएको छ र यो गणतन्त्र भनेको तिमीले लगाएको सुकिलो लुगा रहेछ ! तिमीलाई थाहा छ कि छैन ? तिमीले कुल्चि आएको यो धुले सडकमा बर्षौ देखिको … Continue reading →

~तेजविक्रम कार्की~ त्यो बतासको एउटा गीत चोरेर मैले लेखेको एउटा कविता अक्षरहरुको विच कालो भएर उभिएको छ मन्दिरबाट कुनै चोरले भेटी चोरेपछि गरिबको चुल्हो बलेर अघाएको पेट जस्तै मेरो कविता मन्दिरमै चढाएर बगेको दुधको सेतो रङ्ग चोरेर त्यतै कतै छेउको … Continue reading →

~तेजविक्रम कार्की~ यो देश एउटा चिहान घर हो र हामी मरेका लाशहरु यहाँ जुनको उज्यालो मध्य रातमा खस्छ सडक पेटीमा सुत्ने भोका नानीहरुको अनुहारमा र सहरका घरहरुको भित्तामा चम्कन्छ तिनका मलिन अनुहार लिएर यहि सहरमा हामी निसंकोच निदाइरहेका हुन्छौ