Category Archives: कविता

~सुधीर छेत्री~ अलि अलि हावाले हल्लाइरहने गुरॉंसका पातहरू एक -एक झरेर जानलागेपछि नबुझिने कविताका शल्यपरीक्षामा भेटिएका सम्वेदनाका टुक्राटाक्री छेस्का बटुली आफैलाई खोज हिँडें म। माइलौं कागजको यात्रा गरिसक्दा शरीरका व्यञ्जनाहरू स्वरसितका सम्भोगमा स्खलित भइसके। नाद सुक्ने भइसक्यो। गति, यति बरालिए। … Continue reading →

~सुधीर छेत्री~ ओजोनको हजार आँख्ले डोको बोकेर मेरी धरा-रानी कसिङ्गरबाट मिथेनको धुवॉं फ्यॉंक्छ। चोली च्यातिएको जवान त्यसको उरोजलाई गिजोलिबस्छ हजार अदृश्य हातहरू। पर्यावरणको रोगी अन्त्यानुप्रास एकलयमा खोकिबस्छ अनि स्लोगनहरूको अधिकतम सङ्ग्रहले मोटाएको छ म्यूचल फण्ड।

~सुधीर छेत्री~ पहिरोको ठिक्क डिलमा ठूलो ढुङ्गा अल्झिएजस्तै गरी भुत्लाले ढाकिएको छातीमा अप्ठेरोसित अड्किएको छ ब्रा। लिप्स्टिक चाटिरहेका उसका ओँठहरू लियोनार्डो डि-क्याप्रियोका किशोर गाला चाट्नचाहन्छ।

~सुधीर छेत्री~ सिलिकनका टापहरूले थर्किएर आप्रावासी औंलाहरू कॉंप्छन् तिहारका बाबरी फूलमाझ। गोजीमा सिलिकनका कानेखुशीहरू दिनभरि दही-चिउरा खान्छन् अनि कसारका डल्लाजस्ता बटनहरू रातो-पहेंलो बनी मलाई मित्रताको सिग्नल दिइरहन्छन्।

~सुधीर छेत्री~ सर्वविदितै छ, जनगणनामा छोडिएको उसको टाउको बुनियादी खॉंचोको रासिनकार्डमा सत्तालोलुपताको चेसगोटी भएको हो। रोजगार-योजनाको पुरानो कार्बनपेपरमा यथोचित चाप नभएर

~सुधीर छेत्री~ लुगा सिलाउने मसिन जस्तो एउटा लुइरे शिक्षकले दशपल्ट उध्रिरहने लास्ट-बेञ्चरहरूको दिमागलाई खुटिरहन्छ। यो कक्षाको ज्यामिति-बाकसभित्र स-साना क म्पास र चॉंपहरू बेमेलको बक्ररेखालाई तन्काई-तन्काई तेर्सो पार्ने प्रयासमा छन्। मेरो श्रेणी कक्षा

~सुधीर छेत्री~ एउटा अर्द्धवयस्क सेतै फुलेको नेता विधानसभामा बोलिरहेथ्यो ह्न बोलिरहन्छ, मेरो राज्यमा एक हजार सत्तर हत्या भयो यसवर्ष दुइसयजति बलात्कारहरू जुन पोहोर-परारको आँकडाभन्दा धेरै कम छ। हत्याको सङ्ख्या घटिरहेछ। नेपथ्य : गोसखानमा खसीहरू कति काटिए यस वर्षको चॉंडमा,

~सुधीर छेत्री~ 1.घामको रातो पखेटा चुडिएर झर्नलाग्यो अब जटायुको झैं, डोकोभरि हरियो जङ्गल अनि खुट्टामा लाएको सरगमी पाउजु पोखिएको रगतमा पोतिनलागे, ठाउँ ठाउँ पोखरी जमेको छ अवस्थितिको धमिलो पानी। 2.ध्वॉंसे सूर्यग्रहण जस्तो आगतलाई ठेलेर

~सुधीर छेत्री~ दन्दनी दावानलमा जलिरहेछ माटो। सॉंपले दंश बिछ्याएर नीलो हावामा खैरे मरूभूमि अनुवाद गर्नचाहन्छ अनि बस्तीबाट निस्केका पराक्रमी रॉंकोहरू उज्यालोको वान्ता गर्दै धृतराष्ट्रलाई छायॉंको उपहार पस्किरहेछ।

~सुधीर छेत्री~ 1.भागका सिताहरू टिो निहुँमा कागले बिहानलाई दोहोर्यााएर मेरो बलेंसीमा ल्याउँछ सधैं। 2.यो साताभित्र मेरो आँगनछेउ रूखको कठीन प्रसवपीडापछि ससाना कलिला बालिका बनेर हॉंगाका चेप अनि पाखुराहरू चिरी

~सुधीर छेत्री~ नखिँच्नू अबदेखि मेरा अर्द्धमुदित नयनहरू रगतका भोका क्यामेराहरूले। नटिप्नु डुब्नलागेको घाम रक्तपिपासु क्यामेराले। सत्याग्रह खाएर डम्म अघाएका अन्शनकारी सन्तोषहरू र हावामा पौडी खेलिरहेका स्वाभिमानी झण्डाका नक्शा उतार्नलाई

~सुधीर छेत्री~ ससाना वैदिक टाउकाहरू बालुवाको बगरमा क्रिकेट खेलिरहेछन्। लामा उद्देश्यपरक दाह्रीले गेरूवा-वस्त्रमाथि अल्झेको टाउकोबाट योगको निमन्त्रणा दिइरहेछ। पर पोखरीमा छायॉं ढलपल गर्नु नै कत्रो अध्यात्म छ। ताछेका टाउकाहरू अहिले विकेटहरूबीच कुद्दैछन्।

~सुधीर छेत्री~ कङ्क्रिटका करङ्हरू उचालेर एउटा अस्थिपञ्जरले तर्साउनखोज्छ दिउँसै। भ्रमको गृहयुद्धमा रथको पाङ्ग्रा फुस्किएर कर्ण फूटपाथमा घस्रिरहेछ। टेलिफोनको नम्बर गनाउँछ डायरीको चेपबाट अङ्कहरू कुहेर, धुँवाको आकार भएको मान्छे चुरोटबाट निस्केर भाग्छ हावामा। पातुलो रङ्गी-विरङ्गी रिबनले

~सुधीर छेत्री~ हाम्रो नजीकमा फुलिरहेका लटरम्मे उज्यालोका फूलहरू एक-एक गर्दै अज्ञात प्रमेथियसले चोरिलगे, अब अँध्यारोको बघैँचामा छौं हामी। ईश्वरको शस्त्र थुतेर अब ईश्वरै ईश्वर छ गाउँभरि।

~सुधीर छेत्री~ 1.लिप्स्टिकका एफ्रोदिते सुगन्धहरू मांसल शब्दहरू खोजेर अभिव्यक्त हुनलाई उन्मादका चिल्ला तिघ्रा बजाएर सिग्मण्ड फ्रायडका गाउँ खोज्दैछन्। छातीबाट उम्केर सहरका आँखामा चुप्लुङ्ग डुब्नपुग्छन्

~सुधीर छेत्री~ लेम्पपोस्टको नाकभरि मुस्लो धुँवा फ्यॉंक्दै, तीतेपातीको शरीरमा चोटको ट्याट्टु नै ट्याट्टु खोपेर, नयॉं लुगामा उभेकी दुबोलाई मिचेर , थिचेर शक्तिप्रदर्शनको आत्मपरकता बोकी घरमुनिबाट जॉंदैछन् झण्डाहरू। हातमा भिटामिन बोकेर उभेकी रायोसाग, पधिना।